De vredigste plek
Toen ik mijn stage bij een bedrijf in Tangerang (Indonesië) deed, maakte ik enkele vrienden, die moslim waren. Gezien hun uiterlijk en gedragen kon ik zeggen dat ze zeer vrome moslims waren. In het begin was ik wat onwennig, maar door hun vriendelijke en aardige houding voelde ik me meer op mijn gemak. Ik werd vaak door hen uitgenodigd om bij hen thuis te komen eten. Onze vriendschap is beetje bij beetje sterk geworden tot we ons als familieleden voelden.
In de loop van tijd kwamen ze erachter dat ik een seminarist was. In hun eerste reactie waren ze geschokt door mijn levenskeuze. Ze vonden het raar en moeilijk. Praten over geloof was altijd gevoelig, maar op de een of andere manier konden we van het gesprek genieten, soms met leuke grapjes, maar respectvol blijvend.
Eens probeerde ik ze over te halen om ons klooster te bezoeken. Ik was verrast door hun enthousiaste reactie. Toen de tijd voor hun middaggebed kwam, stelde ik voor dat er niet ver van het klooster een moskee was en ik ze daarheen zou brengen. Maar ze antwoordden dat ze niet naar de moskee hoefden te gaan omdat ze ook in het klooster konden bidden.
Zonder verder na te denken begeleidde ik hen spontaan naar onze kapel omdat de kapel altijd de schoonste plek en natuurlijk de beste van een klooster is. Ze gingen de kapel binnen en ik wachtte op hen buiten. Plotseling realiseerde ik me dat ze moslims waren. Ik schaamde me zo en voelde me zo ongemakkelijk. “Ik heb iets verkeerds gedaan. Ze zullen beledigd door de beelden en kruisen in de kapel te zien en denken dat ik ze opzettelijk probeer te bekeren." dacht ik.
Meestal is hun middaggebed kort, maar ze bleven bijna drie kwartier binnen. Toen ze naar buiten kwamen, bood ik mijn excuses aan voor de plaats die misschien niet geschikt was voor hen te bidden. Ze keken me glimlachend aan en zeiden: "Broeder, heel erg bedankt, want vandaag hebben we op de meest vredige plek gebeden." Ik was stomverbaasd en ontroerd door hun antwoord.
Dit eenvoudige verhaal toont hoe onze sterke en oprechte vriendschap is opgebouwd tot een ware broederlijkheid en een besef dat ons leven op zich mooi en zinvol zou worden als we bereid en open zijn om met elkaar samen te leven als broeders en zusters, ondanks alle verscheidenheid. Alleen op deze manier zullen we tot goed begrip komen en een echt gevoel van vrede vinden.
Met dank aan Thomas Hendrikus
In de loop van tijd kwamen ze erachter dat ik een seminarist was. In hun eerste reactie waren ze geschokt door mijn levenskeuze. Ze vonden het raar en moeilijk. Praten over geloof was altijd gevoelig, maar op de een of andere manier konden we van het gesprek genieten, soms met leuke grapjes, maar respectvol blijvend.
Eens probeerde ik ze over te halen om ons klooster te bezoeken. Ik was verrast door hun enthousiaste reactie. Toen de tijd voor hun middaggebed kwam, stelde ik voor dat er niet ver van het klooster een moskee was en ik ze daarheen zou brengen. Maar ze antwoordden dat ze niet naar de moskee hoefden te gaan omdat ze ook in het klooster konden bidden.
Zonder verder na te denken begeleidde ik hen spontaan naar onze kapel omdat de kapel altijd de schoonste plek en natuurlijk de beste van een klooster is. Ze gingen de kapel binnen en ik wachtte op hen buiten. Plotseling realiseerde ik me dat ze moslims waren. Ik schaamde me zo en voelde me zo ongemakkelijk. “Ik heb iets verkeerds gedaan. Ze zullen beledigd door de beelden en kruisen in de kapel te zien en denken dat ik ze opzettelijk probeer te bekeren." dacht ik.
Meestal is hun middaggebed kort, maar ze bleven bijna drie kwartier binnen. Toen ze naar buiten kwamen, bood ik mijn excuses aan voor de plaats die misschien niet geschikt was voor hen te bidden. Ze keken me glimlachend aan en zeiden: "Broeder, heel erg bedankt, want vandaag hebben we op de meest vredige plek gebeden." Ik was stomverbaasd en ontroerd door hun antwoord.
Dit eenvoudige verhaal toont hoe onze sterke en oprechte vriendschap is opgebouwd tot een ware broederlijkheid en een besef dat ons leven op zich mooi en zinvol zou worden als we bereid en open zijn om met elkaar samen te leven als broeders en zusters, ondanks alle verscheidenheid. Alleen op deze manier zullen we tot goed begrip komen en een echt gevoel van vrede vinden.
Met dank aan Thomas Hendrikus