Abdijen en kloosters, waakvlammetjes voor die 2e werkelijkheid?

Afgelopen zaterdag iets na 12 uur meld ik me aan bij de arme Franciscanessen in Aken. Heel het gebouw ademt duurzame degelijkheid en is kraaknet, van de badkamerhoekjes tot de plantjes in de binnentuin. Elke zuster die nog kan heeft een functie, gedreven en met concentratie gebezigd. Zuster-portier, dank zij een mail nu ook op de hoogte van mijn herboeking, gaat me voor naar mijn kamer. Ik krijg nog middagmaal. 
Zuster-keukenbeheerder ontdooit het eerst, is een praktische no nonsens vrouw. Ik krijg een grote kom maaltijdsoep met knackwurst helemaal leeg. Ook het salaatje (eet ik na ontvangst bij Marjon, na de hoofdschotel op) gaat vlotjes binnen. 
Zuster-gastverblijf verwelkomt me met een streng "Eet!". Ze moet nog een groep ontvangen. Ik mag rustig verder eten na gedetailleerde uitleg van de weg naar mijn kamer: lift zesde verdieping-rechts, Gerade aus- glazen deur door- links nr 322.
Ik denk dat zij mijn gevoel voor de tweede werkelijkheid taxeert op een viertje.
Er ligt nog een dessertlepeltje. De kaars in een potje op de tafel heeft geen wiek..... is mijn dessert! Een doorzichtige rode gelatine waarop een laagje beige crème, lekker und keine Kerze 😁 Zuster keukenbeheer kan er  mee om lachen. IJs gebroken.
De volgende morgen kan ik kiezen tussen ontbijt om half 8 en weg of mis om 8 uur en erna zwijgend ontbijt omwille van een groep zusters op stille retraite. Mijn nieuwsgierige ik kiest voor het tweede. Lang geleden dat ik nog een mis meedeed met zoveel beweging. Ik kijk goed naar de zusters op mijn rijhoogte: recht-zit-recht-kniel.... De misdienaar, een vrouw van ik denk rond de dertig, weet perfect wanneer ze waar in welke richting moet staan en handelen! Ze spreekt ook een heel mooi traag Duits. De priester versta ik veel minder, er staat dan ook een dikke pal tussen ons in.
De achterste zusters zijn de trekkers van de met overtuiging gezongen kerkliederen, begeleid door een warempel professionele zuster-organist! En ze kan ook improviseren.
Ik krijg voor vertrek mijn stempelboekje terug. Verschillende zusters zijn nu helemaal ontdooid en hartelijk, een echte pelgrim 😛. 
In een klooster samen je weg vinden zal niet eenvoudig zijn.

Stipt volgens afspraak om 17 uur verschijnt de gastenpater van de Benedictusabdij, Kornelimunster in de wel heel grote koude kapel. Hartelijk en ietwat monkelend word ik ook hier meteen getaxeerd.Als ik later mijn ingevulde stempelboekje terugkrijg, vindt hij het fascinerend en noemt me moedig 🤗.  Ik word uitgenodigd voor de vespers. Er zijn 4 paters en waarschijnlijk een paterorganist die soms een grappige staccato hanteert in zijn melodie maar het best goed doet. De leken mogen mee in het koor zitten.
De voorzanger met een mooie stem blijft gedurende heel de dienst met een een Zen-allure de melodieën ingetogen op toon voorzingen waarna de 4 gasten vierstemmig direct een toon lager onbestemd opsplitsen. Marjon sprak van een heilige die van alles verdroeg uit liefde voor God 🤔.
De dienst sluit af met de aanbidding van het heilig sacrament, voor leken dus kijken naar een hostie in een mooie houder. Eén pater op zijn knieën voor de monstrans en wat wierook en vredige stilte en voor wie dat voelt, ook aanwezigheid van die tweede werkelijkheid.
Het heeft wel wat.
En ik mag de dag erop voortwandelen, het Eifelgebergte in! Voor vertrek neem ik nog een foto van een erg mooie tekening zoals er zeker nog tien hangen, getekend door een pater wiens naam ik niet gelezen krijg.