Het visioen van de serafijn
& de stigmatisatie van Franciscus
NAAR HET VERHAAL VAN DE 3 GEZELLEN
San Damianokapel - Kapucijnenklooster Meersel-Dreef
|
Sinds het kruis van San Damiano tot hem sprak, was Franciscus hart verwond. Zijn ziel kwijnde weg in allesverterend medelijden wanneer hij dacht aan het lijden van de Heer. Zijn leven lang droeg hij de wondtekenen van Jezus gegrift in zijn hart. Stralend kwam dit later aan het licht. De wondtekenen verschenen op wonderbare wijze in zijn lichaam alsof hij er opnieuw mee getekend werd, maar nu in zichtbare vorm.
De Heer zelf wilde Franciscus’ vurige liefde en zijn onafgebroken herinnering aan Christus' lijden voor heel de wereld zichtbaar maken. Franciscus had het uitzonderlijk voorrecht door God zelf uitverkozen te worden. Nog tijdens zijn aardse leven zou God hem op wonderbare wijze eren en onderscheiden als man van God. |
In de tijd dat dit gebeurde, was Franciscus’ verlangen naar God alleen maar brandender geworden. Net als een Serafijn ging hij meer en meer in Hem op. Zijn diep doorleefde medelijden met Christus maakte dat hij alsmaar meer gelijkvormig werd aan Hem die zich uit liefde op het kruis liet slaan.
Twee jaar voor zijn dood zat Franciscus op een morgen omstreeks het feest van Kruisverheffing op de flank van de berg La Verna diep in gebed verzonken. Opeens verscheen hem een Serafijn met zes vleugels. Tussen die vleugels vertoonde de Serafijn de gestalte van een zeer mooie, gekruisigde man, die zijn handen en voeten uitgestrekt hield in de vorm van een kruis. Hij leek duidelijk op Christus. Met twee vleugels verhulde de Serafijn het hoofd. Met twee andere vleugels bedekte hij de rest van het lichaam tot aan de voeten. De twee overige vleugels hield hij uitgestrekt als wilde hij gaan vliegen.
Franciscus’ ziel werd overmand door een wonderbare liefdesgloed, toen de verschijning weer verdween. Maar nog wonderbaarlijker was dat er in zijn lichaam duidelijke indrukken te zien waren van de wondtekenen van de Heer Jezus Christus. Tot aan zijn dood deed de man Gods zijn uiterste best ze zo goed mogelijk te verbergen. Onder geen voorwaarde wilde hij dat het geheim van de Heer bekend werd. Maar helemaal verbergen kon hij ze niet. Hij kon niet voorkomen dat zijn vertrouwde gezellen ze opmerkten.
Twee jaar voor zijn dood zat Franciscus op een morgen omstreeks het feest van Kruisverheffing op de flank van de berg La Verna diep in gebed verzonken. Opeens verscheen hem een Serafijn met zes vleugels. Tussen die vleugels vertoonde de Serafijn de gestalte van een zeer mooie, gekruisigde man, die zijn handen en voeten uitgestrekt hield in de vorm van een kruis. Hij leek duidelijk op Christus. Met twee vleugels verhulde de Serafijn het hoofd. Met twee andere vleugels bedekte hij de rest van het lichaam tot aan de voeten. De twee overige vleugels hield hij uitgestrekt als wilde hij gaan vliegen.
Franciscus’ ziel werd overmand door een wonderbare liefdesgloed, toen de verschijning weer verdween. Maar nog wonderbaarlijker was dat er in zijn lichaam duidelijke indrukken te zien waren van de wondtekenen van de Heer Jezus Christus. Tot aan zijn dood deed de man Gods zijn uiterste best ze zo goed mogelijk te verbergen. Onder geen voorwaarde wilde hij dat het geheim van de Heer bekend werd. Maar helemaal verbergen kon hij ze niet. Hij kon niet voorkomen dat zijn vertrouwde gezellen ze opmerkten.
| naar_de_drie_gezellen.pdf |