Wie anders zou de hemel dragen
dan zij die van de aarde houden
in een zachtmoedige omarming.

Zij die knielend
groter worden.
De wakenden
onder de sterren,
bewogen door een stem
hen ingeschapen
als hun eigen adem.
Die niet kunnen,
niet willen geloven
dat van de liefde
één korrel vergaat.
Zwaartekracht
houdt hen niet gevangen.
Licht trekt hen op
uit de grond.
Op een dag is het waar,
hemel en aarde
door niets of niemand te scheiden.

En mensen als deze
overal opgestaan.
 

Kris Gelaude

Rik van Schil

De boom is de aarde dankbaar
dat hij diep in haar wortelt.
De vogel is dankbaar de boom
dat hij hoog in hem nestelt.
Dankbaar het water de wolken
dat het mag vallen en stromen:
en de mensen dat zij het drinken
dat wij nog leven dat het nog stroomt dat wij het drinken.


Huub Oosterhuis

(Verzameld Liedboek. Uitgeverij Halewijn, 2004)

SAN DAMIANO

Gehurkt tussen olijven en cipressen
het heilig oord van Damiaan, genezer
en thaumaturg. Verval knaagt oude bressen
in muren waar een huilwind stem en geesten

aanwaait en rond het bonte houten beeld
een echo vlecht : ‘Franciscus, zie, mijn huis
vergaat ; bouw jij het op.’ Hij knielt en beeft,
denkt hout en stenen, olie voor het kruis.

Maar dieper snijdt de stem die voor hem leed
een verse wonde die nooit dicht zou gaan,
hem mee laten lijden, hem geneest en heelt
een wonder in het huis van Damiaan.

Patrick Lateur

(Rome en Assisi. Uitgeverij P., 1998)

GETEKEND I

Hij heeft Hem lief sinds jaren. Alle pijnen
en vreugden als genade hem gegeven
in mens en dier als zovele refreinen,
een durend dierbaar loflied op het leven.

Alleen zijn ziel weet hij nog niet ontdaan
van zinnen en van listen door demonen.
‘Laat deze beker mij nu toch ontgaan,
heel mij, maak mij geheel van U.’ Zo hoort men

hem steunen in de nacht en in zijn Heer
verzonken. Maar vindt broeder valk zijn buur
gevallen in een slaap van zacht verweer,
hij waakt en wekt hem op een later uur.

Patrick Lateur

(Rome en Assisi. Uitgeverij P., 1998)