broederlijkheid in coronatijd
Op mijn lijstje van te bezoeken landen en plaatsen, prijkt naast een safari in Afrika ook een bezoek aan de Sagrada Familia in Barcelona of dichter bij huis enkele dagen stilte/retraite in de abdij van Orval.
Toen ik in oktober het bericht las op facebook over OJP30+ (Orval jeunes en prière +30ans) zag ik dan ook een droom in vervulling gaan. Als jong gelovige, +30-jarige, vind ik het helemaal niet eenvoudig om gepaste initiatieven te vinden. Met leeftijdsgenoten over geloof praten, in de prachtige omgeving van Orval,…, het was dan ook twee vliegen in één klap. Hoe meer ik het bericht las, hoe meer ik het voelde kriebelen om mij in te schrijven.
Waarom drukte ik dan niet gewoon op de knop om het formulier in te vullen? Wel…als chronische pijnpatiënte voel ik mij altijd onzeker om deel te nemen aan groepsactiviteiten. Ergens wil ik gewoon deelnemen en in de groep kunnen “verdwijnen”, anderzijds vind ik het ook wel belangrijk dat de verantwoordelijke op de hoogte is.
Mijn innerlijk vreugdedansje, toen ik het antwoord op mijn mail in mijn inbox vond, was echter van korte duur. Ik kon immers niet mee naar Orval. Met één antwoord, één mail, zag ik een droom van tafel geveegd worden en toch kon ik niet boos worden… Ik was ontgoocheld maar ik voelde vooral begrip en verbondenheid in het antwoord.
Naast mijn medische “problematiek” had ik vooral ook gesproken over de zoektocht als jong-gelovige in deze tijd, over de kracht die ik zie in het praten over geloof met leeftijdsgenoten. Over de moeilijkheden om activiteiten voor dertigjarigen te vinden,…In het antwoord dat ik kreeg werd hierop ingegaan, werden initiatieven aangereikt, alternatieven (naast Orval). Ik werd niet “afgescheept” maar begrepen. Heel onzeker nam ik mijn gsm en draaide ik het nummer dat onderaan het bericht stond.
Ondertussen zijn we 3 maanden verder en is het contact met zr. Hilde, gemeenschap van de Bernardinnen te Gent, alleen maar verder gegroeid. Een contact dat eigenlijk begonnen is vanuit een negatieve ervaring, maar dat iets toont van Zijn liefde….anders had ik nooit de moed gehad om de telefoon te nemen. Ik ben ontzettend dankbaar voor de rijkdom die ik doorheen de mails reeds ontvangen heb en ook al zijn de contacten vooral digitaal toch voel ik een enorme verbondenheid. Ik kan alleen maar dankbaar zijn voor de vriendschap die ik mag ontvangen, ondanks de initiële tegenslag.
Met dank aan Stephanie Gonnissen
Toen ik in oktober het bericht las op facebook over OJP30+ (Orval jeunes en prière +30ans) zag ik dan ook een droom in vervulling gaan. Als jong gelovige, +30-jarige, vind ik het helemaal niet eenvoudig om gepaste initiatieven te vinden. Met leeftijdsgenoten over geloof praten, in de prachtige omgeving van Orval,…, het was dan ook twee vliegen in één klap. Hoe meer ik het bericht las, hoe meer ik het voelde kriebelen om mij in te schrijven.
Waarom drukte ik dan niet gewoon op de knop om het formulier in te vullen? Wel…als chronische pijnpatiënte voel ik mij altijd onzeker om deel te nemen aan groepsactiviteiten. Ergens wil ik gewoon deelnemen en in de groep kunnen “verdwijnen”, anderzijds vind ik het ook wel belangrijk dat de verantwoordelijke op de hoogte is.
Mijn innerlijk vreugdedansje, toen ik het antwoord op mijn mail in mijn inbox vond, was echter van korte duur. Ik kon immers niet mee naar Orval. Met één antwoord, één mail, zag ik een droom van tafel geveegd worden en toch kon ik niet boos worden… Ik was ontgoocheld maar ik voelde vooral begrip en verbondenheid in het antwoord.
Naast mijn medische “problematiek” had ik vooral ook gesproken over de zoektocht als jong-gelovige in deze tijd, over de kracht die ik zie in het praten over geloof met leeftijdsgenoten. Over de moeilijkheden om activiteiten voor dertigjarigen te vinden,…In het antwoord dat ik kreeg werd hierop ingegaan, werden initiatieven aangereikt, alternatieven (naast Orval). Ik werd niet “afgescheept” maar begrepen. Heel onzeker nam ik mijn gsm en draaide ik het nummer dat onderaan het bericht stond.
Ondertussen zijn we 3 maanden verder en is het contact met zr. Hilde, gemeenschap van de Bernardinnen te Gent, alleen maar verder gegroeid. Een contact dat eigenlijk begonnen is vanuit een negatieve ervaring, maar dat iets toont van Zijn liefde….anders had ik nooit de moed gehad om de telefoon te nemen. Ik ben ontzettend dankbaar voor de rijkdom die ik doorheen de mails reeds ontvangen heb en ook al zijn de contacten vooral digitaal toch voel ik een enorme verbondenheid. Ik kan alleen maar dankbaar zijn voor de vriendschap die ik mag ontvangen, ondanks de initiële tegenslag.
Met dank aan Stephanie Gonnissen