CM organiseerde in samenwerking met TAU een reis voor mensen met een fysieke beperking van 10 tot 16 mei. Tijdens deze vakantie gingen cultuur en zingeving hand in hand. Doorheen onze bezoeken aan o.a. Assisi, San Damiano, Santa Maria degli Angeli, Rivo Torto en Santa Croce werd er kennisgemaakt met Franciscus en Clara als inspiratiebron ook voor het alledaagse leven. Gesprek en verhaal, stilte en muziek, cultuur en ontspanning hebben de ‘binnenkant’ gevoed tijdens deze hedendaagse pelgrimsreis!
"Voor ons was onze tijd samen geen vakantie, bedevaart of pelgrimstocht, maar een ontmoeting in een prachtige omgeving met een fantastische groep mensen. De verhalen en verhaaltjes over Franciscus en Clara hebben soms mijn gedachten op hol doen slaan en er een modern sprookje rond gebrouwen van een onmogelijke liefde zoals Romeo en Julia. Maar eigenlijk is dát niet het belangrijkste. Wij hebben kunnen zien en aanvoelen hoe zij de rug hebben toegekeerd aan luxe en welstand om in alle eenvoud, dicht bij de naakte aarde, met broeder zon een zuster maan, in navolging van Christus, al weldoende hun medemensen te helpen. De stille momenten samen rond de kaarsen en het tau-teken, de boodschappen na de gongklanken, de voornemens al of niet uitgesproken blijven in ons geheugen steken en in ons hart bewaard. Wij waren blij dat we erbij mochten zijn. Het heeft ons deugd gedaan." (Marcel en Francine)
In de voetsporen van Franciscus en Clara rollen (dat heb je met een rolstoel)… is een boeiende ervaring. Allereerst omdat ik voor mezelf de overtuiging heb kunnen veranderen dat reizen in een rolstoel alleen maar frustraties met zich meebrengen (of teveel pijn). O ja… het verlangen om echt in de voetsporen van Franciscus en Clara te “stappen” blijft, maar ik heb ervaren dat het toch lukt om Assisi te beleven, om iets te ontdekken, om iets te proeven van de plek waar zoveel verhalen over vertellen en vooral hoe een deugd het kan doen om met mensen op weg te gaan (zonder één voet te verzetten).
Ik herinner mij nog goed hoe bang ik was daar in Zaventem. Hectische toestanden, een groep met allemaal heel verschillende mensen en “beperkingen” stapelden zich op. Maar dan gebeurde er iets van die vele mirakels die ik de rest van de week voortdurend zag gebeuren. Dan schiet het “groepsgebeuren” in actie en dan ontstaat er iets waardoor dingen kunnen veranderen. En dat omdat groepsleden telkens eerlijk konden kijken naar wat ze zelf wel of niet nodig hadden en bereid waren mijn noden ook te zien. Dat thema is de hele week voor mij een rode draad geworden. Zeker toen ook het leven en de gedachtegang van Clara werd verteld. “Ken je eigen echte noden en maak ze kenbaar.”
Een andere uitdaging was hulp accepteren. In mijn eigen leven bots ik hier vaak op. Ik wil zo zelfstandig mogelijk zijn (en liefst ook nog de onmogelijke dingen). Hoe beweeg je dan in een groep met vrijwilligers die mee op reis zijn om te helpen en je dus voortdurend bestoken met de vraag: “zal ik helpen?” Het leuke was dat er verschillende dingen gebeurden: Gertrude (mijn aangewezen helper) brak haar elleboog, Tinne en Annemie hadden niet veel ervaring met mensen met fysieke beperkingen en keken op een heel open manier naar de mensen, en dan de jarenlange ervaring en routine van Mia, Chris en René. Het werd dus een uitdaging om met onvoorziene omstandigheden open te blijven kijken naar wat zich aandient en niet uit gewoonte te gaan handelen, maar dingen te bevragen en soms met z’n allen te zoeken naar de mogelijkheden en onmogelijkheden.
Door de inhoudelijke verhalen over Franciscus en Clara en het in de groep brengen van eigen ervaringen, werd dit meer dan een toevallige groep mensen die samen op vakantie zijn. Franciscus en Clara inspireerden ons als mensen en liet mij op een andere manier kijken naar mezelf en naar de groepsleden. De kleine opdrachtjes die we soms kregen werkten daarbij als een soort “lijm”… en vrij snel ontstond er een hechte groep. In plaats van afzonderlijke groepjes: mensen met beperking, vrienden van de mensen met beperking en vrijwilligers kregen we een groep mensen die allemaal op hun manier een bijdrage leverden in een hele mooie boeiende, grappige, ontspannende, spannende vakantie. Het lukte me om telkens de mens te vinden, het hart te voelen van elk groepslid en dan was die beperking niet meer van tel. Dat was voor mij een boeiende ontdekking.
Het was ook fijn om te merken dat iedereen van onze groep al geleerd had om om te gaan met de dagelijkse ongemakken van beperkingen. Er was dus geen gemor of gezeur als iets eens even anders was dan gedacht.
Ik vond het mooi om te zien hoe mensen meer voor zichzelf durfden te gaan spreken, meer hun verlangens durfden te gaan tonen en hoe daar dan mee omgegaan werd.
Inhoudelijk heb ik erg genoten van de uitleg die Tinne gaf. Goed gedoseerd, boeiend en duidelijk. Genoeg ruimte latend voor eigen invulling. Die kleine uitnodigingen tot stilstaan bij het leven van Franciscus en Clara en bij hun betekenis in ons eigen leven vond ik zalig.
Wat me zeker bijblijft is de idee van “zoek je eigen pad en ga het”. Hoe Franciscus gewoon zijn weg ging en dat werkte inspirerend voor andere mensen. Ik laat me inspireren maar ik ben geen Franciscus, noch een Clara. Toch voelt het of ze me voortdurend een leidraad geven…
Ik vond het leuk om met de andere mensen van de groep te praten, van mening te verschillen, te zoeken naar antwoorden, mogelijke denkpistes te volgen, vraagtekens te plaatsen bij gedragingen enz,… Het maakte me rijker! Ik ben er dankbaar voor.
Ik neem ook de vele mooie plekken mee, de kunst en de gezellige taferelen in Assisi van genietende nonnen en paters. Ik onthoud de ongelooflijke kracht van de vrijwilligers die belangeloos zoveel mogelijk maken. Ik vond het leuk te merken dat ze op den duur toch ook meer zichzelf durfden te tonen en gewoon deelnamen aan het gebeuren. Het is zo waar gebleken dat je om te kunnen helpen ook mensen nodig hebt die geholpen willen worden. Dat kan op allerlei manieren.
Ik ben blij dat ik de levenskracht van andere mensen met een fysieke beperking heb mogen voelen, ik ben dankbaar dat ik ook hun pijn en verdriet heb mogen proeven, hun angst soms heb gezien of hun onvermogen. Het maakt dat ik die van mezelf beter kan accepteren.
Ik vond het fysiek erg vermoeiend soms en de pijn piekte soms wel, maar de voldoening was groot genoeg om dat te dragen.
Assisi zal voor mij een plek blijven waar het goed was om te zijn, waar ik goed genoeg was om te leven en die herinnering geeft me kracht. Er werden vriendschappen geboren en ik ben serieus gaan nadenken over hoe mensen met fysieke beperkingen en hun helpers en hun vrienden beter met elkaar kunnen communiceren zodat reizen voor iedereen een “genieten” kan zijn!
En natuurlijk heb ik genoten van de humor… die telkens opnieuw lucht gaf!
Vrede en alle goeds…
Wietse
RSS Feed
