De dag erop (Schleiden - Bad-Munstereifel) heeft OSMand het begrepen. Ik hos zeker 18 km door de wijdse bossen waar ik niemand zie. Op in processiegang en neer met, ik vind, toch wel flinke pasjes. Een groepsreisgenoot noemde het ooit een ezelsgang 😁. Als het maar vooruit gaat. Tegen de avond zegt een man zonder bril met snor (mijn grijs haar onder petje) , na uitleg: "Es gibt nicht mehr soviel junge Leute die das tun". Zo hoort het! 🤩
Ik had het al gemerkt, overal heel veel vers fris geschilderde huizen met klimaatvriendelijke degelijke  ramen. Maar hier en daar ook half afgewerkte en in plan gelaten woonsten. Schade aan de straattegels, degelijk afgedekte keldergaten. Waar hebben we dat nog gezien! Geen zwaar gesubsidieerde verf maar overstroming. In Bad-Munstereifel maar ook elders stond het water in 2021 meer dan 2 meter hoog. De eigenaar van de vakantiewoning in Schleiden is zijn hotel toen kwijt geraakt. Mensen hebben veel veerkracht!
Na Bad-Munstereifel zakken de bergen wat in. In Bonn beland, poseerde ik speciaal voor deze blog even bij de Rijn! 

Afgelopen zaterdag iets na 12 uur meld ik me aan bij de arme Franciscanessen in Aken. Heel het gebouw ademt duurzame degelijkheid en is kraaknet, van de badkamerhoekjes tot de plantjes in de binnentuin. Elke zuster die nog kan heeft een functie, gedreven en met concentratie gebezigd. Zuster-portier, dank zij een mail nu ook op de hoogte van mijn herboeking, gaat me voor naar mijn kamer. Ik krijg nog middagmaal. 
Zuster-keukenbeheerder ontdooit het eerst, is een praktische no nonsens vrouw. Ik krijg een grote kom maaltijdsoep met knackwurst helemaal leeg. Ook het salaatje (eet ik na ontvangst bij Marjon, na de hoofdschotel op) gaat vlotjes binnen. 
Zuster-gastverblijf verwelkomt me met een streng "Eet!". Ze moet nog een groep ontvangen. Ik mag rustig verder eten na gedetailleerde uitleg van de weg naar mijn kamer: lift zesde verdieping-rechts, Gerade aus- glazen deur door- links nr 322.
Ik denk dat zij mijn gevoel voor de tweede werkelijkheid taxeert op een viertje.
Er ligt nog een dessertlepeltje. De kaars in een potje op de tafel heeft geen wiek..... is mijn dessert! Een doorzichtige rode gelatine waarop een laagje beige crème, lekker und keine Kerze 😁 Zuster keukenbeheer kan er  mee om lachen. IJs gebroken.
De volgende morgen kan ik kiezen tussen ontbijt om half 8 en weg of mis om 8 uur en erna zwijgend ontbijt omwille van een groep zusters op stille retraite. Mijn nieuwsgierige ik kiest voor het tweede. Lang geleden dat ik nog een mis meedeed met zoveel beweging. Ik kijk goed naar de zusters op mijn rijhoogte: recht-zit-recht-kniel.... De misdienaar, een vrouw van ik denk rond de dertig, weet perfect wanneer ze waar in welke richting moet staan en handelen! Ze spreekt ook een heel mooi traag Duits. De priester versta ik veel minder, er staat dan ook een dikke pal tussen ons in.
De achterste zusters zijn de trekkers van de met overtuiging gezongen kerkliederen, begeleid door een warempel professionele zuster-organist! En ze kan ook improviseren.
Ik krijg voor vertrek mijn stempelboekje terug. Verschillende zusters zijn nu helemaal ontdooid en hartelijk, een echte pelgrim 😛. 
In een klooster samen je weg vinden zal niet eenvoudig zijn.

Stipt volgens afspraak om 17 uur verschijnt de gastenpater van de Benedictusabdij, Kornelimunster in de wel heel grote koude kapel. Hartelijk en ietwat monkelend word ik ook hier meteen getaxeerd.Als ik later mijn ingevulde stempelboekje terugkrijg, vindt hij het fascinerend en noemt me moedig 🤗.  Ik word uitgenodigd voor de vespers. Er zijn 4 paters en waarschijnlijk een paterorganist die soms een grappige staccato hanteert in zijn melodie maar het best goed doet. De leken mogen mee in het koor zitten.
De voorzanger met een mooie stem blijft gedurende heel de dienst met een een Zen-allure de melodieën ingetogen op toon voorzingen waarna de 4 gasten vierstemmig direct een toon lager onbestemd opsplitsen. Marjon sprak van een heilige die van alles verdroeg uit liefde voor God 🤔.
De dienst sluit af met de aanbidding van het heilig sacrament, voor leken dus kijken naar een hostie in een mooie houder. Eén pater op zijn knieën voor de monstrans en wat wierook en vredige stilte en voor wie dat voelt, ook aanwezigheid van die tweede werkelijkheid.
Het heeft wel wat.
En ik mag de dag erop voortwandelen, het Eifelgebergte in! Voor vertrek neem ik nog een foto van een erg mooie tekening zoals er zeker nog tien hangen, getekend door een pater wiens naam ik niet gelezen krijg.

In Maastricht slaap ik letterlijk op een boot in een piepkleine kajuit, vroeger wekenlang de thuis van zeelieden. Vriendelijke eigenaars! Ik mag een deeltje van het ontbijt meenemen.
De Basiliek, Maria, Sterre Der Zee, romaans, deels gotisch, is vlakbij. Boven de open Jubelpoort en inscriptie dat niemand hier passeert zonder een "Ave Maria". Ok 😁. De kapel met achterin Maria, Sterre Der Zee, zeker 6 eeuwen oud, is helemaal aandoenlijk zwartgeblakerd van eeuwen kaarsenoffers. Het kerkgebouw ernaast ook. Eerlijk gezegd hoop ik dat men nog lang wacht met een eventuele opfrissing. Links een banner, Pelgrims van de Hoop en even later het besef dat ik er ook eentje ben. 🤗.

Na kleine correctie...
Voor al de lieve 🥰 en enthousiaste 🤩  sponsors:
Het enige, onbetwistbare rekeningnummer van Tau.
BE84 7390 1784 4159 ☝️

Leen

Aan de slag!

Voor de Tau-reis, vorige zomer, had ik me via een boek of twee, voorhanden in de bib, al wat ingelezen over Franciscus. Eén theoloog kliefde gedurende veertig pagina’s de arme stroofjes van het Zonnelied theologisch heel vakkundig in wel duizend niet meer te volgen stukjes. In het door Geert, vrijwilliger en boekbinder, zorgvuldig ingebonden reisbegeleidingsboekje – en door mij terug in 12 dagrugzak-etappes uiteen gescheurd – vond ik voor mij meer begrijpelijke info.

De drieënveertig jarige Franciscus lag, volgens de traditie, in 1225 al ernstig ziek maar liefdevol omringd door Clara en haar zusters in het San Damiano klooster op iets dat we nu niet direct omschrijven als een ziekenhuisbed. Wegens ooginfectie met etterend oog kon Franciscus heel moeilijk daglicht verdragen. En net dan schrijft hij het Zonnelied. 

Het lied telt tien strofes. Eentje kan gebruikt worden als refrein. Franciscus spoort ons aan om doorheen de natuurelementen en alle schepselen God te zien en te loven. Alle schepselen zijn evenwaardig en verdienen om met respect behandeld te worden. Tja, wij groeiden op naast een bakker…..sorry Zuster kakkerlak!

Ook Zuster Dood mag meedoen als deel van de levenscyclus. Ziekte en verdrukking in vrede dragen ga ik nu niet direct voorstellen in de lotgenotengroep Melanoompunt en altijd vergiffenis schenken is voor mij ook een moeilijke. Maar eigenlijk wel schoon! 

Het lied is trouwens geschreven in een toenmalig plaatselijk Italiaans dialect hoewel Franciscus latijn had geleerd. En hij had er ook een melodie bij gezocht. Ik denk ineens blij terug aan de toenmalige Nieuwjaarsweken van Samana in domein Hooidonk en hoe intens gelukkig feestvierders worden wanneer bijvoorbeeld “Laat de zon in je hart” en “Mooi, ‘t leven is mooi” wordt ingezet. Alle handen gaan omhoog, er worden bijpassende gebaren gemaakt en de dansvloer loopt vol in het hier en nu.