mijmeringen
Wat een rare tijd beleven wij toch. De wereld en wijzelf worden tot stilstand gebracht door een onooglijk klein wezen dat ongezien ons lichaam kan binnendringen en onze gezondheid ondermijnen kan, zonder dat we er erg in hebben. Covid-19 heeft ons de grenzen getoond van ons bestaan.
Noodgedwongen verloopt het dagdagelijkse leven volgens een trager schema. We worden ons bewust van hoe gehaast we tot nu toch wel leefden. Onze agenda bepaalde onze dagindeling. Nu bepaalt een virus ons leven. Onze kwetsbaarheid als mens wordt hier wel heel scherp gesteld. We kennen allemaal wel iemand in onze vriendenkring die van nabij geconfronteerd werd met de verwoestende kracht van deze wereldwijde epidemie.
Toch zie ik hier ook een positief element in. Er komt tijd vrij voor dingen die er anders wel eens aan overschieten, zoals lezen, tijd om rustig wat na te denken. Ik ga bewuster om met mijn tijdsindeling van elke dag.
Ondanks het feit dat ik niet ben kunnen vertrekken naar Spanje voor de Camino heb ik nooit eerder zoveel tijd gemaakt om te wandelen en te fietsen in de vrije natuur langs ongebaande wegen als nu. Van bij het begin van de lock-down tot op vandaag heb ik de planten, bloemen, gewassen en bomen zien ontluiken en mogen genieten van deze prachtige omgeving waarin ik mij mag bewegen. Elke tocht die ik maak zie ik de evolutie die de lente ons brengt in de schakering van alle soorten frisgroen tot donkergroen. Ik ontdek de bloemen en planten in de berm en heb veel meer oog voor details. Is het dit wat Franciscus ook beleefd heeft toen hij het Zonnelied schreef? Wellicht nog op een dieper niveau in mystieke verbondenheid met God.
Dezer dagen voel ik een stuk het gemis aan verbondenheid met familie, vrienden en met de kerkgemeenschap. Kinderen, ouders en vrienden hoor of zie ik enkel via videochat of per telefoon. Wekelijks samen komen om eucharistie te vieren is er niet meer bij. Een livestream kan niet op tegen de fysieke nabijheid en het samen delen van zang en gebed. Sociale wezens als we zijn missen we de leuke babbels met vrienden . Gezellig samen komen en bijpraten met een hapje en een drankje kan niet meer.
Ik ervaar ook dat we het wel wat eenvoudiger kunnen doen. De auto staat wat meer stil. Verplaatsingen worden meer gecombineerd of gebeuren meer te voet of per fiets (of niet indien niet noodzakelijk). De diepvriezer wordt eens grondig geïnspecteerd en de restjes kunnen we ook morgen nog wel gebruiken. Aankopen gebeuren al eens meer bij de lokale boer. Als we dit kunnen vasthouden zal onze planeet er zeker wel bij varen.
Ooit komen we weer in ons “gewone” doen. Het zal wellicht nooit meer hetzelfde zijn als voorheen. Toch mag ik hopen dat we hier als mens gesterkt zullen uit komen. Grotere aandacht voor de zwaksten onder ons. Meer oog voor ouderen en kwetsbare mensen om ons heen. Meer zorg dragen voor elkaar. Bewuster omgaan met natuur en milieu.
Benny Bilsen
Noodgedwongen verloopt het dagdagelijkse leven volgens een trager schema. We worden ons bewust van hoe gehaast we tot nu toch wel leefden. Onze agenda bepaalde onze dagindeling. Nu bepaalt een virus ons leven. Onze kwetsbaarheid als mens wordt hier wel heel scherp gesteld. We kennen allemaal wel iemand in onze vriendenkring die van nabij geconfronteerd werd met de verwoestende kracht van deze wereldwijde epidemie.
Toch zie ik hier ook een positief element in. Er komt tijd vrij voor dingen die er anders wel eens aan overschieten, zoals lezen, tijd om rustig wat na te denken. Ik ga bewuster om met mijn tijdsindeling van elke dag.
Ondanks het feit dat ik niet ben kunnen vertrekken naar Spanje voor de Camino heb ik nooit eerder zoveel tijd gemaakt om te wandelen en te fietsen in de vrije natuur langs ongebaande wegen als nu. Van bij het begin van de lock-down tot op vandaag heb ik de planten, bloemen, gewassen en bomen zien ontluiken en mogen genieten van deze prachtige omgeving waarin ik mij mag bewegen. Elke tocht die ik maak zie ik de evolutie die de lente ons brengt in de schakering van alle soorten frisgroen tot donkergroen. Ik ontdek de bloemen en planten in de berm en heb veel meer oog voor details. Is het dit wat Franciscus ook beleefd heeft toen hij het Zonnelied schreef? Wellicht nog op een dieper niveau in mystieke verbondenheid met God.
Dezer dagen voel ik een stuk het gemis aan verbondenheid met familie, vrienden en met de kerkgemeenschap. Kinderen, ouders en vrienden hoor of zie ik enkel via videochat of per telefoon. Wekelijks samen komen om eucharistie te vieren is er niet meer bij. Een livestream kan niet op tegen de fysieke nabijheid en het samen delen van zang en gebed. Sociale wezens als we zijn missen we de leuke babbels met vrienden . Gezellig samen komen en bijpraten met een hapje en een drankje kan niet meer.
Ik ervaar ook dat we het wel wat eenvoudiger kunnen doen. De auto staat wat meer stil. Verplaatsingen worden meer gecombineerd of gebeuren meer te voet of per fiets (of niet indien niet noodzakelijk). De diepvriezer wordt eens grondig geïnspecteerd en de restjes kunnen we ook morgen nog wel gebruiken. Aankopen gebeuren al eens meer bij de lokale boer. Als we dit kunnen vasthouden zal onze planeet er zeker wel bij varen.
Ooit komen we weer in ons “gewone” doen. Het zal wellicht nooit meer hetzelfde zijn als voorheen. Toch mag ik hopen dat we hier als mens gesterkt zullen uit komen. Grotere aandacht voor de zwaksten onder ons. Meer oog voor ouderen en kwetsbare mensen om ons heen. Meer zorg dragen voor elkaar. Bewuster omgaan met natuur en milieu.
Benny Bilsen