BROEDER EN ZUSTER SPECHT
Coronacrisis of niet, voor de vogels is het business as usual. Pimpelmeesjes kwamen reeds de verschillende nestkastjes in onze tuin grondig inspecteren: bovenkant, onderkant, binnenkant... Geen enkel detail ontsnapte aan hun oog! Intussen hebben ze hun geschikte nestkastje gevonden en stichten ze daar een nieuwe kroost! De trotse merel installeert zich dagelijks bij het ochtendgloren en de avondschemering in de top van de grote esdoorn en fluit vol overgave zijn wonderlijk recital. Met Pasen mochten we zelfs de eerste zwaluw verwelkomen die al kwetterend door het luchtruim scheerde. Eén zwaluw mag dan misschien niet de lente maken, het was voor mij alvast een mooi Paasgeschenk en een voorbode van nog meer mooie lente- en zomerdagen.
- Lees verder onder de foto -
Niets kan echter tippen aan het koppeltje zwarte spechten die ik hier op wandelafstand in het bos mocht ontdekken. Toen de quarantaine begon startte ik de dag met een dagelijkse wandeling en op een van de eerste wandelingen spotte ik ze: een elegante, imposante, zwarte specht met een dieprode kuif. Een paar dagen later zag ik hem opnieuw toen ik afgaande op het getik plots hem een nest zag uithouwen in een mooie, oude beuk. Met heel veel ijver pikte hij een nieuw nest uit het hout. Als ik iets te dichtbij kwam, stopte hij even en keek me aan. Maar na een halve minuut ging hij gewoon door. Het was even later wel spannend toen een groepje kraaien de rust kwam verstoren. Een paar dagen later, toen ik opnieuw een tijdje adembenemend stond toe te kijken naar het wroetende mannetje, kwam ook het vrouwtje plots aanvliegen. Wat een genade! Gelukkig had ik ook mijn fototoestel mee! Het leverde mooie foto’s op.
Danken om het goede, maar tegelijk ook het minder goede in vrede dragen
Zonder de corona-crisis had ik Broeder en Zuster Specht misschien nooit leren kennen, wat bijzonder jammer zou zijn geweest. De crisis brengt dus extra kansen met zich mee. De extra tijd die vrijkomt om te wandelen, te koken, te lezen, te mediteren... is zalig. Er is ook meer tijd om dingen met mijn vrouw te delen en te bespreken. Ik kan er enorm van genieten en ben er oprecht dankbaar voor. Anderzijds is er ook meer tijd om te tobben over de gevolgen van deze crisis, het medelijden met de zieken en het meeleven met de hulpverleners die de ziekte bestrijden. Rust en stilte brengt ook altijd confrontatie met zich mee: het samenleven thuis wordt in alle facetten intenser en rijker. Tegelijk ben ik me er ook bewust van dat deze tijd voor veel andere mensen veel grotere en moeilijkere uitdagingen vormt.
Na het meewerken aan de online-vastenbezinningen over het Zonnelied is me vooral een gelijkaardige dubbelheid bijgebleven: enerzijds is er de dankbaarheid voor het mooie en broederlijke van de schepping. Het vele wandelen brengt ons spontaan dichter bij Zuster, Moeder Aarde, het intensere samenleven laat ons proeven van een broederlijke, unieke band. Tegelijk is er ook de pijn van ziekte en de confrontatie met kwetsbaarheid, de oproep tot vergeving, maar ook de aanvaarding van de aanwezigheid van zuster dood. “Zalig zij die dit, omwille van Gods liefde, in vrede dragen.” zo staat er in het Zonnelied te lezen.
Deze corona-crisis is een uitzonderlijke tijd waarin heel veel ondersteboven wordt gehaald. Spiritueel gezien is het een rijke tijd waarin we worden uitgedaagd om naar de essentie terug te keren, ieder op zijn eigen manier: dankbaar zijn voor het goede dat we dagelijks mogen ervaren en tegelijk onze verantwoordelijkheid nemen om het minder goede dat ons pad kruist op ons te nemen en dat te-vrede-n proberen te dragen.
Stijn Demaré
- Lees verder onder de foto -
Niets kan echter tippen aan het koppeltje zwarte spechten die ik hier op wandelafstand in het bos mocht ontdekken. Toen de quarantaine begon startte ik de dag met een dagelijkse wandeling en op een van de eerste wandelingen spotte ik ze: een elegante, imposante, zwarte specht met een dieprode kuif. Een paar dagen later zag ik hem opnieuw toen ik afgaande op het getik plots hem een nest zag uithouwen in een mooie, oude beuk. Met heel veel ijver pikte hij een nieuw nest uit het hout. Als ik iets te dichtbij kwam, stopte hij even en keek me aan. Maar na een halve minuut ging hij gewoon door. Het was even later wel spannend toen een groepje kraaien de rust kwam verstoren. Een paar dagen later, toen ik opnieuw een tijdje adembenemend stond toe te kijken naar het wroetende mannetje, kwam ook het vrouwtje plots aanvliegen. Wat een genade! Gelukkig had ik ook mijn fototoestel mee! Het leverde mooie foto’s op.
Danken om het goede, maar tegelijk ook het minder goede in vrede dragen
Zonder de corona-crisis had ik Broeder en Zuster Specht misschien nooit leren kennen, wat bijzonder jammer zou zijn geweest. De crisis brengt dus extra kansen met zich mee. De extra tijd die vrijkomt om te wandelen, te koken, te lezen, te mediteren... is zalig. Er is ook meer tijd om dingen met mijn vrouw te delen en te bespreken. Ik kan er enorm van genieten en ben er oprecht dankbaar voor. Anderzijds is er ook meer tijd om te tobben over de gevolgen van deze crisis, het medelijden met de zieken en het meeleven met de hulpverleners die de ziekte bestrijden. Rust en stilte brengt ook altijd confrontatie met zich mee: het samenleven thuis wordt in alle facetten intenser en rijker. Tegelijk ben ik me er ook bewust van dat deze tijd voor veel andere mensen veel grotere en moeilijkere uitdagingen vormt.
Na het meewerken aan de online-vastenbezinningen over het Zonnelied is me vooral een gelijkaardige dubbelheid bijgebleven: enerzijds is er de dankbaarheid voor het mooie en broederlijke van de schepping. Het vele wandelen brengt ons spontaan dichter bij Zuster, Moeder Aarde, het intensere samenleven laat ons proeven van een broederlijke, unieke band. Tegelijk is er ook de pijn van ziekte en de confrontatie met kwetsbaarheid, de oproep tot vergeving, maar ook de aanvaarding van de aanwezigheid van zuster dood. “Zalig zij die dit, omwille van Gods liefde, in vrede dragen.” zo staat er in het Zonnelied te lezen.
Deze corona-crisis is een uitzonderlijke tijd waarin heel veel ondersteboven wordt gehaald. Spiritueel gezien is het een rijke tijd waarin we worden uitgedaagd om naar de essentie terug te keren, ieder op zijn eigen manier: dankbaar zijn voor het goede dat we dagelijks mogen ervaren en tegelijk onze verantwoordelijkheid nemen om het minder goede dat ons pad kruist op ons te nemen en dat te-vrede-n proberen te dragen.
Stijn Demaré