 | De voorbije dagen trok ik over de Povlakte. Eigenlijk is het eerst aan de Etsch, daarna neemt de Po het over en de Reno of wat er nog van overschiet, mag ook nog wat inspraak. Na Trecenta verdwijnt mijn ergernis over gecraqueleerde wegenkunst en verweerde patchwork-voetpaden waar zeker 30 jaar werk aan was, en ik krijg er wat Italiaanse gemoedelijkheid voor in de plaats. Vandaag mag ik de Po over bij het stadje Stellata di Bondeno. Grote fanfare 🥳 in mijn hoofd... tot ik de lange brug zie met een tweede rij vangrails op de stoep. En er is geen alternatief 😳. Weg is de geplande foto in het midden van de Po. Mooi tegen de vangrail voortstappend en heel geconcentreerd luisterend naar het soort gebrom achter mij, auto of truck - een truck is op mijn smalst geplet tegen de vangrail stilstaan - geraak ik aan de overkant. Eigenlijk is het gehuchtje daar, sociaal gezien, helemaal geïsoleerd. |
En na enig zoeken op de app-kaart geraak ik ook op de dijk aan de overkant, tot een versperring voor grote dijkwerken opduikt - geen doorkomen aan - en op mijn gevonden lief alternatief weggetje ook. Dan toch wel wat kilometers links tegen het verkeer in op een Provinciale.
Goed teut doe ik de laatste kilometers in de regen, hou even halt in een bar en krijg de 2 laatste km's een lift van een stamgast 😁.
Ik ga er 's avonds een nogal stevige wrap eten en betaal een biertje in de wacht voor de inmiddels vertrokken stamgast.
De dag erop mag ik terug op de dijk, nu van de Reno maar die moet de laatste 7 kilometers nog geschoren worden. Het gras staat hoger dan mezelf maar ik zie ook sporen van een eerdere pionier. In mijn fantasie nog een pelgrim 🤩.
Op een stuk platgereden gras verstoor ik een toch wel één meter lange glinsterende blauw-zwarte slang zijn zonnebad. Toch wel een waarschuwing om ALTIJD eens goed in het rond te pulken met mijn stok voor ik me ergens in het gras neervlei.
Goed teut doe ik de laatste kilometers in de regen, hou even halt in een bar en krijg de 2 laatste km's een lift van een stamgast 😁.
Ik ga er 's avonds een nogal stevige wrap eten en betaal een biertje in de wacht voor de inmiddels vertrokken stamgast.
De dag erop mag ik terug op de dijk, nu van de Reno maar die moet de laatste 7 kilometers nog geschoren worden. Het gras staat hoger dan mezelf maar ik zie ook sporen van een eerdere pionier. In mijn fantasie nog een pelgrim 🤩.
Op een stuk platgereden gras verstoor ik een toch wel één meter lange glinsterende blauw-zwarte slang zijn zonnebad. Toch wel een waarschuwing om ALTIJD eens goed in het rond te pulken met mijn stok voor ik me ergens in het gras neervlei.
De derde dag krijg ik als welkome compensatie tot Castel Maggiore een mooi geschoren dijk naast een halve Reno. Het water moet ergens afgetapt zijn 🤔.
Het interieur van hotel Olimpic dat in geen 60 jaar vernieuwd is en het flink getatoeëerde mannelijke personeel en kokkin zouden niet misstaan in een maffiosi-film. Een deel van de lichtjes in de oude lusters in het restaurant werkt niet. Misschien houdt hun baas wel ergens in een achterkamertje met een whisky en een sigaar de touwtjes in handen 😜. De overige gasten op één gezelschap na zijn allemaal mannen. Maar het personeel is vriendelijk, mijn kamer is proper en ik eet een lekkere kipfilet.
De laatste 8 km's naar Bologna centrum volgt, kwestie van alternatief toerisme, nog eens 3 km wegenwerken, met zigzaggende wandelstrook 👏! Maar ik ben in Bologna!
RSS Feed