Het zonnige hete Firenze is bomvol met toeristen en elke bezienswaardigheid in en rond de mooie Dom vergt veel geduld in een lange wachtrij. De Dom zelf geraak ik niet binnen. Het interessante museum over de ergens in de 15e eeuw afgebroken vroegere voorgevel wel.
Hop naar de Camino, tot ik merk dat mijn voorgangers van wie ik het etappeplan kreeg ineens naar etappe 2 springen, 34 km te overbruggen. Ik kan mijn gedane boekingen nu niet meer afzeggen. Ik doe de eerste etappe naar S. Èllero 's morgens vroeg met de (heel stipte) trein en de tweede naar Passo della Consuma, te voet -  zoals het hoort ☝️.

Naast al die licht geschoeide voor 5 etappes voortdartelende pelgrims, ben ik met mijn zwaardere rugzak toch wel een vreemde eend in de bijt. Er vormen zich gedurende de etappes ook stilaan groepjes leeftijdsgenoten die goed naar elkaar omkijken. Zo loopt ook Carlo mee, een twintiger, leraar aardrijkskunde, die me geïnteresseerd vragen stelt. Na enkele keren uitleg gaat het op den duur rond dat er ook eentje te voet vanuit Anversa meestapt.
Toch wel leuk om hiervoor respect te krijgen.
Ik kies deels voor de track, deels voor een verharde route als het regent wegens toch wel zware rugzak en slipgevaar, en kort deels af.
Soms leidt de caminotrack je ook een stuk langs een drukke baan maar dat zijn ze hier blijkbaar gewoon. Ik krijg van Carlo nog een blaadje mee met interessante toerismetips in Firenze.
De laatste 2 etappes zijn echt mooi maar ook warm en lang tot heel lang omdat ik de slaapplaatsen niet anders geboekt kreeg. Is goede oefening in geduldig volhouden. Ik geloof nu ook in het bestaan van aasmuggen die rond je hoofd komen cirkelen als daar weerklinkt "C'est dûr être pel'rin". 😜.
Om 20u10 kom ik aan in de eeuwenoude, sober ingerichte Franciscaanse abdij van Fiesole. De broeder ontvangt me blijgezind met "Welkom! Eerst wassen en dan eten." Ik zal fraai hebben geroken! Ik geef terug aan een dienst te willen meedoen en de volgende morgen mag ik mee langs trappen en door gangen naar de kapel. In de gang er het dichtst bij verschuift de tijd! We zijn in een modern ingerichte ziekenhuisgang waar oude, zieke Franciscanen, ondersteund door professionele  verpleging, resideren. Centraal een licht, luchtig, gezellig dagverblijf met een panoramisch zicht op Firenze. De Franciscanen zorgen goed voor hun zwakkere medebroeders! 
In de kapel wappert de lendendoek van Christus-aan-het-kruis sierlijk rond zijn swingende heup. En de fraters zingen heerlijk alternerend met in elk kamp een sonoor trekkende stem, oorvriendelijk begeleid door een orgeltje.
Dankewel fraters 😊.
Firenze is nu nog maar 6 km stappen.

De derde dag krijg ik als welkome compensatie tot Castel Maggiore een mooi geschoren dijk naast een halve Reno. Het water moet ergens afgetapt zijn 🤔.
Het interieur van hotel Olimpic dat in geen 60 jaar vernieuwd is en het flink getatoeëerde mannelijke personeel en kokkin zouden niet misstaan in een maffiosi-film. Een deel van de lichtjes in de oude lusters in het restaurant werkt niet. Misschien houdt hun baas wel ergens in een achterkamertje met een whisky en een sigaar de touwtjes in handen 😜. De overige gasten op één gezelschap na zijn allemaal mannen. Maar het personeel is vriendelijk, mijn kamer is proper en ik eet een lekkere kipfilet. 
De laatste 8 km's naar Bologna centrum volgt, kwestie van alternatief toerisme, nog eens 3 km wegenwerken, met zigzaggende wandelstrook 👏! Maar ik ben in Bologna! 

​De vallei meandert verder oostwaarts,  uitgesleten door de Etsch, soms wijd uitlopend, soms met slanke taille. De dorpjes nestelen zich deels tussen de wijngaarden (en nog altijd appelgaarden), deels tussen de groene nopjes. Bolzano is wel een heel grote vlek 😛.
Maar oeioei, de flanken beginnen wat in te zakken en vanaf Volargne schieten er nog enkel ruwe steile wanden over waar klimmers hun handen, en voeten vol mee hebben 😮.
De armen wedijveren nog om ter langst, de linkse wint maar tegen Verona is alles polder-plat!
Naast bruggen vindt je hier en daar over de breedte van de Etsch een trede, afgeboord met 2 rijen, brede staptegels. Aan beide oevers leidt een ruw verweerd trapje ernaar toe. Ik kreeg onderweg een kleintje van een meter of 6 over een riviertje. Eerst grote ogen 👀 maar ging goed. Toch wel blij dat ik naast mijn stok ook nog ouderwetse stevige hoge stappers aan mijn voeten heb.
In de vallei had elk type verkeer meestal zijn eigen plek maar nu de armen wegvallen is koning auto heer en meester. Noodgedwongen sloot die een pact met de vele wielrenners die, zeker in het weekend, hun plaats opeisen op de weg. Maar steek daar nu niet teveel voetgangers bij en toch zeker geen pelgrims die te voet van stad naar dorp naar stad trekken. 
Maar oefening baart kunst. Elke iets uitwijkende auto krijgt een zwaaitje van mij en voor eentje mocht ik snel een struik induiken. Voor dikke vrachtwagens zoek ik de berm op. Hier en daar zorgt een gemeente, toch binnen zijn grenzen, voor een gedeeld voetgangers/fietspad. Ik nodig mijn collega-pelgrims, kwestie van bewustmaking, om ook eens de oostelijke route te nemen 😜.
Maar Italianen hebben een goed hart. Gisteren, naar Bovolone, vroeg een vriendelijke vrouw met een lief klein hondje me binnen om iets te drinken. Zij sprak heel goed Spaans en had veel ervaring met lange reizen in Zuid-Amerika. Haar man sprak heel goed Engels. Beiden hadden grote interesse voor mijn wel en wee onderweg. Hij had nog geen alleen-reizende pelgrim ontmoet en was hierover zo verwonderd dat ik van verbazing hun naam vergat te vragen.
Vandaag, onderweg naar Legnago, nam de barbedienende twintiger de bloglink over. Ze vond zo'n pelgrimstocht te voet wel heel cool 😁.
Morgen trek ik naar het dorpje Trecenta en dan mag ik zuidwaarts naar de Po-vlakte, richting Bologna.
En voor wie met het welbevinden van de koekoek zou inzitten: Ik hoor er elke ochtend minstens twee 😛.

Zijn voorgestelde mooie alternatieve route door het landschap blijkt een drukke autobaan met vangrails te zijn. Te gevaarlijk voor arme pelgrims te voet. Linksom kan ook niet wegens snelweg. Hij weet niet of het pad aan de andere kant van de dijk doorloopt dus waag ik me toch verder . 
Zo'n 3 km later, een wegvullend hek waar ik voorzichtig langs het paaltje op de dijkhelling draai, kwestie van niet met rugzak en al van die helling te totteren. Een peulschil vergeleken met de versperring op weg naar Nauders. Ik hobbel voort over een afgegraven weg op veilige afstand van 2 in de keien van de dijkhelling woelende kranen, en loop mee terug naast een mevrouw met fiets waaraan 2 zware zakken. Ze is me een eindje voor en passeert het hekken gemakkelijk via die steile berm. Dat verdient zeker een level 2: versperringen nemen 😊. De me tegemoet komende dame tegen wie ik "Gerade aus" gebaar, blijkt een personeelslid wegenwerken te zijn 🤔, en dat het toch niet de bedoeling is... Na korte discussie - linksom gevaarlijk, drukke snelweg, rechtsom ook drukke baan zonder fietsbaan - haalt ze haar schouders op en kan ik verder. 
Na de werken worden tegenrijdende fietsers, soms met anhangkarretje, die linkse snelweg opgeleid 👀. Nog 2 km verder ligt het andere hekken in 3 stukken op de berm van het dijkpad. Positief: werken worden vooraf aangeduid. Minpuntje: misschien goed alternatief voorzien voor fietsers en voetgangers 😜.
Trente ligt lang uitgerokken geprankt in de lange vallei. Mijn B&B ligt hoog op de flank maar toch verrassend dicht bij het mooie toeristische centrum. Maar eerst grote wasnamiddag. Alles in de machine en ik noodgedwongen in huis 😛. 
De volgende dag wordt een heerlijk toeristendagje.
Een openstaand poortje aan de Via dei Giardeni leidt me naar een groen domein, gesticht door een Jezuïet waar men mensen helpt om hun leven terug op de rails te krijgen. De gewezen animator van de Samana Nieuwjaarsweek komt terug wakker en ik stuur verschillende foto's naar Stijn van de Franciscaanse beweging. 
Verder even passeren langs een vestiging met heel oude roots waar de opeenvolgende bouwheren naast en op hun vorige bouwden, en een nog oudere Dom gewijd aan San Vigilio (4e eeuw) met grote crypte. Omvangrijke schoonheid valt moeilijk te fotograferen.
Nu op pad richting Verona en definitief langs Assisi, en de "Via Claudia" en mijn plan B: "Via Francigena" naar huis gestuurd met de post.

Na de Reschensee (eigenlijk de Etsch die tegengehouden wordt door een dam) komt de Haidersee. En Annette nam een dagje rust in het dorp en haalt me te voet in. We zijn allebei van 1961. Zij verloor haar man op relatief korte tijd aan jongdementie en ik begrijp dat ze, plaatsen waar ze vroeger samen op fietsvakantie gingen, nog eens aandoet per (niet-elektrische) fiets als deel van het verwerken. Ze wil nog naar Verona.
Moedige flinke vrouw. Ik toon mijn blog en we wisselen mailadressen uit. Zij keert terug en ik ga verder. Ik mag van Annette zonder vertaal-app mailen. Ze krijgt voortaan berichten met persoonlijke grammatica, und von die "der-das-die-die" mache ich ein gute Suppe 😉. 
De volgende dag ontvouwt zich een langgerekt bont groen gekleurd laken, de opstaande zijkanten vol met groene nopjes. 🥰 🤩 En ik mag daar een hele week in afdalen! Ik besef dat ik flink vanonder mijn kap moet blijven rond kijken. In de regen ruikt alles nog zo fris 😊.
De Etsch, ontsprongen aan de Reschenpass, nu al een krachtige rivier zal me een heel eind blijven vergezellen.

Haar man is na een korte ziekte overleden en ze moet het pension nu - weliswaar met een hulp - alleen runnen.  Ze vindt vrede en energie in het buikgevoel dat God het zo voor haar bedoeld heeft. En of ik onderweg nog eens aan haar wil denken. Ze is heel welkom bij het groepje dat in gedachten meereist naar Rome 😊.
"ZIP!" westwaarts door de prachtige, zonovergoten Wiesen (weiden dooraderd met grachten en riviertjes) van een langgerekte vallei met soms slanke taille en sporadisch wat industrie.
"ZIP!" In Landeck het hoekje om en terug oostwaarts naar het verrassend, en adembenemend 😛 hoog gelegen Fliess met onderdak in de kelder-met-zicht-op-de-tuin van de pastorij. Pastoor/herder Tausch liet hier speciaal voor pelgrims een studio installeren. "Plaats genoeg en 10 euro is ook genoeg"!
De kloeke, grijze, bruin verweerde man voelt goed vergroeid met zijn dorp. Vijf minuten voor de mis begint, verstoort mijn openen van een zijdeur een beetje het rozenkransgebed van zeker 20 parochianen 🤔. Tijdens de mis kwijten 5 misdienaartjes zich ernstig van hun taak. En nadien ook nog de aanbidding van het sacrament met een deel van de misgangers.
Na een kloeke mueslipap, bereid door zijn huishoudster en herderlijke zegening - dankewel pastoor Tausch - trek ik de volgende ochtend, mee met de Inn, in een grote bocht zuidwaarts richting Reschenpass. 
De etappe naar Nauders kent zowel voor pelgrims te voet als per fiets zekere uitdagingen. Ik stel voor om "verboden route" aan het BEGIN van een pad te plaatsen 🤪. Deze over de Reschenpass met zijn zacht glooiende alm is een makkie. 
En juist aan de grensstreep stopt het met regenen. Tiritomba Italia! 😁

Na 14 km krijgt mijn gsm-app kuren. Ik moet de laatste 17 km op de dubbele lijn tussen het heen en weer razend verkeer van een E lopen. Voor die app is dat een wandelpad: allerminst leuk. 😡
Ik slinger zo'n 7 km links en rechts van de E op en neer over allerlei soorten paadjes en wegen, en denk niet meer aan een warme lunch. Ter hoogte van de verre Heiterwangensee heeft Oostenrijk, jawèèèl speciaal voor mij, snel een aantal nieuwe, vers geasfalteerde fietspaden naast de E aangelegd: uiteraard heel leuk!  Een occasionele plensbui neem ik er dan graag bij. 
Barbara en Walter heten me hartelijk welkom: ajaaa leuk! En of ik eerst iets wil drinken in de bar. Boven gaat een schuifdeur open en mijn mond vol tanden ook. Een buitenaardse kracht heeft Luc en Linda, 2 van mijn jaarlijks meereizende vrienden, neergepoot voor een Italiaanse en nog wat andere vlaggen. Whaaa!
Heel, heel, heeel leuk 😁😁😁.
Ineens ben ik fris wakker en klaar voor een lekkere gezellige pizza-avond en iedereen die veel te vertellen heeft. Dankewel aan het ontvangstcommite 😘😘😘.
Twee dagen later wandelen Luc en Linda nog even mee tot afscheid en neem ik monter de Fernpas via de omgekeerde Compostellaroute/via Claudia. Nu verder naar de Reschenpas 😊.

Na Schnelldorf loop ik netjes naar het Zuiden tussen links een nog erg jonge kronkelende Wornitz en rechts, op oorvriendelijke afstand, de huilende A 7. 
Juist voorbij het dorpje Larrieden stopt een vrouw en maakt me, ietwat bezorgd, attent op mijn niet erg zichtbare kledij. Ondertussen duw ik haar twee keer zachtjes naar de berm vanwege passerende auto's 😊. Gerlinde nodigt me uit op een koffie bij haar thuis samen met dochter Vegrinde (Zwitserse voornaam) en nog een zoon. Het minstens zevenvoudige prijsbeest van het gezin is - hoe kon ik dat missen -  een klein pluizig wit hondje. De living is volledig gevuld met hangende, staande, zittende, geschilderde en geborduurde kleine hondjes waar ik ook op zit.
Het beestje is heel geliefd maar heeft ook een stipte dagelijkse routine en blijft achter het hekkentje. Er volgt een interessant gesprek met warme mensen. Ik krijg naast koffie ook nog een soepkom rozijntjes voor mijn neus waar ik op karakter maar af en toe 3 vingertoppen in steek. Zij kennen via facebook ook nog een vrouw die heel de wereld afreist met een kleine rugzak van 5 kg en googlen met grote interesse mijn blog. 

Op hun aanraden passeer ik eerst langs Dinkelsbuhl dat gespaard bleef van bombardementen en vergaap me aan de vele grote fris opgeschilderde vakwerkhuizen. 
Mijn smartphone geeft vanaf 18 uur regen met wel 5 pletsende druppels. Assepoester heeft dus na haar vegetarische ravioli nog tijd en plaats voor een kleine (twee bolletjes ☝️) "Heiße Liebe" en kort bezoek aan de mooie kerk, dribbelt dan haar snelste twee en een halve km ooit naar het pension in Segringen, en is op tijd binnen... voor een droge nacht 🤗.
De passage door Nördlingen, met ook al zo'n mooie gespaarde stadskern, fleurt de wel heel rechte fietspad-etappe naar Harburg helemaal op. Heel lang geleden sloeg, een meteoriet van wel een km doorsnede, in op die streek. In Harburg staat een paneel met goede uitleg. Vandaar dat platte gebied - eigenlijk en krater -  met die rare rotsformaties her en der. 
En ik vind er ook de, nu flinke, nog steeds kronkelende Wornitz terug. ​

Rond de stations van Antwerpen centraal of Brussel zal ik niet snel een goedkoop hotelleke boeken maar in Möckmühl is Bahnhof nr 2 nog omringd met veel groen, serveert lekker eten en passeert er maar af en toe een trein. Plus een mooi marktpleintje met een opperbest IJskaffé!
Klöster Schöntal, naast een klaterend riviertje, zal nog wel enkele zusters herbergen maar maakt ook deel uit van 13 Duits-degelijk gemoderniseerde vormingscentra. Een pelgrim krijgt 10 euro korting. Misschien idee voor een koor op reis 🤗. 
Twee dagen later check ik in bij een containerkamer van ROATEL, 3 km van Kirchberg an der Jagst. Opgefrist spoed ik me naar een hoge toren waarop een blok van SHELL waar ik zo'n 10 minuten binnen een straal van 5 meter in het rond zoek. En een hongerige Leen die weet dat er eten in de buurt moet zijn maar dat niet vindt......🤬!!
"Schande, enkel een toren naast een bouwwerf neerzetten", enz.! Terug richting container zie ik een bord "Autohof truckers" met eronder mes en vork. Ik ben nu een trucker te voet. En Ooh, in de verte een geel/rode streep van Shell 😍.  Zo'n 15 minuten later zit ik voor een trog spaghetti waar ik de helft van op krijg.
Soms moet ik toch eens terug leren denken als een autobestuurder 🤔.
Ondertussen had ik en rustdag in Schnelldorf en ging ik voor het eerst onder de A 7 door. Op naar het Zuiden.

Ik kan mezelf dan binnenlaten. Boekte ik wel het juiste type hotel? 🤔. Jawel hoor, propere eenvoudige kamer, 's avonds -  lekkere pizza  - en 's morgens bij het ontbijt alleen maar truckers 😊.
De dag erop te gast bij de Benedictijnen in Heidelberg. Prior Pahl , een hartelijke zestiger  - 35 jaar leerkracht - wil onder geen beding dat ik betaal voor mijn overnachting, tot hij bedenkt dat mijn bijdrage kan dienen voor hulp aan Oekraïne. 
Eerst koffie, dan op uitnodiging een half uur vespers, op weekdagen in het Duits.
De prior zingt voor. 3 kranige monniken geven het antwoord in opperste concentratie waarbij ze mooi samen een half toontje zakken. Om te vermijden dat het keldergezangen worden, trekt prior Pahl telkens terug dat halve toontje op. Als dat geen broederlijke zorg is. Een vierde monnik in rolstoel, zingt in gedachten mee. Hij draagt het zwarte keppeltje van een priester. Een zesde jongere monnik is op reis en de zevende is ziek.
Ik mag mee avondeten met de monniken in stilte. Een monnik leest ons een bloemlezing van gebeurtenissen voor.
Prior Pahl ruimt al even zorgzaam af.
Nadien blijkt dat de voorlezende monnik, die nu ook mag eten, 25 jaar in Rome werkte als vertaler van oude teksten - maar toen was hij nog jong! Een ondersteunende hand gaat plots van zijn kaak en hij gaat zowaar een stukje rechter zitten. 😊. Ik mag slapen tussen studenten aan wie er kamers worden verhuurd. "Maar het zijn brave". 
Toch schoon dat ze dat stukje wereld met mij deelden. En als Heidelberg verlost zal zijn van zijn wegenwerken en steigers is bezoek zeker de moeite waard!

Na avondeten, wordt het uitgebreid zoeken naar en vooruit boeken van etappe-slaapadressen. In volgorde van voorkeur en prijsvriendelijkheid: kloosters en abdijen, jeugdherbergen, scholen die kamers verhuren, pensions, en ook via de plaatselijke parochie (Pfarrgemeinde) al vraagt het laatste veel google-zoekwerk en lukt het niet vaak. In geval van nood kan ook nog ROATEL, een ingerichte container waar je digitaal in- en uitcheckt, handig dicht bij een tankshop waar ik dan ontbijt.
Na Worms zijn de gekregen etappe-afstanden meer voor lange herenbenen. De mijne kunnen 30 km occasioneel en ik besluit om ook oostelijk te gaan maar dan zuidelijker, richting Kirchberg an der Jagst. De A6 is akkoord en volgt 😜. 
Voor het boeken van adressen komt nu ook nog het vinden van behapbare wandelafstanden in de juiste richting zonder te dicht opeenvolgende hoogtelijnen. OSMand en Google maps zijn samen een goeie hulp. Zo word ik ook een beetje pionier van de Oostelijke Rome route 😊.
En wat ik leerde tussen Bingen en Worms:
Een groot winkelcentrum op de dagetappe kan ook enkel voor auto's en toebehoren zijn. Vrouwen en families gaan dan gewoonlijk nog iets drinken of eten. Mannen verdoen daar hun tijd niet mee. "Even verder die weg volgen" blijkt 5 km wandelen tot ik bij een tankstation kom waar ik mijn eerste Duitse smakelijke te grote Schnitzel eet, want die avond in ROATEL.
In Alzey is "Himmel und Erde" bloedworst met gestoofde appelschijfjes en een opperbeste puree. Hmmmm! 😋.
En dat Zonnelied zit nu eens echt overal in ! 😁

De dag erop mag ik Koblenz-Güls van bovenaf binnenwandelen. Wat een revelatie en witte huizenpracht na Andernach!
En Napoleon deed het me blijkbaar ooit voor 😛.  Ik zie een klein stukje nog altijd industriële Rijn.
Na een volgende heel afwisselende dag stuurt OSMand me via een oude vergeten (avontuurlijke 🤩) piste door het woud naar het Mühltal en verder naar Boppard. Ha toerisme! En een goeie Vietnamees op de markt.

​Na Bonn krijg ik nog onverwacht veel groen met kleine vlekjes dorp rondom mij.
In Pech flikkert het pijltje op mijn app plots als een koppig ezeltje alle richtingen op behalve de naar links aangeduide app-route. De vrouw die volhoudt dat er links voor mij gedaan is met Pech en ik helemaal terug moet, neem ik best ook niet mee als gps!
Ik sla een vroeger weggetje in en na enkele meters werken route en pijltje terug samen. Het pijltje had gelijk. Via het ongewenste weggetje had ik wel erg steil een kloof moeten afdalen en stijgen. Brave zorgzame pijl! Ik vind er ook de, volgens de gps-dame, niet bestaande kerk en gesloten guesthouse/café.
Een boterhammetje en appel op de kerktree in het zonnetje smaakt ook 😊.
Hop, snel weg van Pech!
Het gastgezin van de avond baart me wel wat zorgen. Na de eerste hartelijke mail krijg ik geen antwoord op de 2 volgende, op de derde dat ik er morgen aankom, lees ik dat het dan (gelukkig) ook past. Het opgegeven telefoonnummer is niet aangesloten op het netwerk.
Eens in Bad-Bodendorf blijkt de straat niet te kloppen maar bereidwillige buurtbewoners tonen het juiste huis. Aan de deurbel hangt een briefje "Aanbellen bij de bovenste deur". Ik zie er maar één. Maar dan komt er een erg hartelijke jonge vrouw van de andere kant van het huis op de helling.
Het jonge gezin heeft 3 kleine kinderen, Clement, een kruipertje 🤩, Peter een pronte peuter die me, bij vertrek de volgende dag, een gemeende volwassen hand geeft en Roanna, een flink blijgezind meisje dat zich graag verkleedt.
Elke avond voor het slapengaan en elke ochtend voor vertrek wordt voorafgegaan door een erg kindvriendelijk gebedsmomentje met duidelijk kruisteken voor het huisaltaar. Papa Hartmut en mama Johana zingen dan telkens 2 stemmig een kerkliedje en de kinderen spelen lukraak op een kindertrompet of klokkenspelletje. Ze moeten eigenlijk niets en nemen ervan mee wat ze kunnen naar voorbeeld van hun ouders. Echt schoon! 🥰 Soort Suzuki-methode om de tweede werkelijkheid binnen te halen? 🤗
Voor vertrek krijg ik nog een massieve platte medaillon van toch zo'n 7 cm mee ter herinnering aan hun verloving in Rome. Of ik dat voor hen mee wil nemen omdat zij dat zelf niet meer kunnen doen. Toch onder de indruk steek ik het bij mijn kaarten. Voortaan zijn we met zijn zes onderweg 😊​
En dan eindelijk de Rijn 😁

De dag erop (Schleiden - Bad-Munstereifel) heeft OSMand het begrepen. Ik hos zeker 18 km door de wijdse bossen waar ik niemand zie. Op in processiegang en neer met, ik vind, toch wel flinke pasjes. Een groepsreisgenoot noemde het ooit een ezelsgang 😁. Als het maar vooruit gaat. Tegen de avond zegt een man zonder bril met snor (mijn grijs haar onder petje) , na uitleg: "Es gibt nicht mehr soviel junge Leute die das tun". Zo hoort het! 🤩
Ik had het al gemerkt, overal heel veel vers fris geschilderde huizen met klimaatvriendelijke degelijke  ramen. Maar hier en daar ook half afgewerkte en in plan gelaten woonsten. Schade aan de straattegels, degelijk afgedekte keldergaten. Waar hebben we dat nog gezien! Geen zwaar gesubsidieerde verf maar overstroming. In Bad-Munstereifel maar ook elders stond het water in 2021 meer dan 2 meter hoog. De eigenaar van de vakantiewoning in Schleiden is zijn hotel toen kwijt geraakt. Mensen hebben veel veerkracht!
Na Bad-Munstereifel zakken de bergen wat in. In Bonn beland, poseerde ik speciaal voor deze blog even bij de Rijn! 

Afgelopen zaterdag iets na 12 uur meld ik me aan bij de arme Franciscanessen in Aken. Heel het gebouw ademt duurzame degelijkheid en is kraaknet, van de badkamerhoekjes tot de plantjes in de binnentuin. Elke zuster die nog kan heeft een functie, gedreven en met concentratie gebezigd. Zuster-portier, dank zij een mail nu ook op de hoogte van mijn herboeking, gaat me voor naar mijn kamer. Ik krijg nog middagmaal. 
Zuster-keukenbeheerder ontdooit het eerst, is een praktische no nonsens vrouw. Ik krijg een grote kom maaltijdsoep met knackwurst helemaal leeg. Ook het salaatje (eet ik na ontvangst bij Marjon, na de hoofdschotel op) gaat vlotjes binnen. 
Zuster-gastverblijf verwelkomt me met een streng "Eet!". Ze moet nog een groep ontvangen. Ik mag rustig verder eten na gedetailleerde uitleg van de weg naar mijn kamer: lift zesde verdieping-rechts, Gerade aus- glazen deur door- links nr 322.
Ik denk dat zij mijn gevoel voor de tweede werkelijkheid taxeert op een viertje.
Er ligt nog een dessertlepeltje. De kaars in een potje op de tafel heeft geen wiek..... is mijn dessert! Een doorzichtige rode gelatine waarop een laagje beige crème, lekker und keine Kerze 😁 Zuster keukenbeheer kan er  mee om lachen. IJs gebroken.
De volgende morgen kan ik kiezen tussen ontbijt om half 8 en weg of mis om 8 uur en erna zwijgend ontbijt omwille van een groep zusters op stille retraite. Mijn nieuwsgierige ik kiest voor het tweede. Lang geleden dat ik nog een mis meedeed met zoveel beweging. Ik kijk goed naar de zusters op mijn rijhoogte: recht-zit-recht-kniel.... De misdienaar, een vrouw van ik denk rond de dertig, weet perfect wanneer ze waar in welke richting moet staan en handelen! Ze spreekt ook een heel mooi traag Duits. De priester versta ik veel minder, er staat dan ook een dikke pal tussen ons in.
De achterste zusters zijn de trekkers van de met overtuiging gezongen kerkliederen, begeleid door een warempel professionele zuster-organist! En ze kan ook improviseren.
Ik krijg voor vertrek mijn stempelboekje terug. Verschillende zusters zijn nu helemaal ontdooid en hartelijk, een echte pelgrim 😛. 
In een klooster samen je weg vinden zal niet eenvoudig zijn.

Stipt volgens afspraak om 17 uur verschijnt de gastenpater van de Benedictusabdij, Kornelimunster in de wel heel grote koude kapel. Hartelijk en ietwat monkelend word ik ook hier meteen getaxeerd.Als ik later mijn ingevulde stempelboekje terugkrijg, vindt hij het fascinerend en noemt me moedig 🤗.  Ik word uitgenodigd voor de vespers. Er zijn 4 paters en waarschijnlijk een paterorganist die soms een grappige staccato hanteert in zijn melodie maar het best goed doet. De leken mogen mee in het koor zitten.
De voorzanger met een mooie stem blijft gedurende heel de dienst met een een Zen-allure de melodieën ingetogen op toon voorzingen waarna de 4 gasten vierstemmig direct een toon lager onbestemd opsplitsen. Marjon sprak van een heilige die van alles verdroeg uit liefde voor God 🤔.
De dienst sluit af met de aanbidding van het heilig sacrament, voor leken dus kijken naar een hostie in een mooie houder. Eén pater op zijn knieën voor de monstrans en wat wierook en vredige stilte en voor wie dat voelt, ook aanwezigheid van die tweede werkelijkheid.
Het heeft wel wat.
En ik mag de dag erop voortwandelen, het Eifelgebergte in! Voor vertrek neem ik nog een foto van een erg mooie tekening zoals er zeker nog tien hangen, getekend door een pater wiens naam ik niet gelezen krijg.

In Maastricht slaap ik letterlijk op een boot in een piepkleine kajuit, vroeger wekenlang de thuis van zeelieden. Vriendelijke eigenaars! Ik mag een deeltje van het ontbijt meenemen.
De Basiliek, Maria, Sterre Der Zee, romaans, deels gotisch, is vlakbij. Boven de open Jubelpoort en inscriptie dat niemand hier passeert zonder een "Ave Maria". Ok 😁. De kapel met achterin Maria, Sterre Der Zee, zeker 6 eeuwen oud, is helemaal aandoenlijk zwartgeblakerd van eeuwen kaarsenoffers. Het kerkgebouw ernaast ook. Eerlijk gezegd hoop ik dat men nog lang wacht met een eventuele opfrissing. Links een banner, Pelgrims van de Hoop en even later het besef dat ik er ook eentje ben. 🤗.

Na kleine correctie...
Voor al de lieve 🥰 en enthousiaste 🤩  sponsors:
Het enige, onbetwistbare rekeningnummer van Tau.
BE84 7390 1784 4159 ☝️

Leen

Aan de slag!

Voor de Tau-reis, vorige zomer, had ik me via een boek of twee, voorhanden in de bib, al wat ingelezen over Franciscus. Eén theoloog kliefde gedurende veertig pagina’s de arme stroofjes van het Zonnelied theologisch heel vakkundig in wel duizend niet meer te volgen stukjes. In het door Geert, vrijwilliger en boekbinder, zorgvuldig ingebonden reisbegeleidingsboekje – en door mij terug in 12 dagrugzak-etappes uiteen gescheurd – vond ik voor mij meer begrijpelijke info.

De drieënveertig jarige Franciscus lag, volgens de traditie, in 1225 al ernstig ziek maar liefdevol omringd door Clara en haar zusters in het San Damiano klooster op iets dat we nu niet direct omschrijven als een ziekenhuisbed. Wegens ooginfectie met etterend oog kon Franciscus heel moeilijk daglicht verdragen. En net dan schrijft hij het Zonnelied. 

Het lied telt tien strofes. Eentje kan gebruikt worden als refrein. Franciscus spoort ons aan om doorheen de natuurelementen en alle schepselen God te zien en te loven. Alle schepselen zijn evenwaardig en verdienen om met respect behandeld te worden. Tja, wij groeiden op naast een bakker…..sorry Zuster kakkerlak!

Ook Zuster Dood mag meedoen als deel van de levenscyclus. Ziekte en verdrukking in vrede dragen ga ik nu niet direct voorstellen in de lotgenotengroep Melanoompunt en altijd vergiffenis schenken is voor mij ook een moeilijke. Maar eigenlijk wel schoon! 

Het lied is trouwens geschreven in een toenmalig plaatselijk Italiaans dialect hoewel Franciscus latijn had geleerd. En hij had er ook een melodie bij gezocht. Ik denk ineens blij terug aan de toenmalige Nieuwjaarsweken van Samana in domein Hooidonk en hoe intens gelukkig feestvierders worden wanneer bijvoorbeeld “Laat de zon in je hart” en “Mooi, ‘t leven is mooi” wordt ingezet. Alle handen gaan omhoog, er worden bijpassende gebaren gemaakt en de dansvloer loopt vol in het hier en nu. 

​Dat was een reactie na het tonen en lezen van het ontwerp van de blog. Oei! Peis 🤔.

Een drietal weken geleden hoorde ik op een zondagmorgen op Klara een interview met Bénédicte Lemmelijn, decaan van de faculteit theologie aan de KULeuven. Zij legde o.a. uit dat Bijbelverhalen geschreven zijn door mensen voor mensen. En ernaast leeft het buikgevoel dat er meer is dan de wereldse werkelijkheid. Daar kon ik me wel in vinden 😊.

Misschien vindt de wetenschap over 300 jaar wel een golf-frequentie met een link naar de tweede werkelijkheid. En bestaat er een God-link-app 😇. Tot dan gaan we het moeten doen met het wel of niet hebben van een buikgevoel voor die tweede werkelijkheid 🤗.