ZAterdag 25 april: nieuwe Alternatieve TAu-wandeling !
Op zaterdag 25 april 2020 nodigt het team van de staptocht 2020 u uit voor een nieuwe editie van de alternatieve TAU-wandeling in Coronatijden. Normaal zouden we dit weekend op Bérismenilweekend gaan ter voorbereiding van de staptocht van deze zomer. Met de regels van het social distancing in het achterhoofd, trekken we er apart, maar toch verbonden op uit. Iedereen is van harte welkom om deel te nemen!
We gaan apart, maar toch samen op weg: we geven jullie een volgblaadje mee zodat we samen dezelfde teksten kunnen lezen, dezelfde liederen zingen en dezelfde vragen overwegen. Op het einde spreken we een zegen uit over onszelf en elkaar.
We gaan apart, maar toch samen op weg: we geven jullie een volgblaadje mee zodat we samen dezelfde teksten kunnen lezen, dezelfde liederen zingen en dezelfde vragen overwegen. Op het einde spreken we een zegen uit over onszelf en elkaar.
SAMEN OP WEG
We vertrekken zoals gewoonlijk rond 10u thuis voor een wandeling in eigen regio. Voor we vertrekken lezen we een stuk van het verhaal met de bijhorende vragen. We zingen voor we vertrekken ons TAU- staplied .
Rond de middag houden we even halt op hopelijk een mooie plek. Daar lezen we het tweede stuk van het verhaal met de bijhorende vragen. We maken het even stil om naar antwoorden te zoeken op de vragen. Voor we eten zingen we het danklied Laudato Si.
Ter afsluiting lezen we een bezinningstekst over pelgrimeren, zingen we het lied Companions on the Journey en lezen we tot slot Franciscus zegen voor ons.
Wie graag nog op voorhand nog eens oefent of op de dag zelf liever luistert, kan klikken op deze aparte pagina met de youtube-fragmenten van de liederen met hun partituren.
DEEL JE IMPRESSIES IN WOORD EN/OF BEELD
Om de verbondenheid nog te vergroten, zien we nadien graag jullie impressies in woord en/of beeld verschijnen! Hoe heb je de wandeling beleefd? Wat hield je bezig?
Je mag je impressies doorsturen naar [email protected], dan worden ze hieronder geplaatst. Ook in de besloten groep 'Franciscaans Forum' op Facebook zullen we de jullie filmpjes, foto's en impressies - al dan niet anoniem - delen. Zo kan iedereen achteraf in verbondenheid meegenieten van hopelijk weer een mooie wandeldag!
IEDEREEN VAN HARTE WELKOM OM MEE TE DOEN!!
We vertrekken zoals gewoonlijk rond 10u thuis voor een wandeling in eigen regio. Voor we vertrekken lezen we een stuk van het verhaal met de bijhorende vragen. We zingen voor we vertrekken ons TAU- staplied .
Rond de middag houden we even halt op hopelijk een mooie plek. Daar lezen we het tweede stuk van het verhaal met de bijhorende vragen. We maken het even stil om naar antwoorden te zoeken op de vragen. Voor we eten zingen we het danklied Laudato Si.
Ter afsluiting lezen we een bezinningstekst over pelgrimeren, zingen we het lied Companions on the Journey en lezen we tot slot Franciscus zegen voor ons.
Wie graag nog op voorhand nog eens oefent of op de dag zelf liever luistert, kan klikken op deze aparte pagina met de youtube-fragmenten van de liederen met hun partituren.
DEEL JE IMPRESSIES IN WOORD EN/OF BEELD
Om de verbondenheid nog te vergroten, zien we nadien graag jullie impressies in woord en/of beeld verschijnen! Hoe heb je de wandeling beleefd? Wat hield je bezig?
Je mag je impressies doorsturen naar [email protected], dan worden ze hieronder geplaatst. Ook in de besloten groep 'Franciscaans Forum' op Facebook zullen we de jullie filmpjes, foto's en impressies - al dan niet anoniem - delen. Zo kan iedereen achteraf in verbondenheid meegenieten van hopelijk weer een mooie wandeldag!
IEDEREEN VAN HARTE WELKOM OM MEE TE DOEN!!
Luister hier naar de UITNODIGING van KATRIEN VANHOUTTE
Impressies van de alternatieve tau-wandeldag
"Hoor de stem die klinkt en ik stap ik zing op het ritme dat ik in mijn diepste voel. 't is de stem die vraagt die me steeds uitdaagt om te zoeken wie ik in mijn diepste ben." Katrien Vanhoutte
"Ga met snelle stap en lichte tred, zonder je voeten te stoten, zodat je stappen het stof niet op wervelen. Ga wakker het pad van het ware geluk, veilig, blij en opgewekt."
~ Clara in haar tweede brief aan Agnes van Praag Een tekst van Clara waar ik spontaan aan moest denken en vandaag erg toepasselijk is. Stephanie Gonnissen Op voettocht naar 'Koesels Kapelleke in quarantena'.
Kaarsje branden via de achterdeur. Wiesje, onze kookmamma van weleer, immer dichtbij. De natuur duidelijk niet 'in quarantena'! Lunga la distanza, Grande la vicinanza tra di noi! Frans Vandeven 
Wie kom ik nu toch tegen op mijn tocht... Heerlijk om letterlijk "naar elkaar toe" te wandelen. Leen Bilsen, Sonia Thiry en Benny Bilsen.🥰
Fietstochtje naar Onze-Lieve-Vrouw van Altijddurende Bijstand (Stokrooie)
Ja, dat is bij mijn weten de eerste keer dat er in het week end in
Berismenil niet kan gewandeld worden, in aanloop naar de zoveelste tocht naar Assisi. Dat gaat de geschiedenis annalen in! Sinds 2000 ben ik een tochtgenoot geworden van Franciscus, ook nog eens in 2004; en sinds 2006 een "kookgenoot" op de tochten, tot 2014. Op de weg die we samen gingen sinds 2000 is een verbondenheid gegroeid die blijft, ook al zien we elkaar maar één of enkele keren per jaar. Dit afzeggen van het week end was voor mij een uitdaging om aan de "virtuele" tocht deel te nemen. En ik heb de vragen voor onderweg "au sérieus" genomen. Want Franciscus roept me nog steeds op om zijn boodschap door te geven, maar daarom ga ik niet altijd in op die oproep...De stem die ik in mijn binnenste voel, ja, soms voel ik ze helemaal niet. ("sulla buona strada; sulla mala strada, o sulla strada sin ajettivo, la strada como la strada"?) En mijn ideale compagnon zou iemand zijn, man of vrouw, die wijs is en veel kan verdragen. Voor het middagmaal was ik thuis : een eenvoudig slaatje. Het verhaal is pijnlijk voor Franciscus, maar hij is zo dankbaar: niets is door mensenhand verkregen. Maar "afhankelijk zijn van Gods voorzienigheid", daar heb ik het wel moeilijk mee. En ik gelijk niet op Masseus, en ook niet op Franciscus: ik kan niet altijd "ondanks alles" het goede zien en daarvoor danken. De weg die we samen gingen is een weg van 2000 tot nu, en nog heel veel langer; hopelijk tot over de dood heen. Dragen en verbinden. De lasten die je meedraagt en ermee leren omgaan, en de lasten die anderen dragen: je ermee verbonden voelen. Onze verbondenheid heeft wortels die diep doorgegroeid zijn tot door de lagen van verwilderd struikgewas en droesem, die zich gaandeweg in onze put hebben opgestapeld, tot daar waar nog dieper de heldere oerbron ontspringt, e oorsprong van alle levben, ons door onze Schepper gegeven. "Laudato si..." Ik voel me heel verbonden met Frans en Wiesje, Jos en Rena, Pros en Lieva, Bob, Gilbert, Trees en Fred, Hilde, Daniel, Lou en Geert, Chris, Benny, Katrien en Bart, André, en... en...en... Pace e bene, buona gente! Rika (V.K.) 
Ria Vanhoyland stapte naar de kluis van Bolderberg! Een verslagje in woord en beeld lees je in de pdf hierboven.
Essentiële verplaatsingen...
Essentiële winkels en bedrijven... Essentiële contacten... En de essentie van het leven...? " ... inherente gelijkenis met God, (...) die door God gegeven is aan alle schepselen, waarvan elk het goddelijke DNA op unieke wijze draagt." Richard Rohr, Het Christus-mysterie Krista Smets Bossprokkelingen.
Zalig zitten onder de jonge lindeboom op de top van de Tomme, een open heuveltje in het Meerdaalbos. Aan mijn voeten zijn groene zandloopkevers ijverig op jacht. Een vliegje gaat eraan, een mier gaat eraan. Van bedelen is hier geen sprake. Het prachtige lentebos om me heen is mij puur geschenk. Maar tegelijk: hoe onverschillig en ongenadig is die natuur. Leo en Franciscus, vertrokken met een hoog ideaal, - het evangelie verkondigen,- moeten het hebben van de goedheid van mensen, anders overleven ze het niet. Leven op genade. Zandloopkevers zijn mooi en genadeloos. Onderweg zo genoten van de stilte en de natuur. Aan de Zoete Waters zijn alle restaurants en café’s dicht. Eenden, ganzen en zwanen genieten mee van de ongewone rust. Van onder de meerkoet op haar takjesnest in het water kruipen twee zwarte kuikentjes. Maar ze haalt ze terug onder haar vleugels. Moederlijke zorg. Franciscus schreef erover in zijn regel voor de kluizenarijen. En de klacht van Jezus schiet mij te binnen: “Jeruzalem, Jeruzalem, hoe dikwijls heb ik uw kinderen willen verzamelen, zoals een kloek haar kuikens verzamelt onder haar vleugels, maar gij hebt niet gewild.” Zo is de natuur een gebedenboek, waarin het heerlijk dwalen is. Durf je dwalen, verdwalen? Ergens las ik dat je dan nieuwe wegen ontdekt. Kan best zijn. Als kleine ervaringsdeskundige uit vele voettochten en wandelingen weet ik ook dat je kan vastlopen, dat je op je stappen moet terugkeren. Maar kan dat als je in je leven verdwaalt? Binnen dit bos en de aangrenzende velden hou ik wel van dwalen. Zonder vooropgestelde route, zonder te volgen knooppunten of GR-tekens, zonder doel. Wie geen doel heeft, kan niet verdwalen. Als je nergens moet aankomen, kan je vrij rondzwerven. Een romantisch ideaal? Niet geschikt voor een verantwoordelijk leven, Voor mij is het nu even een adempauze. Hoe zou dat voor Franciscus en Leo geweest zijn, dat rondtrekken? Ze moeten blijkbaar nergens bepaald zijn, nergens thuiskomen, want een huis hebben ze niet. Misschien mooi voor een zomer, maar in de winter, of als je oud en sukkelachtig wordt? Of ziek. Als moeders moeten de broeders voor hun zieke broeders zorgen, vermaant Franciscus. Zo nodig moeten ze voor hen extra bedelen, extra rekenen op de goedheid van andere mensen. Daklozen kunnen niet verdwalen. Ze hebben geen huis waar ze moeten thuiskomen, geen doel dat ze moeten bereiken. Ze kunnen enkel dwalen. Brussel rond. Hopend op genadige mensen, die wel in huizen wonen. Dwaalgasten. Zoals gezegd wordt van vogels, die hier niet echt thuishoren, vreemdelingen, passanten. Zoals de Petrusbrief over christenen zegt: “ Ze zijn pelgrims en vreemdelingen in deze wereld”. Franciscus pikt dat op in zijn regel: “De broeders mogen zich niets toe-eigenen, geen huis, geen verblijfplaats, helemaal niets. En als pelgrims en vreemdelingen in deze wereld die in armoede en nederigheid de Heer dienen, kunnen ze vol vertrouwen aalmoezen gaan vragen.” Wat hebben minderbroeders nog met dwaalgasten te maken, vraag ik mij af. Maar zonder al te veel schuldbewustzijn. Ik zit onder de linde op de Tomme en geniet van al wat zo gratis gegeven is: bos en bomen en roofkevers en droog brood en zuster water en zuster wind en broeder zon. Zelfs een verdwaald schaap zou nu bij mij terecht kunnen. Ik hoor Franciscus en Leo al zingen. Maar: had ik geen rugzakje met vragen meegekregen voor deze wandeling? Helemaal vergeten! Thuis laten liggen. Zoals dat al eens gaat in het leven: je gaat op stap en je vergeet de reden. Of heeft dat met oud zijn te maken? Maar één opdracht heb ik wel beantwoord: op het pad langs de beek zit een roodborstje te twitteren. Ik stop en tweet terug, Voor het roodborstje ongetwijfeld in een andere taal. Maar het twittert terug en zo blijven we even elkaar groeten. Elkaar groeten is elkaar zegenen. En zo zijn we allebei Gods gezegenden. Dat was toch de eindopdracht van de wandeling? Al zat het roodborstje al halfweg. Gods zegen is ons altijd voor, leerde de oude theologie. Daniël De Rycke Ach, een alternatieve pelgrimstocht, waar kon ik dan beter naar toe dan naar Lourdes, Oostakker weliswaar... Alleen had dat het nadeel dat die weg toch eigenlijk niet langs zo mooie paden loopt (langs de WEBA!!!), maar toen zag ik dit als een uitdaging. Ook langs minder mooie wegen zie je prachtige stukjes natuur, in de berm, in voortuintjes, aan het water,... als je er maar oog voor hebt. En dit heb ik dus gedaan, alleen maar oog voor wat de natuur voor moois te bieden heeft. En staat er al eens een stukje "lelijks" op de foto, dan maakt dit duidelijk dat die helemaal opgewaardeerd worden door het mooie. En onderweg kreeg ik ook cadeautjes, muurschilderingen gemaakt voor de enkeling die daar passeert, voortuintjes waar een passant meer aan heeft dan de bewoner, een kar vol azalea's gratis mee te nemen want bloemen stoppen niet met groeien voor corona, die ene novenekaars die wellicht net aangestoken was voor ook de grot in lockdown ging, ...
Het is uiteindelijk een heel mooie tocht geworden. Badend in de zon. De maan en de sterren heb ik niet gezien, al heb ik af en toe wel sterretjes gezien om zo diep te bukken naar dat ene kleine bloemetje. De liederen zijn geen succes geworden, in mijn eentje klinken die toch niet zoals ze zouden moeten. Met een mooiere stem zouden ze wel prachtig geklonken hebben in de lege kerk. Maar ik wacht maar tot mijn stem in de samenzang opgaat. Vele groeten, Hilde Cogen Dag tochtgenoten,
Toen ik het staplied en het afsluitlied zag staan, kwam al een stap gevoel in me op. Zaterdag 10 u, het lezen van de tekst en dan het lied, voelde ik me helemaal terug op de Assisi-tocht. Tijdens het wandelen zag ik gezichten voor me van toenmalige tochtgenoten (2016), het stappen de liederen gaf me een zeer fijn verbonden gevoel. Het fluitconcert dat ik gratis kreeg gaf me rust en kon ik moeilijke gedachten die voorbije week op me afkwamen verwerken, bevrijdend gevoel. Dank voor dit toffe initiatief!! Vele omgewaaide bomen gaven even een rustpunt zoals je ziet op de foto's. Odette Baerts 
|
51 paar schoenen: 40 nieuwe tochtgenoten en 11 begeleiders (en zijdelings nu en dan in beeld: de schoenen van een supporter). Maar vooral: grote schoenen, kleine schoenen, relatief nieuwe schoenen, versleten schoenen, elegante schoenen en schoenen voor het zwaardere werk, sandalen om zomers te chillen en laarzen om door de vuiligheid te ploeteren, waterschoenen, tuinschoenen, schoenen om te dansen, te sporten of te huppelen, schoenen om te sloffen, ... ... voor heel die verscheidenheid aan mensen. En daarbij een hond, een ezel, een schaap, de aardbodem met wat erop en eronder groeit en leeft en versteend zit, bloemen en bomen, ... Verbondenheid met alles en allen die leidt naar waar het ook zijn oorsprong vindt: the love of our God
Ik sta al te popelen om te vertrekken. Veel volk opnieuw. Zalig. Dankjewel, Katrien en de hele Assisitochtploeg om ons weer eens te enthousiasmeren en te inspireren! Het "virus" dat jullie verspreiden is hardnekkiger dan corona maar gelukkig goedaardig. Dankjewel Barbara om ook vandaag weer aan start én finish te staan! An Bert 
We zien jullie foto's en filmpjes graag passeren op veilige afstand. Katrien Vanhoutte en Jonas Danckers
Een kleine impressie. Stephanie Gonnissen
Dankbaarheid vulde mijn hart voor de schat die Franciscus en Clara mij gegeven hebben en ik mag delen met anderen. Dankbaarheid voor de zon aan de hand waarvan ik steeds de H. Drievuldigheid uitleg aan de vormelingen; God de Vader is de zon, Jezus is de zonnestralen en de H. Geest is de zonnewarmte. Het is die warmte, die geest die ik voelde; verbonden, samen en toch alleen. Blij dat het toch weer gelukt is! 
Zo vertrok ik vanochtend. Toch 4km samen met het hele gezin gewandeld. Heerlijke start om dan heel bewust naar mama en papa te stappen! Letterlijk "halfweg" ontmoetten we mekaar voor het eerst in X aantal weken. Samen middageten en weer ieder zijn kant uit. Vreemd maar het deed wel deugd!
Leen Bilsen Enkele beeldende impressies van Benny Bilsen en Sonia Thiry
Normaal gezien keer ik nooit langs exact dezelfde weg terug. Tenzij om me naar de bakker, het werk of andere verplichte nummertjes te begeven. Als het wandelen om de fun betreft, kies ik liefst voor lussen. Deze laatste categorie dient als het even kan uitgevoerd te worden op onverharde paden. En zoveel mogelijk in het groen. Grote steenwegen -ook het geluid ervan- zijn uit den boze tenzij een enkele om gauw over te steken. Wat betreft weersomstandigheden: daarin ben ik zeer soepel. Je kunt me dus bezwaarlijk van veeleisendheid betichten. Ik besloot om me vandaag aan te sluiten bij de Tau-wandeling, welke ik als fun catalogeer.
Maar hoe kan ik in franciscushemelsnaam een luswandeling rond mijn eigen kot uitstippelen op een boogscheut van de Krijgsbaan en binnen gehoorafstand van de E313? Waar is toch mijn Limburgs-Antwerpse heimat gebleven met zijn uitgestrekte dennenbossen en heide? Mijn jongvolwassen jaren verkasten naar een vrij uitgestrekte groene oase op een Belgisch drieprovinciepunt waar je nu nog steeds eindeloze wandellussen aan mekaar kunt breien. Is een lus niet altijd eindeloos, bedenk ik me nu? Nog wat jaren later woonde ik op jog-afstand -dus helemaal niet ver- van Noorderkempense bossen. Hier op het verstedelijkt platteland in de immer verder reikende schaduw van de boerentoren spreekt men al van een bos als een eekhoorn meer dan vijf sprongen nodig heeft om de overkant te bereiken. Ja, die sympathieke rosse beestjes zitten hier ook, de meeste in pannenkoekenvorm tegen het asfalt. Laat me mijn motivatie voor een verbonden Tau-wandeling echter niet vergallen. Wees creatief. Ik woon toevallig op -eigenlijk eerder nààst- de GR12 route Amsterdam-Parijs. Laat me die zuidwaarts stappen en hetzelfde traject terugnemen als het hongertje opkomt, zelfs als ik Parijs niet helemaal heb bereikt. Strak plan, niet? Het voorspelde hongertje presenteerde zich in Emblem. De open kerkdeur wenkte me. En dan, jawel, langs dezelfde route terug. En toch heel anders. Het traject lijkt korter, het landschap toont zich heel anders, je herinnert je gedachten van twee uur voordien. Wat waren de vragen alweer? Of ik het gevoel heb dat Franciscus mij oproept zijn boodschap door te geven? Een vraag met vele lagen. Het gevoèl? Staan we stil bij dat gevoel of bij de vraag: wie is het die voelt? Wàt voelt? Franciscus' boodschap doorgeven? Is het wel de boodschap van Franciscus? Was die niet van Iemand anders? Of toch van Franciscus omdat zijn leven innig verbonden was met de Christus? De boodschap doorgeven aan anderen? Ho maar, is dat niet wat snel? Is die boodschap al geworteld in mijn hart of zit ze nog maar in mijn zanderig verstand? Mag ik hopen dat ze ooit ten volle indaalt in mijn ziel? De ziel die plaats en tijd (maar vooral niet gelocaliseerd en tijdloos) is van eenheid, van ultieme verbondenheid? En wat mag die boodschap dan wel zijn? ecologie? soberheid? levensvreugde? vrede? mystieke eenheid? broederlijkheid? En plots stond ik op mijn eigen stoep. De overige vragen bewaar ik voor als ik mijn voetsporen terug zal opzoeken. En neen: je legt nooit exact dezelfde weg terug af. Geert Nicasy Net als de vorige keer hebben we een deel van de vredeswandeling gedaan, maar deze keer in omgekeerde richting. Met z’n tweeën, net als Franciscus en broeder Masseüs, elkaars compagnon de route.
Via het Haachts Broek kwamen we aan het oorlogsmonument de Antitankgracht, nu een beschermd natuurgebied. Bomen in alle tinten groen, bloeiende struiken en ontluikende kruiden,… de ene verwondering na de andere, hoe deugddoend om zo in Gods schepping te mogen wandelen. De verzuchtingen van onze ziel waren de uitdrukking van een eigen zonnelied zonder woorden. We probeerden een alternatieve weg maar liepen verloren. Op stap zonder kaart of GPS was broeder zon onze richtingswijzer en zo bracht de omweg ons toch naar huis terug. Wat zijn we gezegende mensen, tochtgenoten, medepelgrims in het leven! Luc en Wies Net zoals 21 maart 2020 zijn we gisteren terug op stap gegaan.
Zelfde uur, zelfde afstand, zelfde gezelschap. Een iet wat koudere aanzet; een mager zonnetje, een koel briesje (dixit Frank De Boosere) Deze keer liepen we langs de VLIET, een kleine rivier die uitkomt in het kanaal Brussel – Ruisbroek – Schelde Even het geheugen op frissen: de rivier de VLIET, verwijst naar het dorp Eikevliet. Het was echter het aanpalend dorp Ruisbroek dat in de jaren zestig verrast werd door een overstroming die naast slachtoffers ook heel wat schade aanrichtte in het tot dan zo goed als onbekend dorp en omgeving. Koning Boudewijn heeft het mogen ondervinden. Alhoewel hij met de beste bedoelingen en hoge laarzen de geteisterde bewoners een hart onder de riem wou steken, werd hij vergast op woede, frustratie, ongenoegen enz. Dit alles had te maken met het uitblijven van de noodzakelijke waterwerken, versterking dijken enz. Sinds geruime tijd kan je de VLIET omschrijven als idyllisch, romantiek, rust, stilte, kortom alles wat je met een TAU-tocht mag verwachten. Dus, als jullie in Klein-Brabant bent, aarzel niet de genoemde dorpen te bezoeken. Het loont de moeite. Het siert Benny en C° om ons buiten te lokken met virtuele groepsactiviteiten. Het bevestigt de verbondenheid die in de geesten bestaat en bevestigd wordt. Laten we hopen dat Corona zich geleidelijk terugtrekt, net zoals het water van een rivier vroeg of laat de juiste bedding zoekt en vindt. PS, deze keer hebben we geen foto’s (camera thuis vergeten) Vriendelijke groeten, Huguette en Jos Even tevoren zong ik in de kapel van de Sint-Antoniuskluis Laudato si. Luidkeels. Ik was er toch alleen. Of niet: "Wie gelooft is nooit alleen", herinnerde broeder Bernardino ons in La Romita. En sinds de tochtbegeleiding in deze omgeving hun voorbereidingsWE voor de Assisitocht hield, kom ik hen hier geregeld tegen. Ook nu waren ze er, allemaal.
An Bert Op Tau-wandeling in Meerdaalwoud. Ik en mijn vaste wandelmaatje, samen zijn wij weer met velen. De bosanemoon heeft plaats gemaakt voor Grote Muur en Daslook. Een dikke oude eik reikt naar de hemel en verder nog. We luisteren naar elkaars verhaal en naar dat van Franciscus. De echo van het woud draagt onze liederen uit. We wandelen in stilte. God speelt verstoppertje en verbergt zich gniffelend achter een jonge esdoorn. Later zegenen we elkaar en gaan weer elk onze eigen weg.
Companions on the journey: mijn wandelmaatje, mijn tochtgenoten, God, broeder wind, zuster ekster en ik… Alleen maar zo verbonden. Katia Van Cleynenbreugel Zaterdag kon ik door omstandigheden pas wandelen in de namiddag en het is een wandeling geworden door de stad , langs parken en kleine steegjes en ook water . Gedurende de hele tijd was het genieten van de zon, de bloemenperken, de bloesems, het water,de bomen, de vogels, de lucht ...
De hele tijd zong in mij het lied Laudato si... het huppelde in mijn gedachten. Op een bepaald moment begon ik zelf andere strofes te maken en die heb ik opgeschreven. Je vindt in bijlage de strofes die tot stand gekomen zijn door de mooie stadswandeling... Het was fijn, ook op die manier verbonden te zijn met jullie. Anne Ingels Anne Ingels
| ||||