Vanwaar komt het tau-kruis?

De tau is de laatste letter van het (vroeg-)Hebreeuwse alfabet. Het betekent 'voltooiing'. Het tau-teken komt ook in de Bijbel voor. Het is het teken dat op het voorhoofd werd gezet van mensen die gered zouden worden. (Ez. 9:4; Apo 7:2-3)

Het werd als symbool gebruikt door woestijnvader Sint Antonius. In de derde eeuw leefde hij als kluizenaar in de Egyptische woestijn. Hij wordt beschouwd als de grondlegger van het kloosterleven. 

​Op het einde van de elfde eeuw werd de lekenorde van Sint Antonius gesticht. Zij verzorgden pestlijders. In de steden mochten zij hun varkens in de straten los laten lopen, die gebrandmerkt werden met de tau of het Sint Antoniuskruis.

Paus Innocentius III stelde bij de opening van het vierde Lateraans Concilie in 1215 de vernieuwing van de kerk onder het TAU- teken: “De Tau heeft de vorm van het kruis, voordat Pilatus er het opschrift op liet aanbrengen. De Tau is het teken van de mensen, die in hun leven de uitstraling van het kruis laten zien.”
Foto
​Franciscus heeft hierin zijn roeping herkend. Vermoedelijk kende hij de tau van bij de Antoniusbroeders die in Rome melaatsen verzorgden. Franciscus bracht het aan op muren, bomen en brieven, en hij zegende er mensen mee. Het was een teken van Gods zegen over de schepping en van zijn liefde voor de lijdende mens.

​Het tau-kruis op de foto hiernaast wordt toegeschreven aan Franciscus en is nog steeds te bewonderen in het kloostercomplex van Fonte Colombo. Een ander bekend voorbeeld is Franciscus' tau in de brief aan zijn medebroeder Leo.