Na Bonn krijg ik nog onverwacht veel groen met kleine vlekjes dorp rondom mij.
In Pech flikkert het pijltje op mijn app plots als een koppig ezeltje alle richtingen op behalve de naar links aangeduide app-route. De vrouw die volhoudt dat er links voor mij gedaan is met Pech en ik helemaal terug moet, neem ik best ook niet mee als gps!
Ik sla een vroeger weggetje in en na enkele meters werken route en pijltje terug samen. Het pijltje had gelijk. Via het ongewenste weggetje had ik wel erg steil een kloof moeten afdalen en stijgen. Brave zorgzame pijl! Ik vind er ook de, volgens de gps-dame, niet bestaande kerk en gesloten guesthouse/café.
Een boterhammetje en appel op de kerktree in het zonnetje smaakt ook 😊.
Hop, snel weg van Pech!
Het gastgezin van de avond baart me wel wat zorgen. Na de eerste hartelijke mail krijg ik geen antwoord op de 2 volgende, op de derde dat ik er morgen aankom, lees ik dat het dan (gelukkig) ook past. Het opgegeven telefoonnummer is niet aangesloten op het netwerk.
Eens in Bad-Bodendorf blijkt de straat niet te kloppen maar bereidwillige buurtbewoners tonen het juiste huis. Aan de deurbel hangt een briefje "Aanbellen bij de bovenste deur". Ik zie er maar één. Maar dan komt er een erg hartelijke jonge vrouw van de andere kant van het huis op de helling.
Het jonge gezin heeft 3 kleine kinderen, Clement, een kruipertje 🤩, Peter een pronte peuter die me, bij vertrek de volgende dag, een gemeende volwassen hand geeft en Roanna, een flink blijgezind meisje dat zich graag verkleedt.
Elke avond voor het slapengaan en elke ochtend voor vertrek wordt voorafgegaan door een erg kindvriendelijk gebedsmomentje met duidelijk kruisteken voor het huisaltaar. Papa Hartmut en mama Johana zingen dan telkens 2 stemmig een kerkliedje en de kinderen spelen lukraak op een kindertrompet of klokkenspelletje. Ze moeten eigenlijk niets en nemen ervan mee wat ze kunnen naar voorbeeld van hun ouders. Echt schoon! 🥰 Soort Suzuki-methode om de tweede werkelijkheid binnen te halen? 🤗
Voor vertrek krijg ik nog een massieve platte medaillon van toch zo'n 7 cm mee ter herinnering aan hun verloving in Rome. Of ik dat voor hen mee wil nemen omdat zij dat zelf niet meer kunnen doen. Toch onder de indruk steek ik het bij mijn kaarten. Voortaan zijn we met zijn zes onderweg 😊
En dan eindelijk de Rijn 😁
In Pech flikkert het pijltje op mijn app plots als een koppig ezeltje alle richtingen op behalve de naar links aangeduide app-route. De vrouw die volhoudt dat er links voor mij gedaan is met Pech en ik helemaal terug moet, neem ik best ook niet mee als gps!
Ik sla een vroeger weggetje in en na enkele meters werken route en pijltje terug samen. Het pijltje had gelijk. Via het ongewenste weggetje had ik wel erg steil een kloof moeten afdalen en stijgen. Brave zorgzame pijl! Ik vind er ook de, volgens de gps-dame, niet bestaande kerk en gesloten guesthouse/café.
Een boterhammetje en appel op de kerktree in het zonnetje smaakt ook 😊.
Hop, snel weg van Pech!
Het gastgezin van de avond baart me wel wat zorgen. Na de eerste hartelijke mail krijg ik geen antwoord op de 2 volgende, op de derde dat ik er morgen aankom, lees ik dat het dan (gelukkig) ook past. Het opgegeven telefoonnummer is niet aangesloten op het netwerk.
Eens in Bad-Bodendorf blijkt de straat niet te kloppen maar bereidwillige buurtbewoners tonen het juiste huis. Aan de deurbel hangt een briefje "Aanbellen bij de bovenste deur". Ik zie er maar één. Maar dan komt er een erg hartelijke jonge vrouw van de andere kant van het huis op de helling.
Het jonge gezin heeft 3 kleine kinderen, Clement, een kruipertje 🤩, Peter een pronte peuter die me, bij vertrek de volgende dag, een gemeende volwassen hand geeft en Roanna, een flink blijgezind meisje dat zich graag verkleedt.
Elke avond voor het slapengaan en elke ochtend voor vertrek wordt voorafgegaan door een erg kindvriendelijk gebedsmomentje met duidelijk kruisteken voor het huisaltaar. Papa Hartmut en mama Johana zingen dan telkens 2 stemmig een kerkliedje en de kinderen spelen lukraak op een kindertrompet of klokkenspelletje. Ze moeten eigenlijk niets en nemen ervan mee wat ze kunnen naar voorbeeld van hun ouders. Echt schoon! 🥰 Soort Suzuki-methode om de tweede werkelijkheid binnen te halen? 🤗
Voor vertrek krijg ik nog een massieve platte medaillon van toch zo'n 7 cm mee ter herinnering aan hun verloving in Rome. Of ik dat voor hen mee wil nemen omdat zij dat zelf niet meer kunnen doen. Toch onder de indruk steek ik het bij mijn kaarten. Voortaan zijn we met zijn zes onderweg 😊
En dan eindelijk de Rijn 😁
 |  |
RSS Feed