ZATERDAG 16/05: derde alternatieve tau-wandeling !
|
Apart, maar verbonden, trekken we er komende zaterdag 16 mei 2020 voor een derde keer op uit voor een alternatieve TAU-wandeling! Het concept ken je ondertussen misschien al, indien niet kan je hier even terugblikken op de impressies van de wandelingen in maart en april.
Om 10u vertrekt ieder aan zijn eigen voor- of achterdeur voor een lange of wat kortere wandeling in de eigen omgeving. Ieder op eigen maat! Hieronder kan je een volgblaadje downloaden waarop je voedsel vindt voor onderweg: een verhaal, vragen ter overweging en liederen. Eindigen doen we met een loflied en de zegen van Franciscus over ons allen! Het is goed het al even op voorhand door te nemen. De liederen kan je hier inoefenen voor je vertrekt! Naar goede gewoonte kan je je impressies en overwegingen van de wandeldag in woord en beeld aan ons bezorgen via [email protected], dan worden ze hieronder op deze pagina geplaatst. Ook in de besloten groep 'Franciscaans Forum' op Facebook zullen we de jullie filmpjes, foto's en impressies - al dan niet anoniem - delen. Ze zullen deze keer niet de dag zelf, maar wel vanaf maandag online verschijnen... Zo kan iedereen achteraf in verbondenheid meegenieten van hopelijk weer een mooie wandeldag! Klaar om te vertrekken? 
| ||
Impressies!
|
Franciscus en vooral Masseüs staan al vol ongeduld te trappelen. Nog een laatste slokje koffie en... weg zijn wij.
Zinrijke dag gewenst aan alle tochtgenoten!! Én aan de supporters langs het parcours. An 
Ludo Deleux
Ludo Deleux
Wilrijk
Ik ging deze morgen langs de voordeur op stap en na vijf minuten, nl. op de markt van Wilrijk, zag ik er het grote standbeeld staan voor pater De Deken, scheutist, ontdekkingsreiziger. Amper 44 jaar oud! Zo oud als Franciscus! En wat een leven, zeg. Een tijd in China, een tijd in Tibet en tweemaal in Congo. Ik dacht aan Masseo en vroeg me af: hoe vaak heeft hij dan niet rond zijn as gedraaid? Wat ik mooi vind in het verhaal over Masseo is dat hij zijn gemopper niet direct gespuid heeft maar het ingehouden heeft en er eerst over nagedacht. Opeens begrijpt hij: wie moppert is niet echt aanwezig op de plek waar hij nu is en ziet dus niet de positieve mogelijkheden van de plek en dat moment. Roeping en Gods wil is wellicht op de eerste plaats aanwezig zijn en innerlijk alert zijn voor de positieve mogelijkheden op die plek waarop je misschien toevallig bevindt. ************* Nadien ben ik gestapt naar Schoonselhof, de bekende begraafplaats van Antwerpen, waar o.a. bekende Antwerpenaars begraven liggen, zowel politici als kunstenaars. Zo vond ik o.a. Hugo Schilz, Jos van den Eynde, Cauwelaert, ... en ook baron Opsomer, Floris Jespers, Mark Macken... Deze laatste, beeldhouwer, is leraar beeldhouwen geweest van onze Rik van Schil en van hem mocht hij een steen van de academie meenemen met het argument: jullie hebben dat van ons gestolen. (De academie ligt namelijk in het oud klooster van ons van voor de Franse Revolutie). Op die steen heeft Rik het mooie beeldje geplaatst van Franciscus, waarmee hij de eerste prijs behaald heeft in Barcelona. Het staat nu op zijn kamer hier te Wilrijk. ************* Voordat ik deze morgen vertrok, las ik het gedicht van Mies Boouhuys, Boom. Ook thuis stond een boom naast het huis en als kind kropen wij erin zo hoog als wij durfden, zelfs tot op de hoogte van de schouw. In het domein van Schoonselhof. zag ik dan de omgevallen boom. Ik vroeg me af: hoelang stond die er al toen ik geboren werd. Zo kun je dus ook door een bos lopen en bij iedere boom je afvragen: bestond die er al toen ik begon te bestaan? Dat is ook een manier om verbondenheid te ervaren. André Jansen 
André Jansen
In de vallei van de Mangelbeek, een natuurgebied gelegen tussen de deelgemeenten Heusden en Zolder, in Heusden-Zolder, kwam ik een wegwijzer met acht richtingen tegen (verwijzend naar de acht kerkdorpen van Heusden-Zolder). Ik voelde me een beetje als broeder Massëus bij de driesprong, maar heb toch geen rondjes gedraaid en resoluut gekozen voor "Eversel", mijn thuisbasis; want "blijf in uw/mijn kot" is ook voor mij nog van toepassing. Een mooie dag met een prachtig weertje!
Willy Van Aelst 
Laure en Nick
Laure en Nick
Wies en Luc
We gaan vandaag met Franciscus en broeder Masseüs op stap langs de vaart Mechelen – Leuven, maar tot waar? We zien wel. Onze overgave aan de weg is kort, we weten een kapelletje onderweg en stellen dat voorop als keerpunt. Ik besef dat, nu ik een concreet doel voor ogen heb, de weg daar naar toe me gemakkelijker lijkt. Ja, zo is dat ook in mijn dagelijkse leven: ik weet graag naar welk punt ik onderweg ben.
Ik verwonder mij telkens weer om de warmte van de zon, om het ruisen van de wind, om het fluiten van de vogels, om de bonte kleuren van de veldbloemen op de oevers, om elk klein detail. Het is op zich al een zonnelied. Bij de kapel van Onze Lieve Vrouw van Troost, gelegen in de schaduw van 3 linden, houden we halt voor onze picknick en het vervolg van Fioretti 11. Ach broeder Masseüs is niet ver weg. Ik herken in mij het gemopper maar evenzeer de inkeer en het luisteren naar de goddelijke Wijsheid. Onze ‘weg van vertrouwen’ eindigt terug thuis met lof en zegen. We zijn dankbaar en zingen, letterlijk en figuurlijk: ‘Verblijdt u alle volken, en looft God altijd weer.’ Wies en Luc 
Wies en Luc
Katia Van Cleynenbreugel
Katia Van Cleynenbreugel
Krista Smets - beek Lourdesgrot
Een langzaam-aan-tochtje voor mij vandaag, maar wel doelbewust, omdat ik onderweg meer stilte en reflectie wil: onder een boom aan de abdij, aan de grot met de beek er voorlangs en in een pas gemaaid veld, waar net een buizerd opvloog. Op die drie plaatsen speel ik een liedje van deze wandeling op mijn telefoon, die ik daarop gedownload heb en overweeg ik de vragen van deze "wandel-op-afstand".
Kiezen is vroeger meestal kies-pijn geweest, met brokken en brokken lijmen. Zoals een wandelaar op gebaande wegen stapt, liep ik meestal ook, terwijl ik het wat avontuurlijker had gewild, op wat minder platgetreden wegen. Maar... draaiende op de plaats wachtend tot ik een richting zie...? O nee, zeker niet; met het onverwachtse heb ik nogal eens moeite... En dan begin ik te mopperen, want de goede gang van het leven wordt in mij verstoord. Nochtans voer ik geen angstige, zwarte gedachten, maar moet ik toch leren "luisteren naar wat mij ondersteunt, bemoedigt, aanspoort en levend in mij is." Ja, ik heb nog een weg af te leggen... Krista Smets 
Geert Dekeyser
|
Ludo Deleux
We beseffen het niet altijd voldoende, maar veel in het leven is ons gegeven: onze talenten, ontmoetingen met medemensen, allerlei inspiratiebronnen zoals de verhalen van Franciscus.
Dit nemen we mee als we onze eigen levensweg bewandelen, deels beschouwen we dit als een geschenk. Desalniettemin maken we soms ondoordachte keuzes. Misschien kunnen we dit vermijden als we eerst ter plaatse wat rondraaien en zien waar we dan uitkomen. Broeder Masseüs verliest nogal snel zijn vertrouwen. Ook wij oordelen vaak te rap. Het gevolg is dan klagen, mopperen en piekeren. Angstige en zwarte gedachten komen in sneltreinvaart op ons af. Franciscus daarentegen laat zich leiden door goede en heilzame ingevingen. Kunnen we de slechte gevoelens aan de kant schuiven en meer plaats maken voor positieve emoties?Misschien helpt het wat als we even omhoog kijken, naar de hemel: een dreigende wolk, maar erom heen veel blauwe lucht. Ludo DELEUX 
André Jansen
Nog voor ik was geboren
stond hij al in de tuin de vogels uit te horen die wiegden om zijn kruin. ’s Nachts lag ik dikwijls wakker en luisterde naar hem, het zong in al zijn takken; een menselijke stem. En eens, in de Mei, geloof ik, zag ik hem van dichtbij. Ik klom omhoog, toen schoof ik wat bladeren opzij. Daar zag ik als een merel, daar werd mijn hart doorboord om wat hij van de wereld gezien had en gehoord. Nu is hij omgevallen, het stormde onverwacht. Houthakkers met hun allen hebben hem weggebracht Eén zag de andre bomen die bleven staan en zei: die zullen hoger komen, maar nooit zo hoog als hij. Mies Bouhuys 
Willy Van Aelst
Laure en Nick
Alternatieve wandeling in verbondenheid met jullie allen op 16/05/20, De Heuvelrug in Kasterlee
Lieve God, Spijtig dat we deze zomer niet in het warme en mooie Italië met nieuwe mensen de inspirerende weg van Franciscus mogen volgen. Spijtig dat het uitkijken naar deze tocht in 2020 niet kan verdergezet worden. Spijtig, want we voelden in alles dat het een hele mooie ervaring kon worden. Maar… Bedankt voor alles wat we wel hebben. Bedankt voor de eenvoudige dag van vandaag. Bedankt voor het concert van het mooiste vogelorkest. Bedankt voor de zonnestralen op ons gezicht. Bedankt voor de prachtige natuur met machtige bomen en reusachtige wortels die leven geven. Bedankt voor het samen wandelen in stilte. Bedankt voor het delen van lieve woorden. Bedankt voor alle trainingswandelingen die ons voorgoed besmetten met de wandelmicrobe. Bedankt voor het gevoel van verbondenheid. Bedankt voor de grote liefde in ons kleine hart. Bedankt dat we dankbaar kunnen zijn. Laure en Nick 
Wies en Luc
Wies en Luc
Wat de alternatieve wandeling betreft, heb ik deze keer geen natuurfoto's getrokken maar wel eentje bij thuiskomst op mijn terras. Toen ik de vraag las rond vertrouwen moest ik spontaan denken aan het vers van Mattheus (Mt 6, 26-27; 34)
"Kijk eens naar de vogels in de lucht: ze zaaien niet en ze maaien niet. Toch hebben ze voldoende te eten want je Vader in de hemel voedt ze. Ben je dan niet belangrijker dan vogels? Maak je geen zorgen voor morgen, want morgen heeft genoeg zorgen voor zichzelf. Iedere dag heeft genoeg aan zijn eigen zorgen." Als ik dit dan leg op de "verzamelwoede" van velen in het begin van de corona crisis of de agressie van sommige mensen omdat de producten die zij gewoon zijn er niet meer zijn, dan vind ik dit enorm treffend en zeer actueel. Stephanie Gonnissen 
Katia Van Cleynenbreugel
Katia bezorgde ons haar indrukken via de pdf en het filmpje hieronder!
Krista Smets - Abdijpoort
Het op weg gaan verliep in 2 lussen deze keer.
De eerste leidde me eerder functioneel langs o.a. de bakker, de (nog steeds gesloten) bib waar ik wat boeken in de inleveringsbus dropte en een Syrisch gezin dat duidelijk meer voeling heeft dan ik met natuur en het ambachtelijk verwerken van de vruchten ervan, waar ik de wol waaronder ons schaap eerder die week nog gebukt ging achterliet. De tekst over het op weg gaan van Franciscus en Masseüs had ik voor het vertrek nog eens gelezen en de Taizéliederen speelden in mijn achterhoofd. Ik bedacht dat ik het - althans deze keer - duidelijk planmatiger aanpakte dan de wandelaars van 800 jaar geleden waarmee ik me op een of andere manier toch verbonden wist en beleefde er deugd aan het nuttige aan het aangename te kunnen koppelen. Na het middagmaal in het gezelschap van mijn 2 zonen thuis, begaf ik me opnieuw op weg. Deze keer de stilte van het bos(je) en de veldwegen in en met de teksten, vragen en liederen die ons meegegeven werden letterlijk in de hand. Onderweg sprak ik een oude bekende die ook op wandel was en ontdekte ik een dorp verder een biobakker die 14 dagen geleden begonnen was, dankbaar gebruik makend van het toegenomen aantal wandelaars dat langs zijn oude hoeve loopt. Ik had het niet echt nodig, gezien mijn passage bij de "gewone" bakker die voormiddag, maar kocht er toch een 2de brood uit sympathie voor het project. Deze twee ogenschijnlijk banale en toevallige "gebeurtenissen" zetten me verder aan het mijmeren. Ook al kies je de weg zelf en begeef je je op bekend terrein, je weet niet wie je onderweg ontmoet of waar je op botst en komt anders thuis dan je vertrokken bent. Het desembrood was een tijdelijk tastbare vormgeving van het "met iets meer thuiskomen", intussen is het al opgegeten, maar het meer aan vragen dan aan antwoorden die ik onderweg sprokkelde, dát meer desemt door. Groet aan allen An Bert Hier aan deze grafkapel, teken van de eindigheid van ons bestaan wil ik graag het verhaal van Franciscus en broeder Masseus lezen. Welke weg gaan we op? Welke weg hebben we al afgelegd?
Deze coronacrisis toont ons dat we misschien wel een andere weg moeten inslaan. Volgende week is de verjaardag van de encycliek Laudato Si. Is dat een nieuw begin? Geert Dekeyser | ||
" de wind, de gebogen bomen, de geknakte stengels en bloemen.
Franciscus op weg naar de armen...
Ook als het leven 'stormachtig' is, kunnen wij de Heer voelen. “
(kerk Westouter) Chris en Mia
|
Met schilderijen van het zonnelied in de kerk van Westouter, begonnen wij aan het Stiltepad.
Het verhaal van Franciscus en Matteo was de aanleiding tot een openhartig gesprek over grote en kleine kruispunten in ons leven, over samen met twee op weg zijn – en toch soms alleen.
Dankbaar om de rustpunten onderweg. Een bank-met-gedicht en uitzicht op de West-Vlaamse bergen; ligzetels-met-poëzie bij een poel, omgeven door bomen… hoe mooi kan het toch zijn. En stil…
De schoonheid en de stilte van de natuur, het samenzijn met elkaar en met zoveel mensen die meestappen ; het zette ons op weg. Dank u wel!
Chris en Mia
“Gaandeweg noem ik
de bergen in de verte.
Bij hun voornamen.”
Chris en Mia
|