Meestal leidt een beklimming naar bedevaartplaatsen. Zoals die lange steenweg naar “Scherpen-heuvel” wanneer je de basiliek voor jou ziet oprijzen. Hij lijkt eindeloos. Nu was het omgekeerd. Beneden lag Assisi te baden in de namiddagzon: een doolhof van witte huisjes en kerken gevangen binnen de oude middeleeuwse stadsmuren. We waagden ons in een langgerekte colonne aan de steile afdaling van de Monte Subasio. Maar met Marie-Noël, één van de tochtgenoten, zong ik toch “Climb every mountain…till you find your dream,”één van die succesliedjes uit de musical “The sound of music.”  Het was alvast een droom die uitkwam dit jaar. Net zoals zovele pelgrims mocht ik mij veertien dagen lang wagen in het spoor van Sint-Franciscus. Hij is weer springlevend sinds een paus de heilige eer aan deed door zichzelf naar hem te noemen. Je denkt die heilige te kennen, tot je de weg van de pelgrim gaat, langs de vele plekken waar hij leefde en waar stenen, fresco’s, paadjes… zijn woorden tot ons blijven spreken.