Verstilling? hou toch op!
Een periode van verstilling, vertraging, herbronning, rust, hernieuwde banden met jezelf, met de natuur,... Een periode die ons sterker moet maken, hechter op een andere manier met elkaar verbonden, zoekend naar innerlijke vreugde...
"Astemblief: hou toch op!", denk ik wanneer ik internet en Facebook vol zie staan van dergelijke lang uitgesponnen beschouwingen. Het leven is nu niet in rust, niet zachtjes zoekend naar een nieuwe balans: het leven is één chaos. Althans, zeker onder andere voor gezinnen met kinderen. Waar zouden wij verstilling en rust moeten vinden in quarantaine "in ons kot"? Voltijds van thuis uit werkend met werkdeadlines en tegelijk in dezelfde woonkamer een kleuterschool en aan lagere school openhoudend. Van 's morgens vroeg ritme en discipline moeten opleggen in een microsamenleving op een beperkte oppervlakte. Op de computer werkend, vergaderend en terwijl om de 10 minuten schooltaken nakijkend met het linkeroog en knutselopdrachten opvolgend met het rechteroog: "Nee, leg eerst op tafel een krant onder je blad waarop je wil schilderen!". Tussendoor een ruzie oplossend, een Youtube-filmpje gaan afzetten omdat het niet geschikt is voor kleine kinderen,... Koekjespauzes, pattatjespauzes en fruitjespauzes organiseren terwijl de Skype-vergadering voor het werk doorloopt. Een kind troosten dat zijn schoolvriendjes mist en een ander kind de poep gaan afvegen, terwijl je net telefoneert met je baas.
Corona: een kans om de dingen rustig te herbekijken? How, maar! Get real! Facebook staat inderdaad vol van mensen met veel te veel tijd die uitpakken met hun dagelijkse lange fietstochten ("vandaag 100 km gereden!") en flinke natuurwandelingen ("wat doet dat deugd, ik ontdek elke dag nieuwe mooie hoekjes in mijn regio!") of rustgevende activiteiten ("eindelijk tijd om een goed boek te lezen!"). Maar wanneer ik om 17u de computer mag afsluiten, sleur ik mijn kinderen naar de winkel voor de boodschappen, reppen we ons weer naar huis om te koken, de wasmachine te laten draaien, de kinderen te douchen en na een verhaal voorgelezen te hebben in bed te stoppen. Daarna volgt het huishouden. Je hebt geen idee hoe vuiler een huis is als je er continue met vier in aanwezig bent en hoe leuk het is te poetsen 's avonds laat na een stresserende dag... Wanneer we ons dan tegen half tien à tien uur uitgeput in de zetel gooien, bekijken we de uitgestelde opnames van het Journaal en Terzake, wanhopig snakkend naar nieuws over de verspoeling van de lockdown. Nieuws dat er niet aankomt voor een gezin met twee thuiswerkers, een kleuter van het derde kleuterklasje en een kind van het derde leerjaar.
De Corona-crisis: een periode van verstilling, vertraging, herbronning,...? Die kans krijgen we niet. Al 8 weken is élke rust tijdens de weekdagen verdwenen in ons gezin. Hoe hard we ook proberen. En wanneer ik de krant lees, dan merk ik dat die chaos en wanhoop - die niet op Facebook verschijnt - breed gedragen wordt door korte interviews met al die mensen die geen tijd hebben om de "kansen" die deze crisis ons biedt te ontdekken.
Is er dan geen Franciscaanse kant aan "de quarantaine"? Zoals proberen echte vreugde te ontdekken in de lockdown, zoals Franciscus in het gelijknamige verhaal? Franciscus vond in dat verhaal vreugde in het doorzetten in zijn keuze, ondanks alle tegenstand en moeilijkheden. Maar... niekske keuze in ons verhaal hier. Ons gezin is geen "project" dat je ook kan stoppen uit vrije keuze, als je het niet meer ziet zitten. Het is een morele verantwoordelijkheid en plicht. Géén nobele edelmoedige keuze op dit moment. Ouder bén je voor je kinderen. Vorige week kruiste ik in de Colruyt een mama die ik ken van aan de schoolpoort. Drie kinderen heeft ze onder de zes jaar. Ze keek me wanhopig aan, haar ogen zwart omrand van vermoeidheid en vertelde hun verhaal van de weken op hun appartement. "Ik ben zot geworden", zei ze. Ze bedoelde niet "ik word zot". Haar gebroken stem verraadde dat ze in alle wanhoop zot geworden was. Ik ben tegen haar niet begonnen over de echte vreugde...
In het weekend proberen wij thuis dan toch wat rust te vinden. We regelen de aankopen en bevoorrading van mijn ouders en onze bejaarde buren en de zaterdagavond is een heel ritueel geworden met hapjes, een lekker gerecht, dessert en chipjes voor de TV terwijl we samen een kinderfilm bekijken. We proberen zo hard mogelijk de kansen van het momentum op dat moment te grijpen. Dat is het dan...
Is er dan helemaal geen Franciscaanse kant aan de lockdown? Heb ik dan elke link met zingeving verloren? Nee, net als iedereen probeer ik mij recht te houden. Ik geloof sterk in burgerzin en aandacht voor mensen die uit de boot vallen. Consequent vraag ik bij contact met iedereen - professioneel en niet-professioneel - eerst en vooral hoe het met hen gaat. Dan pas ga ik over tot de orde van de dag. En op alle reacties ga ik empathisch in. Het is mijn kleine manier om Franciscus regel te volgen om ieder de kans te geven "zijn nood kenbaar te maken", hoeveel 'tijd' het ook neemt. Die regel heb ik in zijn eenvoud en bedoeling altijd zo mooi gevonden. Franciscus beschrijft in die regel dat de broeders onderling in hun gemeenschap aandacht en openheid moeten scheppen voor een sfeer waarin het mogelijk is dat mensen ook echt "hun nood kunnen kenbaar maken". En dat moeten we nu in deze crisis doen voor elkaar. Onze contacten moeten in deze lockdown doorspekt zijn van die grondhouding. Of het nu in de Colruyt gebeurt of in professionele contacten. Het is altijd mijn eerste vraag: hoe gaat het met jou en de jouwen. Daarin vind ik verbinding. En ik merk dat het mensen deugd doet. Dat is mijn heel kleine bijdrage aan de echte strijd tegen wat Corona met ons doet. Meer kan ik momenteel niet, maar ik troost me er mee dat het kleine bijdragen ook meewerken is aan het grote...
Jan Decoene
"Astemblief: hou toch op!", denk ik wanneer ik internet en Facebook vol zie staan van dergelijke lang uitgesponnen beschouwingen. Het leven is nu niet in rust, niet zachtjes zoekend naar een nieuwe balans: het leven is één chaos. Althans, zeker onder andere voor gezinnen met kinderen. Waar zouden wij verstilling en rust moeten vinden in quarantaine "in ons kot"? Voltijds van thuis uit werkend met werkdeadlines en tegelijk in dezelfde woonkamer een kleuterschool en aan lagere school openhoudend. Van 's morgens vroeg ritme en discipline moeten opleggen in een microsamenleving op een beperkte oppervlakte. Op de computer werkend, vergaderend en terwijl om de 10 minuten schooltaken nakijkend met het linkeroog en knutselopdrachten opvolgend met het rechteroog: "Nee, leg eerst op tafel een krant onder je blad waarop je wil schilderen!". Tussendoor een ruzie oplossend, een Youtube-filmpje gaan afzetten omdat het niet geschikt is voor kleine kinderen,... Koekjespauzes, pattatjespauzes en fruitjespauzes organiseren terwijl de Skype-vergadering voor het werk doorloopt. Een kind troosten dat zijn schoolvriendjes mist en een ander kind de poep gaan afvegen, terwijl je net telefoneert met je baas.
Corona: een kans om de dingen rustig te herbekijken? How, maar! Get real! Facebook staat inderdaad vol van mensen met veel te veel tijd die uitpakken met hun dagelijkse lange fietstochten ("vandaag 100 km gereden!") en flinke natuurwandelingen ("wat doet dat deugd, ik ontdek elke dag nieuwe mooie hoekjes in mijn regio!") of rustgevende activiteiten ("eindelijk tijd om een goed boek te lezen!"). Maar wanneer ik om 17u de computer mag afsluiten, sleur ik mijn kinderen naar de winkel voor de boodschappen, reppen we ons weer naar huis om te koken, de wasmachine te laten draaien, de kinderen te douchen en na een verhaal voorgelezen te hebben in bed te stoppen. Daarna volgt het huishouden. Je hebt geen idee hoe vuiler een huis is als je er continue met vier in aanwezig bent en hoe leuk het is te poetsen 's avonds laat na een stresserende dag... Wanneer we ons dan tegen half tien à tien uur uitgeput in de zetel gooien, bekijken we de uitgestelde opnames van het Journaal en Terzake, wanhopig snakkend naar nieuws over de verspoeling van de lockdown. Nieuws dat er niet aankomt voor een gezin met twee thuiswerkers, een kleuter van het derde kleuterklasje en een kind van het derde leerjaar.
De Corona-crisis: een periode van verstilling, vertraging, herbronning,...? Die kans krijgen we niet. Al 8 weken is élke rust tijdens de weekdagen verdwenen in ons gezin. Hoe hard we ook proberen. En wanneer ik de krant lees, dan merk ik dat die chaos en wanhoop - die niet op Facebook verschijnt - breed gedragen wordt door korte interviews met al die mensen die geen tijd hebben om de "kansen" die deze crisis ons biedt te ontdekken.
Is er dan geen Franciscaanse kant aan "de quarantaine"? Zoals proberen echte vreugde te ontdekken in de lockdown, zoals Franciscus in het gelijknamige verhaal? Franciscus vond in dat verhaal vreugde in het doorzetten in zijn keuze, ondanks alle tegenstand en moeilijkheden. Maar... niekske keuze in ons verhaal hier. Ons gezin is geen "project" dat je ook kan stoppen uit vrije keuze, als je het niet meer ziet zitten. Het is een morele verantwoordelijkheid en plicht. Géén nobele edelmoedige keuze op dit moment. Ouder bén je voor je kinderen. Vorige week kruiste ik in de Colruyt een mama die ik ken van aan de schoolpoort. Drie kinderen heeft ze onder de zes jaar. Ze keek me wanhopig aan, haar ogen zwart omrand van vermoeidheid en vertelde hun verhaal van de weken op hun appartement. "Ik ben zot geworden", zei ze. Ze bedoelde niet "ik word zot". Haar gebroken stem verraadde dat ze in alle wanhoop zot geworden was. Ik ben tegen haar niet begonnen over de echte vreugde...
In het weekend proberen wij thuis dan toch wat rust te vinden. We regelen de aankopen en bevoorrading van mijn ouders en onze bejaarde buren en de zaterdagavond is een heel ritueel geworden met hapjes, een lekker gerecht, dessert en chipjes voor de TV terwijl we samen een kinderfilm bekijken. We proberen zo hard mogelijk de kansen van het momentum op dat moment te grijpen. Dat is het dan...
Is er dan helemaal geen Franciscaanse kant aan de lockdown? Heb ik dan elke link met zingeving verloren? Nee, net als iedereen probeer ik mij recht te houden. Ik geloof sterk in burgerzin en aandacht voor mensen die uit de boot vallen. Consequent vraag ik bij contact met iedereen - professioneel en niet-professioneel - eerst en vooral hoe het met hen gaat. Dan pas ga ik over tot de orde van de dag. En op alle reacties ga ik empathisch in. Het is mijn kleine manier om Franciscus regel te volgen om ieder de kans te geven "zijn nood kenbaar te maken", hoeveel 'tijd' het ook neemt. Die regel heb ik in zijn eenvoud en bedoeling altijd zo mooi gevonden. Franciscus beschrijft in die regel dat de broeders onderling in hun gemeenschap aandacht en openheid moeten scheppen voor een sfeer waarin het mogelijk is dat mensen ook echt "hun nood kunnen kenbaar maken". En dat moeten we nu in deze crisis doen voor elkaar. Onze contacten moeten in deze lockdown doorspekt zijn van die grondhouding. Of het nu in de Colruyt gebeurt of in professionele contacten. Het is altijd mijn eerste vraag: hoe gaat het met jou en de jouwen. Daarin vind ik verbinding. En ik merk dat het mensen deugd doet. Dat is mijn heel kleine bijdrage aan de echte strijd tegen wat Corona met ons doet. Meer kan ik momenteel niet, maar ik troost me er mee dat het kleine bijdragen ook meewerken is aan het grote...
Jan Decoene