Terugblik GUBBIO ASSISI

​Van 12 tot 19 september organiseerde TAU de vredeswandeling van Gubbio naar Assisi. Hier vind je alvast enkele foto’s als impressie!

12 september

En zo staan we dan na enkele uren busreis in de stad Gubbio. Doorheen de smalle straatjes gaat de weg omhoog terwijl Tinne ons wegwijs maakt in de geschiedenis ten tijde van Franciscus. Het verhaal van Franciscus is onlosmakelijk verbonden met de wolf van Gubbio. Broeder wolf leeft ook vandaag nog, in onze samenleving en soms zelfs in mijn eigen hart. Hoe ga ik om met degene die ik als bedreiging zie? Is mijn eigen schaduw een vijand of een vriend?

13 september

De eerste etappe van de via della Pace begint voor ons op een plek waar pelgrims hun drinkbus kunnen vullen met water. Rotsblokken bewerkt tot een bekken met een kraantje – we zullen ze de volgende dagen vaker aantreffen op ons pad. De wandeling voert ons doorheen bossen bergop en bergafwaarts, met in de verte het bijna droge meer van Valfabricca. Stof om over na te denken: we kunnen niet voorbijgaan aan de gevolgen van de droge zomer en de klimaatsveranderingen. Zelfs tijdens de tocht verandert het weer: het begint te regenen! We ervaren meteen het koele aspect van ‘zuster water’.

14 september

Vandaag mogen we ons verwachten aan een stevige wandeling. Het begint met een flinke klim in het bos tussen Il Pioppo en Pieve San Nicolo. Het stappen brengt heel ons lichaam in beweging, ook ons hartritme en de ademhaling versnellen. Voor sommigen is het een confrontatie met de eigen fysieke conditie en de leeftijd. En dan stapt Franciscus met ons mee, hij vraagt goed te zorgen voor ‘broeder ezel’. Er ontstaat een spontane zorg voor elkaar, er wordt vertraagd, we blijven samen achteraan, er wordt gewacht. Eens we op het plateau aangekomen zijn is het tijd voor de picknick. We zitten aan de rand van een pas omgeploegde akker en treffen er de gidsen die ons in de namiddag verder vergezellen doorheen de velden. Marco loopt voorop en wijst de weg. Lucio waakt erover dat niemand achter blijft. Hij staat geduldig te wachten, leunend op zijn stok zoals een herder, tot ook de lustige fotografen de groep weer vervoegen. Hij wijst op de vruchten langs de weg en laat ons proeven van bramen, plukt rijpe vijgen en deelt druiven uit een verlaten wijngaard. Zo heeft Franciscus hier ook rondgelopen, samen met zijn broeders, zich voedend met de vruchten van moeder aarde.

Onderweg valt mijn oog op een kruis aan de rand van een akker. Het werd er geplaatst op de feestdag van Sint Jan om vruchtbaarheid en zegen te vragen voor de velden. Ik ben zo vrij om het als pelgrimskruis voor onze pelgrimstocht mee te nemen.
De weg is lang maar mooi en leidt ons via olijfgaarden tot bij het hotel, waar sommigen zich wagen aan een frisse duik in het zwembad.

15 september

De dagopening gebeurt vandaag op een plekje in het bos. De wolken van de voorbije dagen zijn verdwenen. Het hemelsblauwe van de lucht contrasteert met het grijsgroene van de olijfbomen en de groene hellingen in het landschap. En wat een vreugde in het hart als we in de verte Assisi zien liggen. Dat vraagt om een groepsfoto. Het is de eerste deze week. Dat is betekenisvol, want na drie dagen samen onderweg zijn heeft de groep zich ook echt gevormd. Het donkere kerkje van Santa Croce nodigt uit tot een ingetogen moment, we zingen en spreken er onze gebedsintenties uit.
Net voor we de stadspoort naderen luiden we de vredesbel langs het bospad. En dan staan we plots op het grote plein voor de San Francescokathedraal. Niet alleen het licht maar ook de ervaring om in Assisi aan te komen is overweldigend. Voor sommigen onder ons is het de eerste keer.
Tinne leidt ons door de drukke straatjes naar het hart van de stad, de Piazza de Comune, het geboortehuis van Franciscus en de San Ruffino waar hij gedoopt werd. De vele prikkels en indrukken contrasteren met de stilte en de rust van de voorbije dagen in de natuur.
Die avond nemen we deel aan de completen in het kerkje van San Damiano. Het klooster is uitzonderlijk toegankelijk voor gelovigen en voor ons is het een bijzondere manier om kennis te maken met de rust van deze sacrale plek. Na het gebed gaan we in processie naar de tuin waar een van de monniken het Zonnelied zingt. Wat een gezegende dag!

16 september

‘Ik verbind mij met de aarde, ik verbind mij met de hemel. Ik ontvang het licht en ontmoet anderen op mijn weg. Samen gaan we verder, ook naar de kern van ons bestaan. We cirkelen even rond die innerlijke Krachtbron en gaan dan weer naar de wereld’.

​Vandaag brengt het busje ons tot aan de stadspoort. Van daaruit dalen we een stukje richting San Damiano. Op het ronde pleintje luisteren we naar de uitleg van Tinne over het leven van Clara en haar verblijf in het klooster van San Damiano. Geen mooiere plek om de dans van Clara aan te leren en haar spiritualiteit te ervaren in een ‘bidden met het lichaam’. 
​
Ik blijf in de vrije tijd nog lang vertoeven in de olijfgaard en vind later mijn tochtgenoten terug voor een bezoek aan de kerk Santa Chiara waar het oorspronkelijke kruis van San Damiano uit Franciscus tijd hangt.
De tentoonstelling in Santa Maria delle Rose wekt ieders verwondering. Hoe de kunstenaar, Guido Dettoni della Grazia, zoveel facetten van Maria kan leggen in een klein beeldje, het past in mijn hand.

Het laatste bezoek vandaag brengt ons naar het Romaanse kerkje Santo Stefano. Het is er donker en de soberheid nodigt uit tot stilte. Hét moment om tot rust te komen en er samen te zingen. ‘Waakt en blijft bidden’. Duisternis en licht, samen en alleen, kwetsbaar en krachtig, alles mag er zijn. Het zijn de schijnbare tegenstellingen, de polen van eenzelfde werkelijkheid. We zetten ons kaarsje aan de voet van het kruis en maken een cirkel van vrede rond het altaar. Da pacem cordium. ​

17 september

​Het busje brengt ons naar de Porta Cappucini voor de klim naar de Eremo delle Carceri. Enkelen krijgen een lift tot vlak bij de kluizenarij. De vertrekken, gebouwd tegen de steile wand van een kloof in de Monte Subasio, maken grote indruk. Het waait er hard. Turend over de vallei maakt broeder wind mijn hoofd leeg.
In de namiddag bezoeken we de Basilica di San Francesco. Wat een contrastervaring met de eenvoud en de stilte vanmorgen in de Carceri. Maar ook dit is een aspect van Franciscus: zijn evangelisch leven afgebeeld in de vele fresco’s. Bij zijn graftombe sluit ik mijn ogen en ik blijf er in stilte bidden. Het is heilzaam na de vele indrukken overdag.
Heilzaam ook het zwemmoment als we terug zijn in het hotel. Het is een andere ‘onderdompeling’ in het warme Umbrië, een ander aspect van zuster water, puur en rein.

18 september

​De voorlaatste dag staat een bezoek aan Spello op het programma, een eeuwenoud stadje, kleiner, rustiger en authentieker dan Assisi en gelegen aan de andere kant van de Monte Subasio. Op het middaguur wandelen we door de hoger gelegen poort de olijfgaarden in. Olijfbomen, niets dan olijfbomen, zover ik kan zien. De vruchten zijn nog klein, ze zullen pas in november geoogst worden. We picknicken in de schaduw van de bomen. Hoe deugddoend is het toch om al dagenlang in de buitenlucht te leven, te wandelen, te eten en te rusten. Op de terugweg maak ik nog meer foto’s. Ik kan er niet genoeg van krijgen mijn verwondering om de typische kleuren en het landschap vast te leggen met mijn kleine camera.
Het kringgesprek op de laatste avond is een innig moment van dankbaarheid en vreugde. We luisteren naar de eerste preek van Franciscus, geschreven door Felix Timmermans. Hij klinkt als een zending: 

‘Als ge slaapt, als ge pap kookt, als ge schoenen maakt, Hij zit altijd in Uw hart. Vergeet het niet. En als ge het niet vergeet, dan zult ge zijn als kinderen. Ziet de kinderen eens, ze zijn blij en ze kennen geen zorgen voor morgen. Als ze bloemen zien juichen ze, als het sneeuwt zingen ze, ze steken hun handekes uit naar de zon en ze lachen als het regent. Zo moet ge zijn! Zo! Juichen en bewonderen.’

​Na het avondeten blijven we nog lang genieten van de zachte avond op het terras. Stoelen worden bij elkaar geschoven en er ontstaan spontane gesprekken met een diepgang die bijzonder is. Zo kunnen luisteren naar elkaars levensverhaal is pure genade. Dit is het geschenk van de vriendschap opgebouwd in deze dagen. 

19 september

De laatste wandeling brengt ons door de velden aan de voet van Assisi naar Portiuncula. Bij de laatste akker planten we ons pelgrimskruis terug in de aarde, terwijl we de zegen van Franciscus zingen. Het is voor mij een ontroerend moment, symbolisch ook van loslaten en verder gaan.
In de Santa Maria degli Angeli sluit ik aan bij een groep gelovigen om de mis bij te wonen. De gekende symbolen van brood en wijn zijn voor mij tegelijkertijd een heenwijzing naar het dagelijkse leven dat thuis op me wacht.
De zonsondergang bij de landing in Zaventem is even kleurrijk en bijzonder als de ervaringen van de voorbije week. Laudato Si.

​Wies Beckers, 4 oktober 2015