 | Nog voor we vertrokken, wisten we dat dit een speciale tocht zou worden. De tweejaarlijkse staptocht van Sacro Speco di Sant’Urbano naar Assisi, in 1976 opgericht door de franciscaan Jos Van Dooren, was immers aan zijn 20ste editie toe. Bovendien was het de vuurdoop voor een vernieuwd team waarbij Jos de fakkel van eindverantwoordelijke doorgaf aan Jan Decoene, stafmedewerker van TAU, die verantwoordelijk is voor de staptochten naar Assisi. In deze terugblik wil ik jullie laten zien dat deze tocht niet enkel daarom speciaal en onvergetelijk is geworden. |
Samen op Weg
Om 5u ’s morgens op zaterdag 5 juli in de luchthaven van Zaventem geraken was voor velen de eerste uitdaging. Gelukkig werden de wallen onder de ogen niet als extra bagagegewicht aangerekend. Een vlotte reis met vliegtuig en bus bracht ons tot bij het pittoreske kloostertje in Stroncone, dat onze uitvalsbasis was voor de volgende 2 dagen. De zon was mild en het eerste Italiaanse ijsje verrukkelijk. Het acclimatiseren verliep ogenschijnlijk vrij vlot. De eerste nacht in het duizendsterrenhotel overtrof de verwachtingen: liggende op een bedje van geurende rozemarijn kon men naast de vele sterren zelfs vuurvliegjes aan het firmament bewonderen.
Het ochtendgloren kondigde de eerste stapdag aan, al werd het geduld van de fervente stappers toch nog even op de proef gesteld. De bus bracht ons naar de spelonk van het kloostertje bij Sant’Urbano waar Franciscus een tijdje heeft verbleven. (Pater) Jos gaf wat uitleg bij de plaats en daarna vertelde franciscaan André Jansen over het bekeringsverhaal van Franciscus (inclusief een kleine evocatie van het ritueel dat plaatsvond wanneer een melaatse uit de maatschappij werd gezet). Dit verhaal zette ons letterlijk en figuurlijk in beweging. Dat de eerste staptocht als ‘opwarmertje’ gold, werd door sommigen aan de lijve ondervonden. Gelukkig bracht koel bronwater op tijd en stond verfrissing.
Zo trok de staptocht zich stilaan op gang. Tijdens de volgende drie stapdagen gingen we over de Monte Francesco naar Greccio, van daar verder naar Fonte Colombo om uiteindelijk via La Foresta in Poggio Bustone uit te komen. Tijdens het stappen leerden we elkaar voetje voor voetje wat beter kennen en konden we samen genieten van berg en dal.
Bezinnen en stilvallen
Elke avond was er een avondwijding voorzien, zoals er ook elke morgen een kort moment van bezinning werd gehouden. Die avond in Poggio Bustone gingen we dieper in op het thema verslaving en verdoving, met in ons achterhoofd het bezoek op onze staptocht van die dag aan La Foresta, dat een oud franciscaans kloostertje is waar nu mensen in gemeenschap leven die van hun verslaving af willen. Op de zachte tonen van het mooie lied van Oosterhuis viel stilaan het duister van de nacht.
Wek mijn zachtheid weer
Geef mij terug de ogen van een kind
Dat ik zie wat is en mij toevertrouw
En het licht niet haat
In Poggio Bustone wachtte ons bij het ontwaken een welverdiende rustdag en dat was maar goed ook: een ochtendlijke plensbui stuurde het dagschema in de war: geen gezamenlijke, korte wandeling naar de plaatselijke spelonk. Daarna volgde nog een andere koude douche: Katrien en Bart, twee teamleden, moesten omwille van een sterfgeval naar huis. Ook Tanja keerde die dag terug naar huis omwille van een gebroken pols. En Lou, lid van de driekoppige kookploeg, kreeg in Poggio Bustone een niercrisis en moest ons enkele dagen nadien ook verlaten. In gedachten zijn ze echter met ons meegegaan naar Assisi.
Toen het weer wat opgeklaard was, kon iedereen toch genieten van de rustdag. Sommigen maakten gebruik van het lezen van een franciscaans boek dat in onze boekenkoffer stak, anderen gingen in op de uitnodiging om onder leiding van Tinne Grolus, stafmedewerker van TAU, een contemplatieve lezing te doen van een aantal teksten. Voor wie niet genoeg kon krijgen van het stappen of bang was dat zijn of haar spieren helemaal stram zouden worden, kon er die dag toch gestapt worden, al gooide een nieuwe onweersbui opnieuw roet in het eten. Deze bewogen rustdag werd afgesloten met een heus koud buffet waar de culinaire topploeg voor gezorgd had. Geert, verantwoordelijk voor de logistiek, zorgde zoals steeds voor de bijhorende rode of witte wijn en een goeie scheut humor.
Broeder Zon en Zuster Aarde
De volgende twee stapdagen (van Poggio Bustone naar Ferentillo en van Ferentillo naar Spoleto) lieten ons met volle teugen genieten van het Umbrische landschap. De absolute topper was de beklimming van de Monte Fionchi (1337 m), de hoogste berg op ons wandelmenu. Doordat het de afgelopen weken veel had geregend, werden we getrakteerd op een bloemenweelde en die kleurenpracht werd nog aangedikt door de talrijke vlinders. De dagthematiek was dan ook de schoonheid van Gods schepping en hierbij aansluitend Franciscus’ Zonnelied. Om van al die pracht ten volle te kunnen genieten, ging ik die dag op pad met de stiltegroep. Er werd afgesproken dat er onderweg niet met elkaar gebabbeld werd, al was er tijdens het klimmen niet echt een gevaar dat mensen zich zouden verliezen in een of andere lyrische woordenstroom. De stilte gaf in ieder geval een extra dimensie aan deze mooie stapdag.
Wie dacht dat het na deze topper, de Monte Fionchi enkel nog steil bergaf kon gaan, vergist zich. De volgende dagen ontspon het glooiende landschap zich verder en bood de olijvenroute ook prachtige landschappen. Met onze stapgroep lieten we het meer verstedelijkte dal letterlijk links liggen en zochten we onze weg langs de flanken, bezaaid met statige, oude olijfbomen. Zo wandelden we van Spoleto naar Bovara en van Bovara naar het pittoreske Spello, het laatste stadje op onze weg naar Assisi. Er restte ons enkel nog de beklimming van de Monte Subasio. Deze taaie beklimming verzonk echter in het niets eens we de grasweiden bereikte met de wilde paarden, paarse distels en een prachtig zicht op Assisi. Bovenop de Monte Subasio hielden we ook even halt bij een van de drie kraters. Een intens bezinningsmoment liet ons de mogelijkheid om een last (in de vorm van een kei die we al enkele dagen meezeulden) van ons af te leggen, waarna we van André een zegen ontvingen. Alvorens de lange afdaling aan te vatten, trakteerde de kookploeg ons op de top met frisdrank, chips en watermeloen.
In de voetsporen van Franciscus en Clara
Gaandeweg leerden we natuurlijk ook meer over Franciscus en Clara. De vele kloostertjes en spelonken waar Franciscus verbleven had, gaven ons een beter beeld van zijn rondtrekkend bestaan. Het verhaal waarin Franciscus de mensen op zo’n hartelijke manier begroet met ‘buon giorno buona gente’ dat het zelfs nu nog elk jaar in scène wordt gezet, is een van de vele die beklijven. Onderweg naar Assisi kwam de figuur van Franciscus – en met hem ook Clara – helemaal tot leven. Met de aankomst in Assisi konden we thuiskomen in een stad die voor hen zoveel betekend had. Onder de deskundige leiding van Jos, André en Tinne werden we uitgebreid rondgeleid in Assisi, langsheen de vele kerkjes en kloostertjes. Ook het levensverhaal van Franciscus, door Giotto in fresco’s vereeuwigd in de San Francesco, werd uitgebreid uit de doeken gedaan, om daarna af te dalen tot de stemmige en sobere grafkapel. Naast het bezoek aan deze basiliek konden we uiteraard niet passeren aan de Santa Chiara met het originele kruis van San Damiano en natuurlijk ook het kloostertje van San Damiano zelf. De tocht eindigde symbolisch met een afscheidsviering op de plaats waar het voor Franciscus en Clara allemaal begonnen was: in Santa Maria del Angeli (ook gekend als ‘Portiuncula’). Gesterkt door mooie ontmoetingen, inspirerende levenswijsheid en onvergetelijk wijdse landschappen keerden we op 19 juli weer naar huis, dankbaar voor alles wat we in die twee weken hadden mogen ontvangen.
Met dank aan René Essel voor de foto's!
Reacties van Deelnemers
Onze veertiendaagse naar Assisi was een boeiend avontuur: het tarten van ons uithoudingsvermogen, de kennismaking met zoveel lieve en interessante mensen, de samenhorigheid, de beleving van eenvoud en soberheid, het ongerepte van de natuur in de bergen, de uitnodigende dorpjes… Er is slechts één ding dat ik spijtig vind: het ontbrak mij aan tijd om het dagboek schrijven vol te houden. Maar niet getreurd, er was zoveel meer… Geert van de logistiek deed de wijn overvloedig vloeien. We geraakten verknocht aan het gezonde Italiaanse brood met dat tikkeltje minder zout naar onze slechte thuisgewoonte. Chris, Rita en Lou bakten veelkleurige gerechten in nog meer smaakvariaties. De gidsen en organisatoren Jan, Benny, Bart, Stijn, Katrien, Tinne, Jos en André hadden aan alles gedacht, zodat we nooit op onze letterlijke of figuurlijke honger zijn moeten blijven zitten. Kortom, het was een unieke belevenis! (Els)
Ook voor mij is het een onvergetelijke tocht geworden en een echte opkikker voor lichaam én ziel!! Ik geniet nog na, elke moment dat ik aan mijn collega’s (en het zijn er veeeeeeeeeeeeeeeel, hier op ’t stad) mijn wedervaren mag/kan vertellen!!! Tussen haakjes, mijn benen hebben écht afkickverschijnselen – zoiets als ‘de groei’ in benen, heel raar!! Met heel veel respect en dank denk ik terug aan de organisatoren en begeleiders die deze tocht hebben mogelijk gemaakt voor ons. Aan de kookploeg die elke dag opnieuw wist een heerlijk maal te toveren uit die grote potten. Met steeds een glimlach op het gezicht denk ik terug aan jullie allen die ik heb mogen ontmoeten en de toffe momenten die we samen hebben beleefd. Met spijt en droefenis denk ik terug aan diegenen die, om de ene of andere reden het gezelschap, vroeger dan voorzien moesten verlaten. Ik hoop dat het hen goed gaat!! Hopelijk tot op één van de tochten in ons mooie landje en zeker tot op de terugkomdag in september!! (Vicky)
Het was een wondermooie staptocht in het spoor van Franciscus, net zoals in een zoete droom. Die bemoedigingen van velen en die stappen voor mij hebben me er dwars door heen gedreven. Op eigen krachten kon ik dat zeker niet bekrachtigen want ik ben helemaal niet van het sportieve type. Van alles heb ik gehouden en genoten maar die vele liefdevolle benaderingen samen met die verbondenheid met elkaar was voor mij alsof ik me verzoende met de gehele levendige aarde, de terugkeer naar de bronnen, de eerste kristenen: "zie hoeveel ze van elkander hielden" Nog steeds voel ik me verbonden met de smaak van de stilte en de wite kleur van de vrede, die voor de rest van mijn leven een levenslang groeiproces zal zijn. Zo is mijn hart wat dichter genaderd bij de Hemelse God zoals de bloemen zich openen voor de zon. Nu sta ik hier met mijn lege handen vol dankbaarheid aan alle tochtgenoten en organisatoren: Dank aan jullie allen. "Je bent nooit alleen" (Reine-Marie)
Ons tochtboek ligt naast mijn bed en ik vind dat ik er nu meer aan heb dan toen. Zoveel mooie, versterkende en uitdagende gedachten! Daar blijf ik mee voort gaan. Gisteren even aan de piano gezeten met het liedboek ... Oosterhuis klinkt mooi. Het deed me deugd om eenvoudig, gewoon maar diep bezig te zijn met een spiritualiteit van "mens zijn", Om dat levendig te ervaren in jullie bezorgdheid (ja... rond die fameuze bagage), in de zorgvuldige planning en uitvoering van de tocht, rekening houdend met iedereen, met die vrijgevigheid van goede wil in bijv de keuken, de fourage,... in hoe de sterke mannen zorg droegen voor de laatste schaapjes, .... niemand zei ooit: nee, dat kan ik niet, ik heb het zelf nodig, ... die enorme bereidheid en klaar staan voor mekaar. het samen zingen, het samen bidden. Dat is mens zijn. En dat zal me weer uitdagen. Maar vooral bekrachtigen en voeden. (Jenny)
RSS Feed