Eenvoudig – kwetsbaar – verbonden
Drie franciscaanse waarden en houdingen voor ons vandaag
De drie themawoorden van TAU – eenvoudig, kwetsbaar, verbonden – zijn drie belangrijke franciscaanse waarden en houdingen voor deze tijd en voor onze wereld. Ze kunnen gezien worden als een tegenstelling met waarden en houdingen die onze maatschappij van groot belang acht: bezit en commerce, presteren, alles alleen moeten kunnen, perfectionisme... Tegelijkertijd voelen we dat wij mensen vandaag op zoek zijn naar meer eenvoud, naar zorg voor wat kwetsbaar is – ook voor onze eigen kwetsbaarheid – en naar verbondenheid. Veel mensen hebben nood aan geleefde spiritualiteit en waarachtig geloof, en zoeken dat zowel binnen als buiten de Kerk.
Ook Clara en Franciscus hebben daarnaar gezocht. Natuurlijk, veel dingen waren anders in de middeleeuwen en toch: ze worstelden met dezelfde vragen. Waar gaat het echt om in het leven en in ons geloof: me sterker voordoen dan ik ben en doen alsof ik alles alleen kan? Of kom ik pas in mijn kracht als ik mijn kwetsbaarheid en mijn afhankelijkheid van de mensen om mij heen toelaat en mijn noden kenbaar maak? Is echt geluk te vinden in materiële rijkdom? Of ervaar ik geluk als ik in eenvoud probeer samen te leven met wie anders is dan ik, en probeer zorg te dragen voor zijn of haar eigen – en dus ook mijn – noden en kwetsbaarheid?
Drie franciscaanse waarden en houdingen voor ons vandaag
De drie themawoorden van TAU – eenvoudig, kwetsbaar, verbonden – zijn drie belangrijke franciscaanse waarden en houdingen voor deze tijd en voor onze wereld. Ze kunnen gezien worden als een tegenstelling met waarden en houdingen die onze maatschappij van groot belang acht: bezit en commerce, presteren, alles alleen moeten kunnen, perfectionisme... Tegelijkertijd voelen we dat wij mensen vandaag op zoek zijn naar meer eenvoud, naar zorg voor wat kwetsbaar is – ook voor onze eigen kwetsbaarheid – en naar verbondenheid. Veel mensen hebben nood aan geleefde spiritualiteit en waarachtig geloof, en zoeken dat zowel binnen als buiten de Kerk.
Ook Clara en Franciscus hebben daarnaar gezocht. Natuurlijk, veel dingen waren anders in de middeleeuwen en toch: ze worstelden met dezelfde vragen. Waar gaat het echt om in het leven en in ons geloof: me sterker voordoen dan ik ben en doen alsof ik alles alleen kan? Of kom ik pas in mijn kracht als ik mijn kwetsbaarheid en mijn afhankelijkheid van de mensen om mij heen toelaat en mijn noden kenbaar maak? Is echt geluk te vinden in materiële rijkdom? Of ervaar ik geluk als ik in eenvoud probeer samen te leven met wie anders is dan ik, en probeer zorg te dragen voor zijn of haar eigen – en dus ook mijn – noden en kwetsbaarheid?
In hun zoektocht gaan Franciscus en Clara ons voor. Ze tonen ons waar zij hun aandacht op gericht hebben en waar zij gelukkig van werden: liefde, altijd en overal liefde. Die leert ons eenvoudig te zijn, zowel materieel als geestelijk, en ons niet te verliezen in uiterlijkheden en oppervlakkigheid. Liefde doet ons overvloed ervaren in wat ons eenvoudigweg gegeven wordt, in plaats van steeds meer te willen. Ze laat zien wat we al lang weten: dat de kleine dingen het leven groot(s) maken.
Clara en Franciscus nodigen ons uit om ‘arm’ te durven worden, zodat we elkaar dieper kunnen ontmoeten. Want we zijn allemààl broze mensen, hoe groot of sterk we ons ook voordoen. En we worden omringd door de rest van de schepping, die ook enorm kwetsbaar is. Die kwetsbaarheid van onszelf, van elkaar en van heel de schepping erkennen en behoeden, is een belangrijke uitdaging voor ons vandaag. Daarin zijn we verbonden met elkaar.
Franciscus en Clara nodigen ons uit om onze verbondenheid met elkaar en met de hele schepping voluit te beleven. Om elkaar te ontmoeten en ons betrokken te weten, in een wereld waar onverschilligheid lijkt te overheersen. Om zó verbonden te leven dat ieder met zijn eigen verhaal, hoe verscheiden en verschillend ook, aanwezig mag zijn. Wanneer verschillen mogen bestaan, wordt verbondenheid een vangnet waarin wie valt en vergeten dreigt te worden, opgevangen wordt. Franciscus en Clara ervaren deze verbondenheid in de gemeenschap met hun broeders en zusters, met de kwetsbare mensen om zich heen, waar ze zorg voor dragen, en met de natuur. Ze nodigen ons uit hetzelfde te doen, op onze manier, in onze wereld en in onze tijd!
Clara en Franciscus nodigen ons uit om ‘arm’ te durven worden, zodat we elkaar dieper kunnen ontmoeten. Want we zijn allemààl broze mensen, hoe groot of sterk we ons ook voordoen. En we worden omringd door de rest van de schepping, die ook enorm kwetsbaar is. Die kwetsbaarheid van onszelf, van elkaar en van heel de schepping erkennen en behoeden, is een belangrijke uitdaging voor ons vandaag. Daarin zijn we verbonden met elkaar.
Franciscus en Clara nodigen ons uit om onze verbondenheid met elkaar en met de hele schepping voluit te beleven. Om elkaar te ontmoeten en ons betrokken te weten, in een wereld waar onverschilligheid lijkt te overheersen. Om zó verbonden te leven dat ieder met zijn eigen verhaal, hoe verscheiden en verschillend ook, aanwezig mag zijn. Wanneer verschillen mogen bestaan, wordt verbondenheid een vangnet waarin wie valt en vergeten dreigt te worden, opgevangen wordt. Franciscus en Clara ervaren deze verbondenheid in de gemeenschap met hun broeders en zusters, met de kwetsbare mensen om zich heen, waar ze zorg voor dragen, en met de natuur. Ze nodigen ons uit hetzelfde te doen, op onze manier, in onze wereld en in onze tijd!