"de heer zegent jou, de heer beware jou,..."
Terugblik op de tweede gezinsvriendelijke Assisitocht van TAU
"De Heer zegent jou, de Heer beware jou,...", dat zongen wij als ouders elke avond deze zomer voor onze kinderen. Met een groep nieuwe gezinnen trokken we voor de tweede maal met TAU op gezinstocht naar Assisi en met dit lied eindigden we telkens de avondwake, alvorens we als ouders onze kinderen een kruisje gaven op het voorhoofd.
|
|
Maar er waren nog meer mooie momenten voor groot en klein in die twee weken dat we op sleeptouw werden genomen door Franciscus van Assisi. Elke avond kwam Frans immers bij ons langs in de poppenkast na het avondmaal. We hoorden er over spannende avonturen, maar ook over zinvolle verhalen die ons tot nadenken zetten. 's Morgens startten we telkens met zijn Zonnelied en voor we aten zongen we samen "Laudato Si". Tussendoor stapten we in zijn voetsporen op de verhalenzoektocht doorheen het Assisi van zijn jeugd, bezochten we het huis van zijn vriend Spadalonga in Gubbio of de steen waarop hij veertig dagen vastte op het eiland Isola Maggiore.
|
Op enkele dagen was er 's morgens ook een apart programma voor kinderen en ouders. De kinderen gingen verder in op het thema met een aangepast programma, maar ook met veel tijd voor sport en spel. De ouders stapten te voet in etappes van Gubbio naar Assisi. Samen pelgrimerend, elke ochtend op weg gezonden met een tekst van Franciscus en enkele verwerkingsvragen, waarover tijdens de middag werd uitgewisseld: "Wat betekent het om iemands meerdere te zijn? Ben ik ook soms iemands mindere? In welke situaties probeer ik bewust een mindere te zijn?", "Hoe gemakkelijk is het echt om iedereen broers en zussen te noemen?", "Waarin verwijzen Franciscus en Clara naar Jezus Christus?", "Waar ligt jouw schat?" of "We leren onze kinderen vanaf ze klein zijn dat ze steeds dankuwel moeten zeggen, omdat we dat belangrijk vinden. Maar waarom is het dan voor ons als volwassenen zo moeilijk om net zo dankbaar als Franciscus te zijn?". Het waren weldadige boeiende gesprekken, waarom we respectvol met elkaar omgingen en kwetsbaar durfden zijn. Soms daalden we heel diep af, soms ook tot in het diepste van onszelf - zoals toen in de krater van de Subasio -, maar we kwamen ook weer boven, zeker van de zegen die we daar opnieuw ontvingen...
|
We verbleven en leefden terwijl samen op de camping Fontemaggio op wandelafstand van Assisi. Een kook- en logistieke ploeg en een kinderanimatieteam legden ons in de watten. Zij maakten het waar dat wij als gezinnen deze weldoende pelgrimstocht mochten ontvangen. Twee weken beleefden we wat we thuis doorheen het jaar soms moeilijker kunnen ervaren. En we groeiden erdoor als mens, als partner, als ouder en als gezin.
|
|
"Met ons gezin in het spoor van Franciscus", een getuigenis van Geert
Deze zomer hebben we gekozen voor een toch wel bijzondere gezinsvakantie: 2 weken samen met enkele andere voor ons bijna allemaal onbekende gezinnen op een camping nabij Assisi in het spoor van Franciscus. Toen we de aankondiging van deze vakantie in de mailbox kregen, sprak het mij onmiddellijk aan. Ik koester immers heel warme herinneringen aan enkele spirituele stapvakanties die echt mee vorm gegeven hebben aan hoe ik in het leven sta, maar dat is nu al meer dan 20 jaar geleden… Intussen ben ik 17 jaar getrouwd met Ingrid en vader van 3 opgroeiende dochters van 15, 12 en 9 (zie foto). Ik ben nog steeds een wel wat geëngageerde gelovige, maar ik merk toch dat de beslommeringen van het drukke dagelijkse leven heel dominant zijn waardoor er weinig mentale ruimte overblijft om mij te laven aan die bron…
Mijn huisgenoten hadden toch wel wat meer reserves. Wat als we daar terechtkomen in een groep pilarenbijters? Gaat Frederieke op haar (bijna) 15de wel haar draai vinden? Liezelore, onze jongste, is een kind dat wat extra zorg vraagt. Gaat dat lukken? Uiteindelijk was het besef dat het wellicht de laatste kans was om met heel ons gezin een dergelijke vakantie met diepgang mee te maken, doorslaggevend en schreven we ons in. Bij wijze van ‘verzekering mocht het toch tegenvallen’ planden we voor het eerst een gezinsvakantie van 3 weken: na de 2 weken in Assisi boekten we ook nog een weekje aan het Comomeer. Door ook nog een week ‘klassieke’ gezinsvakantie te voorzien werd de schrik voor het onbekende wat gemilderd.
Met toch wel wat spannende kriebels in de buik kwamen we toe op camping Fontemaggio. Maar al heel snel voelden we ons echt welkom. Vooreerst was het organiserende team ronduit schitterend: stuk voor stuk mooie milde mensen, die er vrij behoorlijk in slagen om hun Franciscaans ideaal waar te maken in de kleine dingen van het leven. Nooit voelden we ons opgejaagd, berispt, scheef bekeken of verstrikt in verplichtingen. De sfeer was dus echt ongedwongen waardoor het beetje discipline dat in groep leven toch altijd wat vraagt, zoals op tijd opstaan, opvallend weinig moeite kostte. Er voor zorgen dat iedereen voldoende zichzelf kon zijn en aan zijn of haar trekken kwam was duidelijk een grote zorg van het team. We hadden ook nauwelijks praktische beslommeringen: voor het lekkere eten werd gezorgd en je moest niet nadenken of discussiëren over wat we morgen zouden doen… Verder was het programma heel gebalanceerd: zowel tijd voor het gezin, als tijd voor ons als koppel en voor jezelf bij het stappen. Ook de kinderen hadden het echt naar hun zin. Zelf heb ik enorm genoten van de spontane wijze waarop ons Frederieke het bijna volledige volwassenenprogramma mee deed. En tussendoor in het samen leven op de camping en op de vrije dagen was er ook voor haar voldoende ruimte om met de moni’s op te trekken en niet altijd met papa en mama opgescheept te zitten… Ook Annelotte had een fantastische tijd. Ze genoot met volle teugen van het ongedwongen samen leven. En Liezelore haalde haar hartje op aan de 2 honden die mee waren en had al snel een vriendinnetje. Er was ook voldoende tijd en ruimte voor haar anders zijn.
Tenslotte vond ik het inhoudelijk aanbod echt sterk: iedere dag kregen we een aspect van de Franciscaanse spiritualiteit aangereikt doorheen een poppenspel, bezoekjes en/of verhalen over Franciscus, teksten bij het stappen, enkele bezinningsmomenten,… Het aanbod was voldoende ‘gelaagd’: zowel de bijna agnost als de overtuigde christen konden er veel mee. De genade van enkele heel sterke momenten zal mij nog lang bijblijven: hoe we met ons stapgroepje, verpozend bij een prachtig vergezicht, zonder enige afspraak allemaal heel stil werden; hoe we de last van onze steen of ons op een steen neergeschreven fundament in de krater kwijt konden om vervolgens, samen met vrouw en oudste dochter naar boven te klimmen en gezegend te worden.
Ik ben dan ook heel dankbaar voor de ontzettend rijke vakantie die we hebben mogen beleven. Het was niet alleen echt ontspannen, maar ook stevig innerlijk voedsel om bij moeilijke momenten op terug te vallen. En wat mij misschien nog het meest innerlijk vervult, is het feit dat mijn 2 oudste dochters echt hebben kunnen ervaren hoeveel diepe vreugde het proberen leven in Zijn spoor kan brengen…
Mijn huisgenoten hadden toch wel wat meer reserves. Wat als we daar terechtkomen in een groep pilarenbijters? Gaat Frederieke op haar (bijna) 15de wel haar draai vinden? Liezelore, onze jongste, is een kind dat wat extra zorg vraagt. Gaat dat lukken? Uiteindelijk was het besef dat het wellicht de laatste kans was om met heel ons gezin een dergelijke vakantie met diepgang mee te maken, doorslaggevend en schreven we ons in. Bij wijze van ‘verzekering mocht het toch tegenvallen’ planden we voor het eerst een gezinsvakantie van 3 weken: na de 2 weken in Assisi boekten we ook nog een weekje aan het Comomeer. Door ook nog een week ‘klassieke’ gezinsvakantie te voorzien werd de schrik voor het onbekende wat gemilderd.
Met toch wel wat spannende kriebels in de buik kwamen we toe op camping Fontemaggio. Maar al heel snel voelden we ons echt welkom. Vooreerst was het organiserende team ronduit schitterend: stuk voor stuk mooie milde mensen, die er vrij behoorlijk in slagen om hun Franciscaans ideaal waar te maken in de kleine dingen van het leven. Nooit voelden we ons opgejaagd, berispt, scheef bekeken of verstrikt in verplichtingen. De sfeer was dus echt ongedwongen waardoor het beetje discipline dat in groep leven toch altijd wat vraagt, zoals op tijd opstaan, opvallend weinig moeite kostte. Er voor zorgen dat iedereen voldoende zichzelf kon zijn en aan zijn of haar trekken kwam was duidelijk een grote zorg van het team. We hadden ook nauwelijks praktische beslommeringen: voor het lekkere eten werd gezorgd en je moest niet nadenken of discussiëren over wat we morgen zouden doen… Verder was het programma heel gebalanceerd: zowel tijd voor het gezin, als tijd voor ons als koppel en voor jezelf bij het stappen. Ook de kinderen hadden het echt naar hun zin. Zelf heb ik enorm genoten van de spontane wijze waarop ons Frederieke het bijna volledige volwassenenprogramma mee deed. En tussendoor in het samen leven op de camping en op de vrije dagen was er ook voor haar voldoende ruimte om met de moni’s op te trekken en niet altijd met papa en mama opgescheept te zitten… Ook Annelotte had een fantastische tijd. Ze genoot met volle teugen van het ongedwongen samen leven. En Liezelore haalde haar hartje op aan de 2 honden die mee waren en had al snel een vriendinnetje. Er was ook voldoende tijd en ruimte voor haar anders zijn.
Tenslotte vond ik het inhoudelijk aanbod echt sterk: iedere dag kregen we een aspect van de Franciscaanse spiritualiteit aangereikt doorheen een poppenspel, bezoekjes en/of verhalen over Franciscus, teksten bij het stappen, enkele bezinningsmomenten,… Het aanbod was voldoende ‘gelaagd’: zowel de bijna agnost als de overtuigde christen konden er veel mee. De genade van enkele heel sterke momenten zal mij nog lang bijblijven: hoe we met ons stapgroepje, verpozend bij een prachtig vergezicht, zonder enige afspraak allemaal heel stil werden; hoe we de last van onze steen of ons op een steen neergeschreven fundament in de krater kwijt konden om vervolgens, samen met vrouw en oudste dochter naar boven te klimmen en gezegend te worden.
Ik ben dan ook heel dankbaar voor de ontzettend rijke vakantie die we hebben mogen beleven. Het was niet alleen echt ontspannen, maar ook stevig innerlijk voedsel om bij moeilijke momenten op terug te vallen. En wat mij misschien nog het meest innerlijk vervult, is het feit dat mijn 2 oudste dochters echt hebben kunnen ervaren hoeveel diepe vreugde het proberen leven in Zijn spoor kan brengen…
volgende edities
Het doet naar meer verlangen. In juli 2019 trokken we met een nieuwe groep gezinnen naar Assisi voor een derde editie van onze gezinstocht en voor de zomer van 2021 is een alweer een gezinsvakantie gepland. Interesse? Meer info? Kijk hier! Een ervaring om nooit te vergeten!
