Brieven aan Clara in Coronatijd
|
Lieve Clara,
Zoals wij nu in ons kot moeten blijven, zo leefde ook jij in de beslotenheid. Je moest wel. Buiten was het te gevaarlijk voor vrouwen. Je ‘kot’ was het oorspronkelijk kerkje van San Damiano dat er gehavend bijlag, toen Franciscus vol van Christus oproep: ‘Herstel mijn kerk’, het vervallen gebouw herstelde en zelfs verder verbouwde toen jij er met je medezusters kwam wonen. Je wou niet huizen in bestaande kloosters van benedictinessen. Het comfort en grondbezit was echt niet wat je wou. Je verkoos de kleine eenvoud van San Damiano. Jullie huis was dus hersteld met de handen van jullie Heilige Vader Franciscus, van wie jij je ‘zijn plantje’ noemt. Jij, het plantje in de optrek van zijn hand. Je ‘kot’ zie ik voor mij als een sacrale ruimte van intens gebed, één van stilte en gekeuvel, ondergeschikt aan één grote Stilte. Het rijmt misschien met wat ik hier nu ervaar, Clara. De stilte op mijn plek lijkt deel uit te maken van een wereldwijde stilte en leegte. Een virus noopt ieder van ons tot erkennen van onze armoede. We kunnen het beestje niet verslaan, nog lang niet. Met zijn allen, zonder onderscheid, moeten we nu wel onze eigen kwetsbaarheid onderkennen. Het is alsof deze bijbelse plaag ons dwingt tot de essentie. Of tot datgene waar jij radicaal voor koos: een leven van louter mens zijn in handen van God. Weg van aanzien, geld en macht. De lege autosnelwegen, de lamgelegde vliegtuigen, de stoffige auto’s getuigen van onze ongebreidelde vrijheid. Gesloten rolluiken van winkels, lege drukke straten, galmende shoppingcentra , staan ons aan te gapen. Met open muil. Klaar om ons straks weer op te slokken? Stel dat u, Clara, nu zou verschijnen, op de E 40, in de Nieuwstraat, op Zaventem, freel, mager, maar in volle Licht? We zouden het in één beeld onmiddellijk begrijpen: ons absurde leven tegenover onze eigenlijke roeping. Want ondertussen ervaren we aan den lijve: de noodzaak tot zorg voor elkaar als onverbiddelijke noodzaak tot leven, onze onderlinge afhankelijkheid, ons hart dat zich opent voor een diepere stilte en leven in eenvoud. We proeven de beslotenheid in verbinding. We voelen hoe dankbaar leven gemeenschap wordt. We ervaren een nieuwe wind, een voorzichtige eerbied, het mógen deelhebben aan een lente in overvloed, een sterkere aandacht voor wat gegeven is, de gave van het geduld. U nabij. Verbonden met jou vanuit ons kot, Brigitte Hoe houd je het zolang uit,
Clara, in die besloten kloostermuren? Ik begrijp dat het geen bekrompenheid is, maar een weloverwogen keuze waarbij je afscheid neemt van veel ‘aardse’ zaken. Keuze om vrij en ten volle te Leven vanuit Christus’ voorbeeld. Elke dag doorspekt van nieuwe keuzes. Van jongsaf wil je loskomen van uiterlijke details, deze van vóór de spiegel die je kunnen afleiden van je pad. Jouw ware weg is er een met enkel God, Christus, medezusters, minderbroeders als spijs en dorstlesser. Ikzelf zou niet zonder ontmoeting kunnen met mijn vrouw en zonen, met vrienden, engelen rondom. Hoe kan ik voor hen engel(bewaarder) zijn? Verbonden zonder gsm of skype? In gebed ga je Leven geven, met en voor Hem. Gemeenschap vormen zonder ijdelheid of rijkdom. Delen en ongetwijfeld zegening terugkrijgen. Elkaar zegenen door elkaar te aanvaarden, met normen en waarden bestuiven en in overstijgend geloof samenkomen. Eenvoudig hoe er mensen voorbeeld zijn in het tonen van de noden van deze tijd, zoals jij , Clara, de noden zag in jouw tijd. Zij roepen ook om rechtvaardigheid en basisrechten, voor ongeketende vrijheid van mening, respect voor zuurstof en voedsel van moeder aarde, voor dankbaar zijn om dit gekregen Leven. Jouw voorbeeld kan voor mij een stimulans zijn om zuurstof te zijn voor anderen, nu! Vrede en alle goeds, Chris Beste Clara,
Nu wij ook in ons kot moeten blijven, bewonder ik de manier waarop jij je leven hebt ingedeeld. Je toonde voortdurend die intense, moederlijke zorg voor anderen. Je moest je steeds schikken naar anderen zonder je eigen ik op de voorgrond te zetten. Ik bewonder jou om zulke zelfverloochening want je gaf je ten volle voor de anderen zoals onze dokters en verplegers/ verpleegsters momenteel doen. Je bent voor mij een lichtend voorbeeld, een echte moeder, een rots in de branding! Ik kan hiervoor alleen 3 kernwoorden gebruiken: nederigheid, vol godsvertrouwen en met overgave! Lidwina |
Beste Clara,
Hoe gaat het nog met jou, met je medezusters, daar in San Damiano? Hier bij ons zijn er grote veranderingen. Ik weet niet of je er al iets van gehoord hebt, maar ook wij zitten ‘in ons kot’ Wij : wereldwijd iedereen. ‘In ons kot’ : Ik zou kunnen omschrijven wat we allemaal moeten en niet meer kunnen : geen sociaal contact, alleen nog anderhalvemeter, geen enkele niet essentiële verplaatsing,… veel ziekte, lijden, eenzaamheid ook. Wat mij nog het meeste raakt in dit hele gebeuren, is dat mensen alleen moeten sterven. Maar liever omschrijf ik wat we allemaal wel nog mogen en kunnen : genieten van de natuur, het is zoveel stiller en rustiger nu, een wandeling in de buurt, creatief omgaan met elkaar – ik sta in bewondering voor mensen die ondanks de beperkingen volop wegen zoeken en vinden om mensen in woonzorgcentra en instellingen, mensen in armoede, … toch nabij te zijn. Een nieuwe ervaring van tijd en een rustiger tempo. Beperkingen als uitnodiging en kans tot vrijheid. Ons ‘in ons kot’ doet mij vaak denken aan jou ‘in jouw kot’. Jij koos ervoor om de wereld/het kot van macht en eer en aanzien te verlaten; om te gaan naar de wereld/het kot van broederlijkheid, eenvoud en gebed. (APPLAUS hiervoor!!! Clara, ik onderbreek even dit schrijven : het is 20u, en we applaudisseren elke avond voor wie zorg draagt in deze tijd, deze avond applaudisseer ik speciaal voor jou, jouw moederlijk-zorgende aanwezigheid in San Damiano.) Clara, jij koos er dus voor om de wereld/het kot van macht en eer en aanzien te verlaten; om te gaan naar de wereld/het kot van broederlijkheid, eenvoud en gebed. Wij zijn verplicht om in ons kot te blijven. En toch… ook wij hebben keuze : De keuze van wat we doen in ons kot, hoe we hiermee omgaan. Ik probeer het te nemen als kans, als uitnodiging om af te kicken van rommel en ballast – letterlijk en figuurlijk. De keuze ook van hoe we omgaan met de stilte en rust, die we nu krijgen als gratis cadeau. Ik kan er van genieten. Kies ik er voor om van de aangeboden uiterlijke rust de weg te gaan naar de innerlijke rust? Het uiterlijk lawaai, de drukke agenda is weg, maken wij ook de keuze om ons te spiegelen aan het Kruis van San Damiano : herstel mijn kerk – wat betekent dit voor mij? Hoe kan ik daar vorm aan geven? Wat doen wij hier als individu, als koppel en gezin, als gemeenschap, met ‘in ons kot’? Toch niet gemakkelijk, vind ik. Geschenk en opgave tegelijkertijd. 40 jaar (!) bleef jij in je kot; in een leven van mindere zuster zijn; het bracht je innerlijke vrijheid, een diepe verbondenheid met God en de medemens. Ik wens ieder van ons de kracht om doorheen de last van deze corona-tijd er een gezegende tijd van te maken op weg naar innerlijke vrijheid, in verbondenheid met elkaar en met God. Beste Clara, dat was dan weer wat nieuws van bij ons, hier en nu. Veel groetjes aan Franciscus, Vrede en Alle goeds, Mia Beste Clara
Hoe gaat het daar in deze bijzondere tijd, onweerstaanbaar belangwekkend, niet? Hier gaat het best goed. Tijd om te doen waar je anders geen tijd voor vindt. Brood bakken, de tuin, lezen... Ik bedacht net dat ik toch troost vind, ondanks alle ellende, ondanks de vijand in spookgedaante die buiten rondwaart. Als onze laatste 10 of 20 jaar een periode van ineenstortende zekerheden is, is het geruststellend dat het menselijke ras ergere dingen te boven is gekomen. De ontzagwekkende kracht die de natuur zo eigen is, maakt me nederig. Ik hoop dat het menselijke ras zijn materiële behoeften en waardeschalen durft te herzien. Zo Clara, ik ga wat verder werken: het brood is klaar en moet uit de oven gehaald worden. Tot schrijfs Jurgen |