Nog voor we vertrokken, wisten we dat dit een speciale tocht zou worden. De tweejaarlijkse staptocht van Sacro Speco di Sant’Urbano naar Assisi, in 1976 opgericht door de franciscaan Jos Van Dooren, was immers aan zijn 20ste editie toe. Bovendien was het de vuurdoop voor een vernieuwd team waarbij Jos de fakkel van eindverantwoordelijke doorgaf aan Jan Decoene, stafmedewerker van TAU, die verantwoordelijk is voor de staptochten naar Assisi. In deze terugblik wil ik jullie laten zien dat deze tocht niet enkel daarom speciaal en onvergetelijk is geworden. |
Samen op Weg

Bezinnen en stilvallen
Wek mijn zachtheid weer
Geef mij terug de ogen van een kind
Dat ik zie wat is en mij toevertrouw
En het licht niet haat
Broeder Zon en Zuster Aarde
In de voetsporen van Franciscus en Clara
Reacties van Deelnemers
Onze veertiendaagse naar Assisi was een boeiend avontuur: het tarten van ons uithoudingsvermogen, de kennismaking met zoveel lieve en interessante mensen, de samenhorigheid, de beleving van eenvoud en soberheid, het ongerepte van de natuur in de bergen, de uitnodigende dorpjes… Er is slechts één ding dat ik spijtig vind: het ontbrak mij aan tijd om het dagboek schrijven vol te houden. Maar niet getreurd, er was zoveel meer… Geert van de logistiek deed de wijn overvloedig vloeien. We geraakten verknocht aan het gezonde Italiaanse brood met dat tikkeltje minder zout naar onze slechte thuisgewoonte. Chris, Rita en Lou bakten veelkleurige gerechten in nog meer smaakvariaties. De gidsen en organisatoren Jan, Benny, Bart, Stijn, Katrien, Tinne, Jos en André hadden aan alles gedacht, zodat we nooit op onze letterlijke of figuurlijke honger zijn moeten blijven zitten. Kortom, het was een unieke belevenis! (Els)
Ook voor mij is het een onvergetelijke tocht geworden en een echte opkikker voor lichaam én ziel!! Ik geniet nog na, elke moment dat ik aan mijn collega’s (en het zijn er veeeeeeeeeeeeeeeel, hier op ’t stad) mijn wedervaren mag/kan vertellen!!! Tussen haakjes, mijn benen hebben écht afkickverschijnselen – zoiets als ‘de groei’ in benen, heel raar!! Met heel veel respect en dank denk ik terug aan de organisatoren en begeleiders die deze tocht hebben mogelijk gemaakt voor ons. Aan de kookploeg die elke dag opnieuw wist een heerlijk maal te toveren uit die grote potten. Met steeds een glimlach op het gezicht denk ik terug aan jullie allen die ik heb mogen ontmoeten en de toffe momenten die we samen hebben beleefd. Met spijt en droefenis denk ik terug aan diegenen die, om de ene of andere reden het gezelschap, vroeger dan voorzien moesten verlaten. Ik hoop dat het hen goed gaat!! Hopelijk tot op één van de tochten in ons mooie landje en zeker tot op de terugkomdag in september!! (Vicky)
Het was een wondermooie staptocht in het spoor van Franciscus, net zoals in een zoete droom. Die bemoedigingen van velen en die stappen voor mij hebben me er dwars door heen gedreven. Op eigen krachten kon ik dat zeker niet bekrachtigen want ik ben helemaal niet van het sportieve type. Van alles heb ik gehouden en genoten maar die vele liefdevolle benaderingen samen met die verbondenheid met elkaar was voor mij alsof ik me verzoende met de gehele levendige aarde, de terugkeer naar de bronnen, de eerste kristenen: "zie hoeveel ze van elkander hielden" Nog steeds voel ik me verbonden met de smaak van de stilte en de wite kleur van de vrede, die voor de rest van mijn leven een levenslang groeiproces zal zijn. Zo is mijn hart wat dichter genaderd bij de Hemelse God zoals de bloemen zich openen voor de zon. Nu sta ik hier met mijn lege handen vol dankbaarheid aan alle tochtgenoten en organisatoren: Dank aan jullie allen. "Je bent nooit alleen" (Reine-Marie)
Ons tochtboek ligt naast mijn bed en ik vind dat ik er nu meer aan heb dan toen. Zoveel mooie, versterkende en uitdagende gedachten! Daar blijf ik mee voort gaan. Gisteren even aan de piano gezeten met het liedboek ... Oosterhuis klinkt mooi. Het deed me deugd om eenvoudig, gewoon maar diep bezig te zijn met een spiritualiteit van "mens zijn", Om dat levendig te ervaren in jullie bezorgdheid (ja... rond die fameuze bagage), in de zorgvuldige planning en uitvoering van de tocht, rekening houdend met iedereen, met die vrijgevigheid van goede wil in bijv de keuken, de fourage,... in hoe de sterke mannen zorg droegen voor de laatste schaapjes, .... niemand zei ooit: nee, dat kan ik niet, ik heb het zelf nodig, ... die enorme bereidheid en klaar staan voor mekaar. het samen zingen, het samen bidden. Dat is mens zijn. En dat zal me weer uitdagen. Maar vooral bekrachtigen en voeden. (Jenny)