De Franciscaanse route, deel 2

De franciscaanse voetreis van Firenze naar Rome werd, nu 31 jaar geleden, ontworpen en geschreven door een Nederlander, Kees Roodenburg. In 2018 werd de route in de Italiaanse wet vastgelegd en de rechten en verantwoordelijkheden van zijn gids werden sindsdien overgedragen aan Pieter Quelle en Ruud Verkerke. Ondertussen verschenen er verschillende edities en vertalingen.  Nieuwe edities wil ook zeggen, soms een andere route omwille van minder asfalt waardoor bestaande wandelwegen in onbruik en overwoekerd geraken. Op één etappe ben ik en - aan de sporen in de hoge stevige begroeiing, een machete waardig -  nog andere pelgrims, zeker een half uur zoet met het zoeken in verschillende richtingen naar een padje naast een grachtje op een helling. Gelukkig weet mijn ingevoerde track op OsmAnd uiteindelijk de weg! ​

​Of een kwade grootgrondbezitter op de etappe naar Lama sluit verschillende grindwegen af. Voor de eerste ketting op de etappe Lama - Bocca Seriola vind ik foeterend 😠 een omweg. Aan het daaropvolgende enorme hekken met "je wordt gefilmd" zit ik, na een half uur zoeken naar een omweg, vast 😳. Tot ik opzij van het hekken toch een klein spleetje voor een kleine pelgrim vind. Met een ietwat ongemakkelijk hartje verder en 3 ketens later waar ik gemakkelijk kan over stappen, definitief terug op een openbare grindpiste. En onderweg geen kwade hond aan mijn broek 😛. De twee Duitse vriendinnen- verpleegsters die ik later op de route tegenkom, deden hetzelfde 😊.
Tip voor kandidaat-pelgrims "Oostelijke route Rome": Voorzie je van de laatste editie in plaats van eentje die 6 jaar oud is. 🙉.
De route leidt je langs verschillende stille getuigen van het bestaan van Franciscus. 
Zo bijvoorbeeld het Sanctuario della Verna, een klooster te bereiken na een lange steile klim door een prachtig woud (waar ik bij nader inzien waarschijnlijk een sierlijk weghuppelende grijzige vos zag en geen wolf). Op deze plaats zou Franciscus in een grot, na dagenlang verblijf en meditatie, in de zomer van 1224 stigmata ontvangen hebben die overeenkomen met de wonden die Jezus tijdens zijn kruisiging opliep.
Het franciscanenklooster stamt uit de 14e eeuw en is nu een indrukwekkend bouwwerk waar je ook kan logeren.

Assisi - Een schilder penseelde enkele lange horizontale strepen verf tegen een bergflank en verbond deze her en der met soms steile trapjes; sindsdien kan je er in een heerlijk middeleeuws decor verblijven. 😉 - ademt één en al Franciscus. Aan de ene kant de San Francesco met het rotsige en goed beschermde graf van Franciscus in de crypte. Aan de andere kant de Basilica di Sante Chiara waar Klara, de eerste vrouwelijke volgeling van Franciscus, opgebaard ligt. "En dichter konden ze bij elkander niet komen" klinkt een oud Nederlands troubadourslied in mijn oren.
Daartussen, erboven en eronder, kloosters van verschillende orden, hotels, winkeltjes allerhande en natuurlijk een groot arsenaal van eetgelegenheden en (ontbijt)bars. De toerist in mij geniet 😊.
Eronder in het klooster San Damiano woonde Chiara met haar medezusters. Vandaag is het (terug?) een Clarissenklooster waar de ruimtes waar de eerste Clarissen leefden te bezichtigen zijn - één en al sobere eenvoud. Eén bidruimte zou nog origineel bewaard gebleven zijn. In het gebouw hing toen ook het kruis waar Franciscus in 1206 zijn ingeving kreeg om "de Kerk te redden".
Ondertussen loop ik de laatste reeks etappes naar Rome. Nu in Monteluco, een berg die je deels met de roltrap kan beklimmen. Nog zo gemakkelijk 😁.