Lockdown light -Pasen XXL
Hoe wij de coronatijd doorkomen? Mooie vraag. Wij – Jonas en Katrien – wisselden er al veel over uit samen, maar het eens op papier zetten, is een uitdaging. Nóg een uitdaging, want wie denkt dat de lockdown zorgt voor verveling is bij ons niet aan het juiste adres. ‘Pasen XXL’, dat is een treffende samenvatting van ons ‘lockdown light’-gevoel. Alleen al de tegenstelling duidt wat Pasen is: eerst sterven, er doorheen gaan, voor te verrijzen, te aanvaarden.
To do ...
De to do-lijst is lang. Als jong koppel liggen er steeds allerhande zaken ‘op de stapel’, ‘voor als we er eens tijd voor hebben’. Niet dus. Het komt er gewoon niet van. Jonas was wel meteen overtuigd: eindelijk lynchen we die stapel, ondanks we van thuis uit verder werken. En zo startte het ook. Maar meteen drong er ook wat anders, dat niet op de oorspronkelijke stapel lag, zich op: Vele dode bomen in onze tuin moesten omgehakt worden, letterlijk. Anders zouden ze op onze oprit vallen en bovendien is het hout een noodzaak voor de kachel over een jaar of twee... Met het mooie weer werkten we duchtig in de tuin en zonder dat we het beseften, sneuvelden de dode bomen, werd het onkruid gewied en de moestuin aangelegd. En ja… uitpuffend op een stoel zagen we de loofbomen in de knop en in blad komen, zagen we op een week tijd het groen verschijnen. Nog nooit hadden we zoveel oog voor deze overgangsperiode van winter naar lente. Wat straalt dat licht toch prachtig! De natuur als symbool voor Pasen ervoeren we nooit zo sterk.
Op zoek naar Clara
Bovendien kwam Clara de laatste tijd bij mezelf meer op de voorgrond door enkele leuke toevalligheden. Me verdiepen in Clara leek nu een uitgelezen kans. Zij had geen ‘lockdown light’ als religieus model, maar een heuse quarantaine! Wat afzondering je kan leren – via Clara – is waar ik me de komende tijd in zal verdiepen. Ook Franciscus trok zich terug in grotten om te bidden, om in de spiegel van de rots te kijken en er herboren uit te komen. Tot nog toe begreep ik Clara’s keuze niet helemaal: Je hele leven op 1 plaats met wel 50 medezusters? Misschien na Corona wel?
Klokken luiden
Sinds er geen misvieringen meer kunnen doorgaan, besloot de pastorale zone Sint-Rochus Aarschot om wekelijks om 5 voor 10 op zondag de klokken te luiden zolang Corona in het land de hoogste viool speelt. Als teken van verbondenheid, als applaus, als hoop en troost. Iedere zondag wandelen we dus naar de kerk van Wolfsdonk. Een goed half uur onderweg om die klokken op te zetten. Om 10u vallen ze terug stil en dan kijken we kort naar de gestreamde viering IN de kerk. We zingen de liederen mee die we kennen in een verder muisstille kerk. Het raakt je in eenzaamheid en in verbondenheid. Het vult onze hele zondagvoormiddag en we begroeten de dorpsgenoten onderweg – vanop veilige afstand. Een Heer-lijke zondag dus. De livestreaming, ook georganiseerd in de zone Aarschot, is een uitdaging voor alle betrokkenen, maar ook een zegen. We volgden de zondagse vieringen, maar zeker ook de Goede Week. En Pasen.. Dan konden we zelfs meerdere vieringen zien! Het deed ons deugd om op het terras met alle zintuigen de lente en de Paasviering tegelijk te beleven. Jonas zingt het uit volle borst: “Het is Pasen en de klokken luiden…” Ja, nooit eerder stond ik er bij stil dat die klokken zoveel betekenis hadden. Anders is het thuis komen, radio of tv opzetten, babbelen, … Nu is het vaak stil in huis en hoor je de klokken. Dat ze op Stille Zaterdag echt weg waren, was te meer duidelijk omdat ze manueel uit- en terug aangezet moesten worden. Pasen was nooit eerder zo’n feest van voelen met alle zintuigen en gedachten voor mij. Anders is het een rush van en naar het werk en tegen het weekend moet er nog zoveel, gezien het drukke programma en de af te leggen bezoekjes.
Even niets
En… het ontbreekt ons deze dagen heus niet aan sociaal contact. Via videogesprekken zien we onze goede vrienden en familie. Ze vastpakken kan niet en dat valt ons ook zwaar, maar ze toch kunnen zien en horen – weten hoe een ander die je graag ziet er mee omgaat – is een enorme troost. Zelf ging ik dan een week met verlof. Ondanks Jonas’ motivatie om de to do-lijst te lynchen, viel ik stil. Een kleine week gewoon geen mails. Even niets. Wat opkuisen, in de tuin werken, dat wat goed voelde, doen en meer niet. Misschien moest ik ook even sterven van het rushen. Diaken Bert zei het tijdens de gezinsviering op Pasen: Een rups leeft op haar koolblad en eet en doet wat rupsen doen. Op een dag vervellen ze naar een cocon en na enkele dagen in die warme cocon worden ze opeens een vlinder. Die verrijzenis van de vlinder kon enkel door die enkele dagen in de warme cocon. Ik gebruikte het dankbaar als excuus naar Jonas toe: zie je wel, ik moet hier enkele dagen onder mijn dekentje zitten – lekker warm – en dan pas kan er een Verrijzenis zijn. Ja Stille Zaterdag heeft stilte nodig. Zet die klokken maar even af. Je kan niet constant presteren en het beste in jezelf proberen boven te halen. Het is nu eenmaal Stille Zaterdag voor Pasen, het is nu eenmaal winter voor de lente, het is nu eenmaal klokkenloos vóór het lied “Het is Pasen en de klokken luiden”.
Ik wens het ons toe als gemeenschap, dat deze ‘lockdown light’ een nieuwe frisse start mag zijn voor onze grote gemeenschap, wereldwijd. Dat we mogen leren uit onze lockdown en verrezen als gemeenschap samen verder gaan.
Katrien Vanhoutte
To do ...
De to do-lijst is lang. Als jong koppel liggen er steeds allerhande zaken ‘op de stapel’, ‘voor als we er eens tijd voor hebben’. Niet dus. Het komt er gewoon niet van. Jonas was wel meteen overtuigd: eindelijk lynchen we die stapel, ondanks we van thuis uit verder werken. En zo startte het ook. Maar meteen drong er ook wat anders, dat niet op de oorspronkelijke stapel lag, zich op: Vele dode bomen in onze tuin moesten omgehakt worden, letterlijk. Anders zouden ze op onze oprit vallen en bovendien is het hout een noodzaak voor de kachel over een jaar of twee... Met het mooie weer werkten we duchtig in de tuin en zonder dat we het beseften, sneuvelden de dode bomen, werd het onkruid gewied en de moestuin aangelegd. En ja… uitpuffend op een stoel zagen we de loofbomen in de knop en in blad komen, zagen we op een week tijd het groen verschijnen. Nog nooit hadden we zoveel oog voor deze overgangsperiode van winter naar lente. Wat straalt dat licht toch prachtig! De natuur als symbool voor Pasen ervoeren we nooit zo sterk.
Op zoek naar Clara
Bovendien kwam Clara de laatste tijd bij mezelf meer op de voorgrond door enkele leuke toevalligheden. Me verdiepen in Clara leek nu een uitgelezen kans. Zij had geen ‘lockdown light’ als religieus model, maar een heuse quarantaine! Wat afzondering je kan leren – via Clara – is waar ik me de komende tijd in zal verdiepen. Ook Franciscus trok zich terug in grotten om te bidden, om in de spiegel van de rots te kijken en er herboren uit te komen. Tot nog toe begreep ik Clara’s keuze niet helemaal: Je hele leven op 1 plaats met wel 50 medezusters? Misschien na Corona wel?
Klokken luiden
Sinds er geen misvieringen meer kunnen doorgaan, besloot de pastorale zone Sint-Rochus Aarschot om wekelijks om 5 voor 10 op zondag de klokken te luiden zolang Corona in het land de hoogste viool speelt. Als teken van verbondenheid, als applaus, als hoop en troost. Iedere zondag wandelen we dus naar de kerk van Wolfsdonk. Een goed half uur onderweg om die klokken op te zetten. Om 10u vallen ze terug stil en dan kijken we kort naar de gestreamde viering IN de kerk. We zingen de liederen mee die we kennen in een verder muisstille kerk. Het raakt je in eenzaamheid en in verbondenheid. Het vult onze hele zondagvoormiddag en we begroeten de dorpsgenoten onderweg – vanop veilige afstand. Een Heer-lijke zondag dus. De livestreaming, ook georganiseerd in de zone Aarschot, is een uitdaging voor alle betrokkenen, maar ook een zegen. We volgden de zondagse vieringen, maar zeker ook de Goede Week. En Pasen.. Dan konden we zelfs meerdere vieringen zien! Het deed ons deugd om op het terras met alle zintuigen de lente en de Paasviering tegelijk te beleven. Jonas zingt het uit volle borst: “Het is Pasen en de klokken luiden…” Ja, nooit eerder stond ik er bij stil dat die klokken zoveel betekenis hadden. Anders is het thuis komen, radio of tv opzetten, babbelen, … Nu is het vaak stil in huis en hoor je de klokken. Dat ze op Stille Zaterdag echt weg waren, was te meer duidelijk omdat ze manueel uit- en terug aangezet moesten worden. Pasen was nooit eerder zo’n feest van voelen met alle zintuigen en gedachten voor mij. Anders is het een rush van en naar het werk en tegen het weekend moet er nog zoveel, gezien het drukke programma en de af te leggen bezoekjes.
Even niets
En… het ontbreekt ons deze dagen heus niet aan sociaal contact. Via videogesprekken zien we onze goede vrienden en familie. Ze vastpakken kan niet en dat valt ons ook zwaar, maar ze toch kunnen zien en horen – weten hoe een ander die je graag ziet er mee omgaat – is een enorme troost. Zelf ging ik dan een week met verlof. Ondanks Jonas’ motivatie om de to do-lijst te lynchen, viel ik stil. Een kleine week gewoon geen mails. Even niets. Wat opkuisen, in de tuin werken, dat wat goed voelde, doen en meer niet. Misschien moest ik ook even sterven van het rushen. Diaken Bert zei het tijdens de gezinsviering op Pasen: Een rups leeft op haar koolblad en eet en doet wat rupsen doen. Op een dag vervellen ze naar een cocon en na enkele dagen in die warme cocon worden ze opeens een vlinder. Die verrijzenis van de vlinder kon enkel door die enkele dagen in de warme cocon. Ik gebruikte het dankbaar als excuus naar Jonas toe: zie je wel, ik moet hier enkele dagen onder mijn dekentje zitten – lekker warm – en dan pas kan er een Verrijzenis zijn. Ja Stille Zaterdag heeft stilte nodig. Zet die klokken maar even af. Je kan niet constant presteren en het beste in jezelf proberen boven te halen. Het is nu eenmaal Stille Zaterdag voor Pasen, het is nu eenmaal winter voor de lente, het is nu eenmaal klokkenloos vóór het lied “Het is Pasen en de klokken luiden”.
Ik wens het ons toe als gemeenschap, dat deze ‘lockdown light’ een nieuwe frisse start mag zijn voor onze grote gemeenschap, wereldwijd. Dat we mogen leren uit onze lockdown en verrezen als gemeenschap samen verder gaan.
Katrien Vanhoutte