Te gast bij de Dominikanessen in Donauworth.

Terwijl ik al jodelend de Oostenrijkse grens oversteek, denk ik even terug aan die bijzondere ontmoeting met de Dominikanessen in Donauwörth. Ik haal voor jullie even de herinneringen op:

Ik sta voor een hekken te draaien en bel dan nog maar eens naar het gekregen nummer. 

"Ha, je staat voor de houten poort, wacht, ik kom". Snel naar die andere en binnen in een halletje waar een de provincie-overste me met een vlotte babbel verwelkomt.
Een gang door, lift naar de tweede verdieping en naar haar bureau voor mijn stempel. Haar werktafel staat tegen een boekenrek, aandoenlijk vol met kleine herinneringen en dingetjes rond geloof in een halve kring gezet. Ik zag ooit een tentoonstelling rond 16e eeuwse "hofjes" die de zusters voor zichzelf maakten. 
Daarna een verdieping hoger, en per abuis naar de eerste waar ook nog een liftdeur opengaat naar de refter. Terug naar de derde en nog een lange gang die eindigt in een gastenkwartier. Ik word pakweg 60 jaar teruggesmeten waar alles kraaknet en zorgzaam ingericht is voor de gast. De overste haalt me voor de zekerheid op voor het avondmaal 😛.
Ik vraag of ze ook vespers hebben en word vervolgens helemaal meegenomen in hun dagelijkse routine.
Avondeten met de 3 zusters met voor -en nagebed en een eerste babbeltje. De jongste, z. Johanna, dan Theresia, de provincieoverste en de "grootmoeder z. Michaela, alledrie in een eenvoudig wit kleed en zwarte kap. 
Z. Johanna heeft warme zelfgebreide sokken aan 😊.
Daarna naar de orgelverdieping van de kerk met tussenstop bij een kruis dat het klooster eeuwen geleden kreeg op voorwaarde dat er 's morgens en 's avonds bij gebeden wordt.
Vespers met aansluitend de completen in een traag, helder en rust gevend Duits voor een klein kapelaltaar. 
Z. Johanna is van dienst om voor te zingen/bidden en heeft ook een mooie stem.
Ze heeft een klein notaboekje waarin met de grootste zorg notenbalklijntjes zijn getrokken en gregoriaanse gezangen genoteerd.
Ik mag nadien mee naar hun ontspanningsruimte waar ze elke zondagavond samen doorbrengen. Er kabbelt een zachtjes, doordacht gesprek, doorspekt met humor 😊 over vanalles en nog wat. 
Z. Theresia en z. Johanna gaan allebei nog enkele dagen werken. Z. Michaela was vroeger directeur van een school.
Alle drie wilden ze van kindsaf aan intreden in een klooster. Alleen z. Michaela nam geen omweg. Ze zorgen goed voor elkaar maar luidens z. Michaela houdt hun gemeenschappelijke doel hen bijeen. 

Na de lauden ben ik welkom voor het ontbijt. De zusters stappen nog biddend - tussenstop aan het kruis -  mee de lift in naar de refter met een monkelende goeiemorgenblik.

​Na nog een laatste voor- en nagebed - ik mee recht achter mijn stoel - dat zij zoals hun meeste gebeden rats uit het hoofd kennen en afscheid, neem ik ze graag in gedachten mee naar Rome 😊