Aan de pelgrimstocht naar Assisi hou ik een zeer intens gevoel van dankbaarheid over. Om mezelf te mogen zijn zoals ik ben. Om met reisgenoten op stap te gaan, te genieten van hun vriendschap en nabijheid. Om belangrijke levenslessen te leren uit de verhalen van Franciscus en Clara, die ons op een heel boeiende wijze werden verteld. Wat mij daaruit vooral is bijgebleven : 'vanuit een nederige positie mensen helpen, om hen zo het best tegemoet te komen' en 'respect hebben voor en genieten van de kleine dingen van het leven'. Deze reis heeft, met zijn spirituele inslag en diepgang, een blijvende invloed op mijn leven. Het geeft mij meer aansluiting op bepaalde facetten in mijn leven, die al aangeboord waren en nu verdiept kunnen worden. (Patricia)
Na het bezoek aan het klooster van San Damiano treffen we elkaar weer in de olijfgaard. Het is er warm op het middaguur. De zonnestralen doen ons deugd na drie dagen stappen in de regen. We zitten in een halve kring met ons gelaat naar de zon gericht. Hier op deze plek schreef Franciscus het Zonnelied. Ik benoem de tegenstelling tussen de koelte en de duisternis binnen en de warmte en het volle licht buiten. Deze ervaring staat symbool voor de spanningsvelden in elk leven: licht én duisternis, samen én alleen, kwetsbaar én krachtig… ze horen bij elkaar als de zon en de maan. Als we even later samen het Zonnelied zingen, word ik gewaar hoe de grenzen van tijd en ruimte wegvallen en voel ik me verbonden met al wat is. Het is de eeuwigheid in het nu-moment. (Wies)
De uitdaging tot de tocht, de voorbereiding, de zorg om het aan te kunnen,de stadjes en de dorpen, Gubio,mooi middeleeuws en Assisi vol stijl ,de natuur, de regen, en vooral de uren dat we zelf stil waren in de stilte van de natuur. Stappen, stappen, stappen, rusten, bij elkaar zijn en dat alles op de “weg van de vrede”, door Franciscus en zijn tochtgenoten ons 8 eeuwen geleden voorgegaan. Elkaar zegenen en gezegend worden om een stukje in ons mee te dragen van elkaar, van Assisi. (Herman en Annie)
 | Assisi... je naam is reeds muziek en muziek is ook wat opkomt in mij wanneer ik denk aan die glooiende heuvels onvoorstelbaar groen van hoop ook de cadans van onze voetstappen klinkt nog na: omhoog, omlaag... het zonnelied van Franciscus een liefdeslied voor de schepping helder en klaar een lied uit het diepste van zijn hart maar vooral klinkt nog na het lied van de vriendschap onder ons ,een lied ook van vreugde en vrede: vrede en alle goeds Kristin |
In de voetsporen van Fransiscus, in het mooie Umbrië. Zijn levensverhaal, geschreven en herschreven, gelezen vanop een comfortabele zetel, komt tot leven voor mij in 2014. Een na te volgen pad, met frisse ideëen die in deze 21ste eeuw heel sprekend werken: zijn boodschap en bewogenheid voor eenvoud, inkeer en gebed; zijn passie voor de natuur, zijn onvoorwaardelijke liefde voor de medemens. Meestappen en op weg gaan met een groepje gelijkgestemde zielen, vanuit verschillende achtergronden en familiegeschiedenis,
de ene met al een zwaardere rugzak dan de andere; geanimeerde gesprekken rond raakvlakken en interesses, ernst en speelsheid tussendoor, een lach en een traan,
inspirerende ontmoetingen en talenten.
Alleen zijn en samen zijn, liefdevol gedragen door mekaar; alles zo menselijk, zo goddelijk, herkenbaar.
Het Tao van de Franciscaanse beweging voor mij: soberheid betrachten (een mens heeft niet veel nodig om vredevol te zijn); liefde voor de medemens (opkomen voor de minstens); stiltemomenten inbouwen voor inkeer en gebed); zelfzorg (je grenzen kennen en aanvaarden); keuzes durven maken (je innerlijke stem volgen en ervoor gaan). Er is geen doel. Er is geen weg. Al gaande wordt de weg het doel.
Ik had van mezelf nooit gedacht dat ik deze stapreis ooit zou maken. Ik ben ieder van jullie erg dankbaar. (Elise)
RSS Feed